ตอนที่ 6
1134 คำ
บทที่ 6
“จะพาฉันไปไหน” ถามเสียงสั่นแต่แขนเรียวเกี่ยวกอดลำคอของเขาไว้แน่น
“ที่อยู่ของฉัน ป่าวิสต์แมน”
“มะ...ไม่...ไม่”
ชิรินร้องเสียงหลงแต่หลับตาปี๋เมื่อภูตหนุ่มสยายปีกขนาดใหญ่ของเขาอีกครั้งก่อนจะโบยบินออกไปทางหน้าห้องที่เปิดทิ้งไว้ หญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลของของอิคารัสที่กำลังทะยานขึ้นสู่ที่สูง
หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาข้างหนึ่งขึ้นดู โอ...คุณพระคุณเจ้า!...อพาร์ตเม้นท์ที่เธออยู่และตึกสูงห่างออกไปจากตัวเธอเรื่อย ๆ แผ่นดินต่ำลงและท้องฟ้าสูงขึ้น ดวงดาวเคลื่อนลงต่ำจนเธอแทบจะเอื้อมถึง นี่เธอกำลังลอยอยู่บนอากาศโดยมีแค่ร่างกายและอ้อมแขนของภูตหนุ่มเท่านั้นที่ประคองตัวเธอไว้
ช่างน่าอัศจรรย์...ช่างน่าอัศจรรย์
ชิรินลืมตาทั้งสองข้างเพื่อพบกับท้องฟ้าสีน้ำเงินกำมะหยี่ที่เธอนั่งมองมันจากหน้าต่างของอพาร์ตเม้นท์เป็นประจำ หญิงสาวเคยฝันว่าอยากจะล่องลอยและบินไปมาบนท้องฟ้านั่นเพื่อจะได้เก็บเกี่ยวดวงดาวที่ส่องระยิบระยับราวกับเพชรนับล้าน
“อิคารัส...นี่คุณกำลังจะพาฉันไปไหน?”
ชิรินถามขณะที่ใบหน้าของเธอถูกแรงลมปะทะอยู่ตลอดเวลา
“ฉันจะพาเธอไปในที่ของฉัน...ป่าวิสต์แมน ที่สิงสถิตของเหล่าภูต เทวดาและนางไม้”
“โอ!...ให้ตายเถอะ แล้วฉันจะได้กลับไปนิวยอร์มั้ย อิคารัส ได้โปรดเถอะ ฉันไม่อยากไปที่นั่น ฉันกลัว”
“อย่ากลัว...ฉันจะปกป้องเธอเอง”
คำพูดนั้นของอิคารัสทำให้ชิรินนิ่งอึ้ง หญิงสาวเงียบไปขณะที่เขาพาเธอทะยานขึ้นสู่ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างเล็กกอดภูตหนุ่มไว้แน่น ความชิดใกล้ ร่างกายที่เสียดสีกำลังทำให้หญิงสาวประหวัดคิดถึงความฝันของตัวเอง ลมหายใจนี้ กลิ่นนี้และสัมผัสนี้...ช่างไม่ผิดแผกไปจากสัมผัสที่เธอเคยได้รับเลย
ชิรินล่องลอยไปในท้องนภากาศพร้อมภูตหนุ่มรูปงามภายใต้แสงจันทร์กระจ่างไปทั่วผืนฟ้า เขาพาเธอข้ามภูเขา แม่น้ำและราวกับข้ามผ่านระยะทางนับหมื่นไมล์ของห้วงมหาสมุทร ไปยังสถานที่ที่เขาบอกหญิงสาวไว้
เธอเห็นแสงสว่างรังรอง ณ ที่แห่งหนึ่ง อิคารัสพาเธอร่ายร่อนลงต่ำเพื่อจะพบกับสถานที่แหงนั้นหลังข้ามผ่านความมืดมิดแห่งห้วงรัตติกาลราวกับความฝัน
ที่นั่น...มันเป็นป่ารกราวกับเธอได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งเทพนิยาย ภูมิทัศน์ของป่าลึกซึ่งมีทั้งก้อนหินปกคลุมด้วยมอสส์ เฟินและหญ้า ที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยต้นโอ๊กแคระที่มีไลเคนขึ้นปกคลุมเป็นสีเขียวทั่วทั้งป่า มันเป็นสถานที่ลึกลับที่เร้นกายอยู่เบื้องหลังม่านหมอกคล้ายฉากหนึ่งในตำนานโบราณซึ่งยากนักที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้าไปถึง
“อิคารัส”
ชิรินหัวใจเต้นเร่าเมื่อเขาร่อนลงบนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ มันใหญ่มากสำหรับเธอซึ่งหญิงสาวไม่เคยเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่โตเท่านี้มาก่อนในชีวิต อิคารัสวางเธอลงแต่หญิงสาวไม่กล้าขยับตัวเพราะเมื่อมองลงไปข้างล่างนั้นเธอกำลังอยู่ในที่อันสูงลิบลิ่ว
“นี่หรือบ้านของคุณ” หญิงสาวเอนหลังพิงลำต้นขนาดใหญ่ของต้นไม้ มันเหมื่อสนพันปีที่ทั้งสูงใหญ่เสียดฟ้า ชิรินถอนหายใจอีกครั้งก่อนพูด
“ทำไมไม่พาฉันลงไปข้างล่าง ฉันไม่ชอบความสูงนะรู้มั้ย”
ร่างแน่งน้อยหายใจหอบขัด เธอไม่ได้เสแสร้ง แต่ไม่ชอบสถานที่อย่างที่บอกเขาจริง ๆ
“ชิริน...ฉันมีอะไรหลายอย่างที่อยากพูดกับเธอ”
“ฉันรู้แล้วว่าคุณเป็น...”
“ชู่ว” ภูตหนุ่มรูปงามจุ๊ปากเบา ๆ ก่อนโน้มใบหน้าลงไปหาหญิงสาว จุมพิตเธอเบา ๆ แต่สำหรับชิรินแล้วมันทำให้เธอร้อนรุ่มจนบอกไม่ถูก
“อิคารัส...ทำไม?”
“ชิริน...เธอมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดฉันเข้าไปหา ฉันอยู่ที่นี่มานานนับพันปี แต่จู่ ๆ ก็มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งและคิดถึงเธอตลอดเวลา มีบางอย่างระหว่างเราที่สื่อถึงกัน”
“ความฝันอย่างนั้นหรือคะ อิคารัส”
หญิงสาวเผลอจับไหล่ของเขา เนื้อตัวของอิคารัสอุ่นและมันทำให้เธอประหลาดใจ
“อิคารัส...ทำไมตัวคุณถึง...ไม่เย็นเหมือน...”
“ฉันไม่ใช่ปิศาจ ฉันมีพลังอำนาจที่มากกว่าปิศาจทั่วไป และฉันก็ไม่ใช่เทวดา มันเป็นสิ่งพิเศษสำหรับฉัน วันหนึ่งฉันอาจจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นอย่างอื่น ที่ไม่ใช่ภูต”
“คุณอาจเป็นมนุษย์...อย่างนั้นใช่ไหมคะ”
“บางที...”
“อิคารัส...คุณบอกฉันว่าคุณเห็นผู้หญิงคนหนึ่งและคิดถึงเธอตลอดเวลา ผู้หญิงคนนั้น...เหมือนฉันหรือเปล่าคะ?”
อิคารัสย่นคิ้ว เป็นเวลานับพันปีที่เขาไม่เคยหลับใหล แต่กลับมีนิมิตในส่วนลึกเกี่ยวกับการสังวาสกับผู้หญิงคนหนึ่ง ชายหนุ่มถอนหายใจลึก
“เธอฝันถึงฉันใช่มั้ย ชิริน”
หญิงสาวหน้าแดง เธอจำต้องพนักหน้าในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาปฏิเสธกันได้ แต่ชิรินอายเกินกว่าจะบอกว่าในฝันของเธอนั้นเขาทำอะไรบ้าง อิคารัสทำให้เธอร้อนรุ่มเป็นทวีคูณด้วยการกอดเธอไว้และก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเกือบชิดกับกลีบปากอิ่มของเธอ
“อา...ชิริน นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันยอมสลัดปีกตัวเองทิ้งไปชั่วขณะเพื่อที่ฉันจะออกไปค้นหาสิ่งที่ทำให้ฉัน...โหยหาตลอดเวลา เธอนี่เอง”
“อิคารัส...อย่าค่ะ”
พลังและอำนาจของภูตหนุ่มรูปงามทำให้หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธเรือนร่างใหญ่โตที่เบียดเข้าหาตัวเธอได้ ร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยจูบจากเขาที่แทรกลิ้นเข้าไปในปากและแขนแกร่งที่กอดรัดเธอไว้แนบแน่น
ราวกับมีบางอย่างเชื่อมโยงเธอและเขา มันเหมือานสายใยที่ต่างร้อยรัดกันและกันไว้แนบสนิท เธอฝันถึงเขากี่ครั้งกันนะ ชิรินไม่เคยนับ และยังจดจำรสสัมผัสนั้นได้เสมอ โอ...ช่างน่าขายหน้าอะไรอย่างนี้ถ้าหากเขารู้ว่า...
“ชิริน...ฉันเห็นเธอนะ แล้วเธอล่ะ ในฝันของเธอ ฉันทำอะไรลงไปบ้าง”
เขาถามเสียงหอบพร่า ปีกของเขายังกางสยายราวกับมันรับรู้ความตื่นเต้นของภูตหนุ่มผู้เป็นนายได้
- ผู้เขียน
