“มิ้นท์โตแล้ว จะแต่งตัวแบบไหนก็ได้ มันเป็นสิทธิส่วนบุคคล!” “มันโป๊เกินไป” เขาคำรามอย่างอึดอัดใจ น่านฟ้าไม่ชอบให้เธอแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมังสามาอยู่ในสถานที่อโคจร “คนอื่นก็แต่งตัวแบบนี้ มิ้นท์ไม่เห็นว่ามันจะโป๊ตรงไหน พี่น่านคิดมากเกินไปแล้ว” ดวงตาเรียวรีถลึงมองด้วยความไม่พอใจ เขาถือดีอะไรมาวิพากษ์วิจารณ์การแต่งตัวของเธอ “พี่ไม่ชอบ มันไม่ดีกับตัวมิ้นท์เอง คราวหลังห้ามใส่ชุดนี้มา ห้ามมาเที่ยวผับอีก” “ชอบหรือไม่ชอบก็ไม่เกี่ยวกับมิ้นท์ค่ะ ปล่อย ปล่อยมือสิ พี่น่าน!” “พี่ไม่ปล่อยจนกว่ามิ้นท์จะรับปากพี่!” เสียงตวาดแข็งกร้าวของน่านฟ้าเจืออารมณ์คุกรุ่นไม่สบอารมณ์ ใบหน้าคมคายแข็งกระด้างเย็นชาขึ้นมาฉับพลัน แม้จะกลัวจนตัวสั่นปากสั่น แต่มนสิชาก็ยังพยศตะโกนกลับไปเสียงแข็งไม่แพ้กัน “ไม่! มิ้นท์จะแต่งตัวแบบวันนี้อีก พี่น่านไม่มีสิทธิ์มาบังคับฝืนใจมิ้นท์ให้ทำนั่นทำนี่! พี่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตมิ้นท์!” “มิ้นท์...” เขาคำรามเสียงต่ำน่าขนลุก ดวงตาดำสนิทวาววับดุจคมมีดที่จ่ออยู่ตรงลำคอระหง ทำเธอหวาดเสียวกลืนน้ำลายดังอึก ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องโกรธมากมายขนาดนี้ด้วย น้องนุ่งก็ไม่ใช่ ทำไมจะต้องมาสนใจว่าเธอจะแต่งตัวแบบไหนยังไงมาเที่ยวผับ “โอ๊ย มิ้นท์เจ็บ ข้อมือมิ้นท์จะหักคามือพี่อยู่แล้ว ปล่อยสักที!” มนสิชาน้ำตาคลอ ข้อมือที่เขากำอยู่ร้อนผ่าวเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว “พี่ถือสิทธิ์อะไรมาสั่งมิ้นท์เหรอ เหอะ ต่อไปอย่าให้พี่เห็นมิ้นท์แต่งตัวยั่วผู้ชายแบบนี้อีก ไม่งั้นพี่จะฉีกออกให้หมด ให้เราโป๊เปลือยจนออกไปพบหน้าใครไม่ได้!” คำพูดเผด็จการของน่านฟ้ายังไม่น่ากลัวเท่าการกระทำของเขา! ... “พี่น่าน ‘อยาก’ อีกแล้วเหรอ พออยากเอาก็มาหามิ้นท์สินะคะ นอกจากร่างกายแล้วพี่น่านไม่ต้องการอย่างอื่นเลยใช่ไหม ฮึก! นี่เหรอที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน มีแต่เย็...อื้อ!!” ยังไม่ทันได้พูดจนจบ ริมฝีปากของหญิงสาวก็ถูกปิดผนึกแน่นหนาถ้อยคำหยาบคายกลืนหายลงคอไปเหมือนเดิม มนสิชาร้องอู้อี้พร้อมกับยกมือทุบไหล่สองข้างของชายหนุ่มรัวๆ ทุบเต็มแรงระบายความโกรธและเสียใจจนมือแดงเถือกเจ็บชาไปหมด ก่อนจะเปลี่ยนมาโอบรอบลำคอเขาไว้ จูบตอบด้วยความคิดถึงโหยหา ขบกัดริมฝีปากหนาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจพร้อมกับเอาคืนไปในตัว สติของน่านฟ้าขาดผึงนับตั้งแต่วินาทีที่เพื่อนน้องสาวจูบตอบกลับมา เขาไม่อาจข่มกลั้นความต้องการอันเปี่ยมล้นไว้ได้อีก มือหนาถลกชายกระโปรงขึ้นแหวกแพนตี้ตัวจิ๋วให้หลบไปด้านข้าง ผลักดันนิ้วเรียวยาวสู่ร่องอุ่นชื้น เธอชุ่มฉ่ำพร้อมพรักเพื่อเขา จุดอ่อนไหวที่ไวต่อความรู้สึก พอถูกเขาแตะต้องนิดหน่อยก็สั่นระริกขมิบตอดถี่อย่างตื่นเต้นคุ้นเคย “บอกพี่ซิว่าน้อยใจเรื่องอะไร” “มะ มิ้นท์ไม่บอก” “เด็กดี...ถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่รู้สิ แล้วจะง้อน้องมิ้นท์ได้ไงคะ” “ฮึก...ปล่อยมิ้นท์นะ พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้” “พี่มีสิทธิ์ค่ะ มีสิทธิ์ของความเป็นผัว!” ..... เรื่องที่ 2 ต่อจาก แอบกินน้องสาวเพื่อน ค่ะ

“เป็นผู้หญิงของพวกพี่ สร้างความสุขให้พวกพี่จนกว่าจะพอใจ” “ทำหน้าที่ของผู้หญิง…ทุกอย่างที่ผู้หญิงสมควรทำให้ผู้ชายมีความสุข” “ปรนนิบัติพัดวี ดูแลเรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้า รวมถึงเรื่องบนเตียง” ................ “ที่บ้านไม่ได้มีปัญหาหรอกแต่หนูแนนคิดบ้างมั้ยว่าค่ากินค่าอยู่ของหนูรวมถึงค่าเรียนมันหมดไปกี่บาทแล้ว ถ้านับคร่าวๆ ก็เป็นล้านบาท ถ้านับละเอียดหน่อยก็ไม่ต่ำกว่าสองล้าน” นราวุฒิแสร้งทำเป็นไม่เห็นสีหน้าตกใจของน้องสาวต่างสายเลือด “พี่เนส…” “เงินจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้เรียนจบมีงานทำดีๆ ก็ต้องใช้เวลาหลายปี แล้วนี่กำลังจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัยชั้นนำ ค่าเทอมสูงลิ่ว ต้องเรียนอีกสี่ปี บวกเพิ่มเข้าไปก็ไม่น้อยเลย” นรีนุชลำคอแห้งผาก ดวงตาแดงระเรื่อ น้ำตาคลอ หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความกลัว กลัวว่าพวกเขาจะไล่เธอออกจากบ้าน ให้เธอซมซานไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ที่เธอเคยจากมา “พะ พี่ๆ อย่าไล่แนนออกไปไหนเลยนะคะ แนนรู้ว่าตัวเองเป็นตัวภาระ ต่อไปแนนจะใช้เงินให้น้อยที่สุด แนนไม่เรียนต่อก็ได้ ฮึก…แนนจะทำงานหาเงินมาใช้คืนให้พ่อภูกับแม่นวล” “คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะชดใช้คืนได้ทั้งหมดเหรอ เด็กจบม.6 หางานทำยากจะตาย เงินเดือนเริ่มต้นคงไม่ถึงหมื่น หนูแนนไม่มีปัญญาหาใช้คืนหรอก” นนทกรพูดจาโหดร้ายพลางยิ้มหยันโดยไม่สนใจน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มน้องสาว “ฮือ…แล้วจะให้แนนทำยังไงคะ ทำไมพวกพี่ถึงต้องพูดจาทำร้ายจิตใจแนนด้วย หรือว่าไม่เห็นแนนเป็นน้องสาวแล้ว ฮือๆๆ ” “เพราะว่าเห็นว่าเป็นน้องสาวไงถึงจะเสนอทางเลือกให้” เสียงของพี่นิวเรียกให้เธอเงยหน้ามองทั้งน้ำตา แต่คนที่ตอบคำถามเธอได้ชัดเจนครบถ้วนกลับเป็นพี่นุ แฝดคนแรก “มาเป็นผู้หญิงของพวกพี่ เอาร่างกายเธอตอบแทนบุญคุณครอบครัวพวกพี่ที่เลี้ยงดูเธอมา”

พริมาเม้มริมฝีปากแน่นพยายามข่มกลั้นความต้องการของร่างกายไว้ เธอเข้ามาในห้องนี้ก็เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่ามีคนขอเข้าพบ ไม่ใช่มาทำเรื่องอย่างว่ากับเขาสักหน่อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึกตัดใจดึงมือหนาของเขาออกจากหน้าอก กว่าจะงัดแงะออกได้ก็ใช้เวลาเกือบห้านาที เพราะมือคุณโยเกาะหนึบเหนียวแน่นราวกับตีนตุ๊กแก เล่นเอาเหนื่อยหอบเกือบเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น “อย่ามือซนนักสิคะ” “ถ้าผมห้ามได้คงห้ามไปแล้ว แต่กับพรีมมันยากมากรู้ไหม” โยธินกกกอดร่างนุ่มนิ่มหอมหวานของเลขาสาวไม่ยอมปล่อย ยิ่งได้ใกล้ชิดกันก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงเสน่ห์บางอย่างที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี อยู่ด้วยแล้วเขาสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ความคิดฟุ้งซ่านถูกปัดเป่าจนเบาบาง ความเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งวันก็ผ่อนคลายลง “คุณโยหื่นเองต่างหาก แล้วที่ไม่ห้ามเพราะไม่อยากห้ามมากกว่า” “รู้ทันผมเข้าไปอีก คนสวยของผมฉลาดที่สุด” “เลิกแซวพรีมได้แล้วค่ะ” พริมาดันตัวออกจากอ้อมแขนอบอุ่นของชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาเฉี่ยวคมฉายแววจริงจังมองใบหน้าบึ้งตึงของคนโดนขัดใจแล้วก็หลุดขำ “พรีมใจร้าย ให้ผมกอดนานกว่านี้อีกนิดก็ไม่ได้” . . . เธอรู้ตัวนานแล้วว่าหลงรักคุณโย เคยแอบคาดหวังว่าวันหนึ่งเขามีความรู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ แต่สิ่งที่เห็นในวันนี้กลับทำลายหวังของเธอจนหมด ตราบใดที่ในใจเขายังมีเงาของผู้หญิงคนอื่นอยู่ เธอก็คงไม่มีวันก้าวเข้าไปใกล้กว่านี้ได้ เคยคิดว่าคุณโยไม่มีหัวใจ แต่จริงๆ แล้วเขาก็มีมันเหมือนคนอื่น เพียงแต่หัวใจของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อเธอเท่านั้นเอง

“อื้ออ...ฮึก อ๊ะ อย่า…” น้ำค้างร้องห้ามเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งตรงไปเล่นงานตรงกึ่งกลางกาย เพราะถูกมือหนาเล้าโลมกระตุ้นให้เกิดอารมณ์พิศวาส วงแขนกลมกลึงโอบกอดแผ่นหลังกว้างไว้ มือเรียวขยุ้มกำเสื้อของชายหนุ่มแน่นเข้า พยายามดึงตัวเขาออกอย่างอดกลั้นต่อความต้องการทางเพศซึ่งถูกปลุกเร้าจนไปต่อไม่เป็น เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับใคร ไม่เคยมีแฟนหนุ่มมาก่อน แต่เธอรู้ว่าขั้นตอนต่อจากนี้จะเป็นอะไร เขาพยายามชักจูงให้เธอคล้อยตาม ลุ่มหลงมัวเมากับตัณหาซึ่งเกิดจากสัญชาตญาณความเป็นหญิง เมื่อถูกเล้าโลมให้เสียวซ่านทรมานก็ต้องการอะไรบางอย่างมาบรรเทาความร้อนรุ่มในกาย ศรัณย์ละเลียดชิมความหอมหวานบนกลีบปากนุ่ม ซึมซับรสชาติละมุนลิ้นช้าๆ ผิดกับฝ่ามือหยาบกร้านที่ซุกซนเลื้อยไปทั่วอย่างชำนิชำนาญ โลมลูบเรียวขาเสลาเรียบเนียน บีบนวดกดคลึงเฉียดใกล้จุดสงวนจนร่างบางสะดุ้งสะเทือนถีบขาหนีเพราะไม่คุ้นชิน ความกลัวคืบคลานเกาะกุมหัวใจลูกกวางน้อย เขาปลุกปลอบขวัญค่อยๆ สัมผัสเรือนกายหอมกรุ่นเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป ใช้คำพูดนุ่มนวลตะล่อมให้เหยื่อหายเสียขวัญ ร่างกายหนาหนักทาบทับไว้แนบสนิท บดขยี้เรียวปากอิ่มสวยอย่างโหยหิว ดูดดื่ม รุกหนักสลับถอยห่าง หลอกล่อให้คนไม่ประสาเผลอตอบสนองกลับมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเหยื่อติดเบ็ดก็ถูกเสือร้ายตะครุบกลืนกินลงท้อง ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ ร่างกายของผู้หญิงถูกสร้างมาเพื่อผู้ชายสักคน เพียงแต่ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เข้าหาเธออย่างถูกวิธี ปราศจากซึ่งความรัก มีแต่ความกระหายในรสกามที่ต้องการปลดปล่อยความใคร่เพียงเท่านั้น ด้านนอกเสียงฟ้ายังดังคำคงรามต่อเนื่องกลบเสียงครวญครางแว่วหวานกับเสียงครางแหบต่ำของสองหนุ่มสาวจนมิด ร่างกายของพวกเขาผสานกันเป็นรวมหนึ่งเดียวถ่ายทอดความร้อนระอุไปทั่วร่าง เกาะเกี่ยวพากันปีนป่ายขึ้นสรวงสวรรค์ยันรุ่งสางของอีกวัน...คนที่พรากพรหมจรรย์ของเธอถึงได้จากไป ทิ้งเพียงร่องรอยราคะให้ปรากฏเด่นชัดบนร่างและสัมผัสให้ติดตรึงไว้ในความทรงจำ

“กูได้กลิ่นตัวเมียจากมึง!” ไตรวิชญ์ที่ผลักร่างของชายแปลกหน้าคนหนึ่งติดผนังตึกอยู่เปรยขึ้นเสียงเข้ม มือหนาบีบปลายคางอีกฝ่ายไว้จับจ้องด้วยสายตาดุดันแข็งกร้าว กลิ่นกายของมันยั่วยวนหอมหวานจนอยากลิ้มลอง สัญชาตญาณดิบสั่งให้กระโจนเข้าขย้ำมันโดยไม่สนใจสถานที่ และความกระหายอยากก็เอาชนะทุกสิ่ง ไม่มีโอกาสได้ขัดขืน ร้องขอ หรือดิ้นหนี เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน! นิมมานไม่คาดคิดว่าการเข้ากรุงเทพฯ ครั้งนี้จะกลายเป็นนำภัยร้ายมาสู่ตัว เสื้อผ้าขาดวิ่นเหลือเพียงเศษซากกระจายเต็มพื้น เนื้อตัวแดงจ้ำมีแต่ร่องรอยที่อีกฝ่ายฝากรักไว้ ไม่อาจต่อต้านสัญชาตญาณของตัวเองได้ เมื่อพลังอำนาจของผู้นำกดข่มโอเมก้าตัวเล็กๆ อย่างเขาให้ยินยอมทำตามโดยไร้เงื่อนไข ยิ่งในส่วนลึกสุดของจิตวิญญาณร้องตะโกนว่าอีกฝ่ายคือคู่แท้ของเขา คู่แห่งโชคชะตาที่มีเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ถึงจะได้พบพาน แต่กลับต้องมาเจอกันในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด แม้ใจอยากจะหลบหนีสุดชีวิต ทว่าร่างกายกลับโหยหาปั่นป่วนรุนแรงลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงพริบตาเดียวก็ถูกช่วงชิงทุกอย่างไปไม่มีเหลือ แม้แต่อิสรภาพที่หวงแหนเฝ้าปกป้องมาตลอดสิบเก้าปีก็ถูกชิงไป! ราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่สูญเสียการควบคุม ไตรวิชญ์กัดกระชากปลอกคออีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งมันด้วยสายตาน่ากลัว กรามแกร่งขบแน่นจนเห็นเป็นสันนูน ลมหายใจหอบหนักถี่กระชั้นขึ้น พอๆ กับความร้อนพลุ่งพล่านในร่าง กัดทึ้งปลอกคอให้ขาดออกจากกันไม่ลดละ เมื่อปราการป้องกันหลุดร่วงไป หลังคอขาวเนียนส่งกลิ่นหอมกระตุ้นกำหนัดก็ถูกจู่โจมอย่างไม่มีปรานี กึก! ความเจ็บที่หลั่งไหลเข้ามาทำให้นิมมานน้ำตาไหลพราก สติคล้ายจะหลุดลอยไปที่ไหนสักแห่งไม่ทราบได้ เพราะหลังจากนั้นภาพเบื้องหน้าก็ตัดเป็นสีดำ มืดมิด เหมือนร่างกายจมดิ่งสู่ใต้มหาสมุทรอันหนาวเหน็บ พร้อมรอยตีตราที่ไม่มีวันจางหายไปชั่วนิจนิรันดร์