ณ.โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง "มึงไปทำอะไรให้พี่มึงโกรธห้ะ? มันถึงทำแบบกับมึงน่ะ" ไทเกอร์ยืนข้างเตียง เขาถามลูกชายคนเล็กที่นอนพังพาบบนเตียงขาว "ผมไปปล้ำเบสน่ะพ่อ" คาเมเลี่ยนตอบพลางหลบสายตาดุดัน "มึงนี่หาเรื่อง ไม่ตายนับว่าบุญจริงๆ" คนเป็นพ่อขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ก็เดินไปนั่งที่ที่เขาจัดไว้ "เบสมันยั่วผมเองนะครับพ่อ ผมไม่ผิดนี่" คาเมเลี่ยนค้าน เรียกร้องความเห็นใจ "คิดว่ากูดูไม่ออกหรอเบสเป็นคนยังไง ถึงมันจะเป็นเกย์ แต่นิสัยมันก็ดี น้อมแน้มราวกับกระต่ายตัวน้อยๆ ไม่มีผิด" "พ่อเข้าข้างมันหรอเนี่ย? ไหนตอนแรกไม่พอใจจังที่มันเข้ามา" คนป่วยยันตัวขึ้น ถลึงตามองพ่อตน "แค่มันเป็นผู้ชาย นอกนั้นกูไม่ซีเรียตอะไร ไอ้สเน็คทำตามที่กูสั่งแค่นั้นก็พอ สำหรับเบส...จะอยู่หรือไป กูไม่ได้สนใจ มึงก็รู้จักนิสัยพี่มึงดี กดดันมันมาก เดี๋ยวได้มีใครตาย" ไทเกอร์ระบายลมหายใจหน่ายๆ "แสดงว่าพ่อไม่ได้คิดไล่เบสอยู่แล้ว" "เออ" สิ้นเสียงตอบ คาเมเลี่ยนก็บุ้ยหน้าแล้วนอน เบส...แค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง จนก็จน การศึกษาก็ไม่ได้สูงเด่อะไร แต่ต้องไม่ได้เลยเว้ย!! เซ็ง หน้าตาแม่งน่ารักไง อยากได้ อยากแดก...แต่ก็เสือกมีคนคุ้มกะลาหัวไว้อย่างดีอีก! ด้านนอกประตูห้องพักคนป่วย ไม่ได้หนานัก เสียงที่สนทนาหลุดรอดออกมากระทบยังโสตประสาทของบุคคลหนึ่งเข้าพอดี เขาหยุดฟัง และรู้ว่าน้องเขาโดนทำร้ายด้วยผู้ชายที่คิดจะง้าบตน บีสเผยอยิ้มร้ายๆ แบบที่ไม่มีใครเคยเห็น แล้วแผนการที่จะเอาคืนก็แล่นฉิวอยู่ในหัว งานนี้ยังไงเขาก็จะเอาคืน! คนอย่างบีสสงบนิ่งเสมอ เป็นคนดีคนหนึ่งที่ใครๆ ต่างก็วางใจ แต่จะมีใครรู้...ว่าเขานั้นก็มีมุมที่ร้ายกาจ จนไม่อาจให้ใครเห็นมันได้เช่นกัน ยกเว้นเสียก็แต่มีใครสักคนมาทำให้น้องตนต้องร้องไห้ สัญชาตญาณของคนเป็นพี่ที่รักน้องมากอย่างบีสก็ลุกโชนทันที ไม่มีการออมชอมแน่.... เหนือเมฆยังมีท้องฟ้า เหนือกิ้งก่ายังมีอินทรีย์!

“ใช่กูมันเลว...แล้วยังไง ใครเขาใช้ให้มึงมารักกูล่ะ! อ้อ...อย่างว่า มึงมันน่าโง่ไง!!!” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ รูปหล่อสง่าดั่งนายแบบหัวเราะร่า ยิ้มเย้ยหญิงสาวแสนสวยคนนึง ท่ามกลางผู้คนมากมายที่รายล้อมในห้างดัง เขาตะโกนด่าเธอโดยไร้ความอายใดๆ ต่อสายตาผู้คนนับร้อยที่จ้องมอง หญิงสาวยืนร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจเป็นที่สุด แต่ก็ไม่อาจทำอะไรชายคนนี้ได้ เธอจึงหันหลัง แล้ววิ่งหนีไป พร้อมความอับอายและอาฆาตแค้น! ชายหนุ่มคนนั้นหันหลังแล้วเดินออกไปยังลานจอดรถของห้าง เมื่อไปถึงรถของตน เขาก็ทรุดลงตรงข้างรถยนต์คันหรู แม้ใบหน้าจะเกลี้ยงเกลา แต่มันก็มีความเศร้าปกคลุม ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ แต่มันก็เจ็บปวดอยู่ดี.... “คุณครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า? “ ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาอ่อนเยาว์เข้ามาถามไถ่ ชายร่างสูงกว่าเงยหน้าขึ้นมองคนถาม เขาอึ้งอยู่ครู่กับหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ใบหน้าของชายคนนี้ใสสะอาด รอยยิ้มจางๆ ที่ประดับอยู่ดูอ่อนโยน เขาสะบัดหัวเบาๆ แล้วพลักชายคนนั้นขึ้นรถแล้วขับหนีไป “เบส...เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วคนนั้นเป็นใคร?” ไนท์...แฟนหนุ่มของเบสถามขึ้น “ไม่รู้สิ ผมเห็นอาการเขาไม่ดีเลยมาดู แต่ดูท่า...เขาจะไม่เป็นไรนะ” เบสยิ้มหวานให้ไนท์ ไนท์พยักหน้าแล้วจูงมือไปด้วยกัน.... รถสปอร์ตคันหรูจอดอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มที่ชื่อว่าเน็คส์แอบมองหนุ่มหน้าใสอยู่ในที่นั่งคนขับ เขากัดฟันกรอดเบาๆ....สเน็คแค้นใจ ทั้งที่ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม...แต่เขาไม่พอใจเลย! “ บ้าชิบ!!! กูเป็นไรวะ!!! “

*ได้แค่มองเขา...* *มองอยู่ทุกวัน ไม่อาจรัก ไม่อาจครอบครอง ทำไม.เราถึงไม่เจอเค้าก่อน ถ้าเราแค่เกิดก่อนเค้าคงเป็นของเรา ของเราคนเดียวเท่านั้น...* *พระจันทร์ดวงนั้น ดวงที่ฉันแสนรัก...* "ไอซิส...นายเห็นเลิฟมั้ย?" ชายหนุ่มนามว่าไอซิสหันไปมองผู้ถามด้วยแววตาเย็นชา "ไม่" "ไม่เห็นงั้นหรอ..ไปไหนน้า" ฟูลมูนนั้งลงข้างๆ ไอซิส ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าควรเรียกไอซิสว่าอะไรดี คงต้องเรียกว่าอาล่ะมั้ง ก็เป็นน้องพ่อ แต่อายุดันพอกับลูกชายตัวเองซะอย่างนั้น เล่นเอาคนในบ้านพาลมึนๆ ไปกับสถานะของไอซิสพอสมควร "ป๊ามาทำไรนี่ล่ะ?" คนที่ฟูลมูนตามหาปรากฏกายขึ้นไม่ห่างจากทั้งคู่ แต่ที่น่าฉงนคือหนุ่มน้อยข้างๆ เขามากกว่า "นั่นใครน่ะเลิฟ" ผู้มีศักดิ์เป็นมารดาเอ่ยถาม หนุ่มน้อยยิ้มระรื่น "นี่เซ็ท...เป็นทาสเลิฟเอง" ฟูลมูนตะลึกตาแทบถลน ต่างจากไอซิสโดยสิ้นเชิง "เซ็ทเขารู้ว่าเราเป็นซาตานน่ะป๊า อันที่จริง...เค้าอยากเป็นเพื่อนผม ผมเลยเอาเค้ามาเป็นทาส" เลิฟเล่าอย่างชื่นมื่น ต่างจากผู้เป็นป๊าที่กุมขมับอย่างกลัดกลุ้มและเอือมระอา "เลิฟ มนุษย์ไม่ใช่ของเล่นนะลูก อีกอย่าง...เอาเค้ามาอย่างนี้ พ่อแม่เค้าจะเป็นห่วงเอานะ" ฟูลมูนพยามเกลี่ยกล่อมลูกชายตัวดี แต่เลิฟกลับส่ายหน้าปฏิเสธยิ้มๆ "ไม่หรอกฮะป๊า เซ็ทเป็นเด็กกำพร้า ผมเก็บได้ข้างทาง..." ฟูลมูนเตรียมรั้งต่อ แต่บุคลที่เงียบที่สุดก็เอ่ยขัด "นิสัยมันก็เหมือนพ่อมัน" ว่าจบ ไอซิสก็ลุกเดินจากไป ทุกคนมองตามยกเว้นเซ็ท "งั้นก็ตามใจ ห้ามทำอย่างนี้อีกนะป๊าขอร้อง..." ลูกชายพยักหน้างึกๆ แล้วลากเซ็ทไปเล่นตามภาษาเด็กหนุ่มอายุ17 ปีมนุษย์

" หึหึ " หัวเราะสยองชะมัด " อึก?!! " ผมบิดกายขดตัวเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนลวก!!! แล้วกำช่วงหน้าอกตัวเองแน่น! เจ็บ!!!! " สีหน้าดีนี่นา " มันเดินมาเชยคางผมขึ้น แล้วจ้องนัยน์ตาผมด้วยสายตาที่ผมไม่อาจคาดเดา " อ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!! " ผมเจ็บมาก!!! ผมจิกหน้าอกจนเล็บทั้งห้าฝั่งเข้ามาในร่างกาย...เลือดสีดำไหลทะลักออกมาราวเขื่อนแตก!!! ทำไม...ผมถึงเจ็บในทรวงอกขนาดนี้!! มันช่างเจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาที่แสนจะหนักอึ้งพยายามปรือมองชายตรงหน้าที่มีรอยยิ้มราวปีศาจที่แสนร้ายกาจ นี่หรอ...เทวดา???? รอยยิ้มนั้นช่างน่าหวาดหวั่นพลั่นพรึงเสียยิ่งกว่าปีศาจอย่างพวกผมเสียอีก " เลือดแกมันสกปรกสิ้นดี! "

" กูจะทรมานมึงแม้มึงไม่มีวันตาย! " " อึก...! " มิคาเอลกระชากเสื้อผมออกจนเกลี้ยง แล้วเหวี่ยงผมมาที่โซฟา...ผมเจ็บจัง เจ็บที่หัวใจ! " อ๊าาาาา ปล่อยๆ ปล่อยอ่ะๆๆๆๆ " " หึ! " มิคาเอวเอาส่วนรุ่มร้อนใส่เข้ามาในร่างกายผม มันทั้งเจ็บและกระสันเสียว ผมไม่ชอบที่เค้าทำกับร่างกายผมอย่างนี้ แม้ผมจะรักเค้า! " ปล่อยผม..แฮ่กๆอย่าทำกับผมแบบนี้ ไม่รักผมก็อย่าทำอย่างนี้กับผมเลย " ผมพูดอย่างอ่อนแรง ผมไม่ชอบ ไม่ชอบ อย่าเอาผมมาทำร้ายอย่างนี้เลย...

"ได้โปรดเถอะ! ผมไม่มีอะไรให้คุณก็จริง แต่ผมขอความเมตาเล็กน้อยจากปีศาจอย่างคุณไม่ได้หรอ ได้โปรดเถอะผมยอมทุกอย่างเลย " "ฮ่าๆๆ ตลกวะ! ความเมตางั้นเหรอ...ฉันไม่มีไอ้ของพันธ์นั้นหรอก!! อีกอย่าง...ต่อให้นายไม่ยอมฉัน ฉันก็ทำให้นายยอมได้อยู่แล้ว " เขาเดินจากห้องไปแล้วแต่ส่วนผมยังคงนั่งอยู่ที่พื้นข้างเตียงไม่ขยับไปไหน มันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกจากตรงนี้ได้เลย ผมจะผิดไหม....ถ้าผมจะยกความผิดให้พ่อ พ่อทำให้ผมต้องเป็นอย่างนี้ ไม่มีน้ำตาซักหยดที่ไหลริน หากแต่จิตใจนี้กลับบอบช้ำเสียเหลือเกิน เป็นไง...พระเจ้า! พอใจกับผลงานของท่านไหม ?!!! อย่าได้โทษพระเจ้าเลยหนุ่มน้อย...เพราะท่านไม่สามารถยุ่งกับเจ้า ตั้งแต่เจ้าตกเป็นของพวกข้าแล้ว..........

“มันเกินไปแล้วนะน้ำ ลูกจะมาตะคอกใส่พ่อแบบนี้ไม่ได้นะ พ่อเองก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง มีสังคมของตัวเอง เหมือนที่น้ำมีเพื่อนๆ นั่นแหละ” ผมใช้น้ำเสียงกระด้างขึ้นเล็กน้อย มันเพราะต้องข่มทั้งความโกรธและความเสียใจเอาไว้ “หรอ แล้วเพื่อนเนี่ยเขาสร้างรอยคิสมาร์คบนคอให้กันด้วยหรอครับพ่อ! หึ...คงเป็นเพื่อนที่สนิทมากถึงขั้นสอดใส่กันเลยสินะ!!!” ไม่ใช่แค่ขึ้นเสียงอีกต่อไป ลูกชายของผมใช้คำได้หยาบคายมาก! “นั่นมันก็เรื่องของพ่อ เราเป็นแค่ลูกไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อในเรื่องนี้” เหมือนคำพูดของผมจะกระตุ้นอารมณ์เดือดดานของน้ำให้ถึงจุดแตกหัก! น้ำฝนลุกจากโซฟากลางห้องนั่งเล่น พุ่งเข้ามาหาผมด้วยความรวดเร็ว สอองมือกร้านใหญ่กระชากคอเสื้อเชิ้ตของผมก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะบดขยี้มาที่ปากของผม ท่ามกลางความตกตะลึงในการกระทำของลูกชาย ผมทำได้แค่นิ่งงัน นัยน์ตาเบิกโพลง ร่างกายชายดิก กระทั่งลมหายใจก็หยุดชะงักงัน น้ำฝนสอดลิ้นเข้ามาทำจาบจ้วงปากผมในตอนที่ผมไร้ซึ่งการป้องกัน ทันทีที่ล้้นแตะโดนกัน ผมก็ได้สติและเริ่มจะดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดจากสัมผัสหยาบคายของลูกชาย เขาไม่ได้เร้าโลม แต่ไล่ต้อนให้ผมยอมจำนนด้วยพละกำลังอันมากกว่า ยิ่งผมดิ้น เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ สองมือคลายออกจากคอเสื้อยับยู่ เปลี่ยนเป็นกดต้นคอและกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้ ขนาดร่างที่ต่างกันทำให้ผมจมหายเข้าไปในแผ่นอกกำยำของลูกชาย และไร้ทางดิ้นรนในที่สุด... “แฮ่กๆ...” ใบหน้าของน้ำเคลื่อนจากไปช้าๆ สัมผัสร้อนผ่าวค่อยๆ มลายหายไป ทว่ากลับแทนที่ด้วยดวงตาดุดันที่แสนปวดร้าว “ผมไม่ใช่ลูกคุณ...คุณก็รู้ดีนี่ คุณชนะ!” ร่างใหญ่สาวเท้าออกห่างจากผมที่ยืนอึ้ง

"เฮ้ยเรากลับบ้านก่อนนะ" "เออ กลับดีๆ ละเต้ย" ผมโบกมือให้สิน เพื่อนซี้แล้วก้าวเดินออกมาจากบ้านหลังน้อยของมัน วันนี้สินลงปุ๋ยในนารอบแรก ผมจึงมาที่บ้านมันเพื่อช่วยมันหว่านปุ๋ย ซึ่งผมมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ กว่าจะเสร็จก็ปาไปเย็นมากเลยทีเดียว ผมขึ้นค่อมจักยานสีดำคันโปรดเลาะริมนา มุ่งตรงไปที่คันนาข้างหน้า ข้ามคันนานั้นไปก็ปั่นอีกนิด ไม่นานก็จะถึงบ้านของผม บ้านผมเองนี่ก็ทำนาเช่นกันครับ หว่านปุ๋ยไปก่อนสินเมื่อสองวันก่อนนี่เอง เอ...ว่าแต่ตรงนั้นมีใครอยู่กันนะ? "ขอโทษนะครับ" ผมจอดจักยานตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูง ใส่ชุดดูดีขัดกับบรรยากาศบ้านๆ ของที่นี่อย่างสิ้นเชิง คงจะเป็นผู้ดีในกรุงเทพละมั้ง "ครับ" พอขานตอบ อีกฝ่ายกลับเงียบ เขามองมานิ่งงัน...ทำไมหรือ ผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า "น่ารักจังครับ" "ห้ะ! ดะ..เดี๋ยวคุณ มาว่าใครน่ารักกัน" คิ้วผมนี่ขมวดเกือบชนกันกับคำพูดของชายตรงหน้า เล่นพูดจาแบบนี้เป็นผู้ชายคนไหนก็คงเหมือนผมทั้งนั้นแหละ "อ่า ขอโทษทีนะครับ คะ..คืออยากจะถามอะไรหน่อย ไม่ทราบว่าพอจะรู้จักบ้านลุงชัยไหมครับ ที่อยู่เขามันแถวนี้ แต่ผมไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหนน่ะครับ" เหมือนจะเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ดีครับ ผมไม่ปลื้มคำพูดว่าน่ารักของเขาเท่าไหร่ "ถ้าเป็นลุงชัย นามสกุลพูนทรัพย์ละก็รู้จักครับ" ใครจะไม่รู้จักล่ะ ก็...พ่อผมเอง "งั้นหรอครับ งั้นพาผมไปทีได้ไหมครับคุณ....?" เขาแสดงท่าทางออกมาอย่างชัดเจนว่าอยากทราบชื่อ "เต้ยครับ" "อ่อครับเต้ย ผมพิทักษ์นะครับ" ผมพยักหน้าส่งๆ แล้วลงจากรถ หากขี่มันต่อทั้งที่ให้อีกคนเดินมันคงจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ผมเดินนำลิ่วๆ มาที่บ้านของตัวเอง ตะโกนเรียกพ่อดังลั่นแล้วหนีไปจอดจักยาน เห็นคุณพิทักษ์คุยกับพ่อผมอย่างอารมณ์ดี คนรู้จักของพ่องั้นหรอ? ทำไมผมไม่เห็นรู้จักด้วยเลยล่ะ ไม่คิดว่าคุ้นคนๆ นี้ด้วยซ้ำ แต่ก็นะ...คงมาคุยธุระแล้วเดี๋ยวก็กลับเองนั่นแหละ "เต้ย" "ครับพ่อ" กำลังจะเดินขึ้นห้องเลยเชียว "เดี๋ยววันนี้ให้พี่พิทักษ์นอนกับเราหน่อยนะ" เดี๋ยวๆ....มานอนกับผมเนี่ยนะ! ไม่เป็นไรหรอกมั้งเนาะ..คิดว่างั้นอ่ะ

"ปล่อยผมเถอะครับอย่าทำผมเลยพี่" "กูไม่ปล่อยมึงแย่งแฟนกู!" "ผมไม่ได้แย่งแฟนพี่เลยนะครับ" "มึงอย่ามาตอแหล!!!" "ฮึก!ฮืออผมเปล่าทำจริงๆนะครับ" "กูไม่สน!แล้วก็ไม่เชื่อน้ำหน้าอย่างมึงด้วยน้ำตาของมึงใช่กับกูไม่ได้หรอก!!!" “ฮือออย่าทำผมเลย"หนุ่มน้อยยกมือไว้ชายตรงหน้าลวกๆ เขาร้องไห้อย่างหน้าสงสาร มองผ่านม่านน้ำตาไปที่ชายมากหน้าหลานตาที่อยู่ในห้องๆ นี้ซึ่งมีเป็นสิบ ทุกคนมองมาที่เขาเหมือนมองเหยื่อที่พร้อมจะขย้ำอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มที่เขายกมือไว้อยู่นั้นจับเขามัดเชือกขึงกับขื่อในห้องแล้วกระชากเสื้อผ้าของหนุ่มน้อยที่น่าสงสารออกจนเกลี้ยง เผยร่างกายที่ขาวสวยยั่วยวนสายตาทุกคู่ "ขาวจริงนะมึงเนี่ย!!!" "ปะ ปล่อยผมเถอะ อย่าทำผมเลย ผมขอโทษอย่าทำผม...." ร่างบางอ้อนแอ้นขอร้องร่างสูงตรงหน้าอย่างหวดกลัว เขาพยายามที่จะไม่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ร่างสูงเอื้อมมือหยาบกร้านมากุมแก่นกายเล็กที่หดตัวอยู่ แล้วเขาก็ขยับมันรูดขึ้นลงถี่เร็ว จนร่างบางต้องกัดปากตัวเองอย่างเสียวสุดๆ พร้อมหยาดน้ำตาที่อาบนอง จิตในั้นปฏิเสธสัมผัสที่หยาบช้าแต่ร่างกายกลับทรยศต่อหัวใจ เพราะร่างกายนั้นกลับตอบสนองและไปถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยน้ำคาวเปรอะมือผู้ชักนำ " ร่างกายมึงซื่อตรงดีนะ!!" แล้วร่างสูงก็ปลดเปลื้อเสื้อผ้าตัวเองออก ก่อนจะนำท่อนเอ็นที่แข็งขืนกระแทกใส่ร่างบางอย่างแรงและไม่มีการเบิกทางอะไร.....

ไม่คิดเหรอว่าน้ำตาก็ควรได้รับค่าตอบแทนเป็นน้ำตา... "คุกเข่า แล้วคลานมาหาพี่สิครับ" หลังทนฟังคำกล่าวอ้างจบก็เอ่ยสั่ง ไมค์ไม่ทำตามง่ายนัก...เขาลังเล จ้องตากับผมเพื่อให้เห็นใจหรืออะไรสักอย่าง ผมว่ามันน่ารำคาญสิ้นดี หลังจากใช้เวลาไปอย่างสิ้นเปลืองหลายนาที ไมค์ก็ยอมคลานเข่าเข้ามาหาผมจนได้ เมื่อร่างหนาหยุดอยู่ที่ปลายเท้า ผมก็ใช้ปากกระบอกปืนเชยคางเขาขึ้น สบตาคมกล้านั้นก่อนกดโทรไปเรียกคนของผมให้เข้ามาในห้อง ไมค์หน้าซีดจนไม่เหลือริ้วรอยของเลือดที่เคยไหลเวียนอยู่ "พะพี่จุน...พี่จะทำอะไร" คนของผมเข้ามาสองคน ไมค์มองคนพวกนั้นก่อนมองผมด้วยสายตาตื่นตระหนก "พี่จะให้โอกาสไมค์นะครับ พี่รู้ว่าจริงๆ แล้วไมค์ก็แค่...ตอแหล! เรื่องเหตุผลที่เลิกกันมันโง่เง่าสิ้นดีแต่พี่ก็เข้าใจว่าเรานิสัยแบบนี้" คนของผมเริ่มถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ไมค์สั่นไปทั้งตัว เขาเหมือนจะอยากหนีไป แต่ปากกระบอกปืนยังจ่ออยู่ปลายคางของเขา เขาจึงทำอย่างที่อยากทำไม่ได้ "กลับไปหาจิน แล้วทำตัวดีๆ รักเธอ...เหมือนที่เธอรักเราเข้าใจไหมครับ" ผมยิ้มกว้างเมื่อคนของผมเดินเข้ามาใกล้ เพียงผมพยักหน้า พวกนั้นก็ลากไมค์ไปยังพื้นที่โล่งห่างจากผมเพียงแค่เอื้อมมือ เสียงโวยวายและการดิ้นรนเป็นสิ่งที่ผมคาดเดาเอาไว้ได้อยู่แล้ว และตอนนี้มันก็ก้องกังวานไปทั้งห้อง อย่าปรานีมัน! คือคำสั่งที่ผมได้ให้ไว้กับลูกน้องคนสนิท เพราะฉะนั้น ตอนนี้ร่างกายของไมค์ก็เลยบอบช้ำไปหมดเพราะการพยายามเอาตัวรอด แล้วไง...รอดหรอ? ฝันอยู่หรอ? ฮ่าๆ ผมเอนกายลงกับเตียงนอนสกปรกเพื่อมองดูเด็กหนุ่มโดนย่ำยี โดนสอดใส่เข้าไปทั้งที่ไม่มีการเตรียมความพร้อม เสียงร้องและกลิ่นเลือดจางๆ ในอากาสเป็นบรรยากาศที่ดีเหลือเกิน...

ดวงตากลมโตมองเขาเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายด้วยความเร็ว ร่างเล็กลุกขึ้นบ้าง เอาผ้าห่มคลุมกายช่วงล่างแล้วนั่งดีๆ ทั้งที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด แต่ไม่...เขาต้องหยุดร้องไห้ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายออกมาเห็น "กลับไปได้ละ" เมื่อร่างใหญ่ออกมาอีกครั้ง เขาก็เอ่ยปากไล่ ร่างเล็กเจ็บจนหัวใจบีบรัดรุนแรง เขาฝืนถามคำถามออกไป "มึงรักกูบ้างไม่ได้หรอวะ..." ทันทีที่อีกฝ่ายได้ยิน ดวงตาคู่คมนั้นก็มองตอบอย่างเกรี้ยวกราด "แค่กูนอนกับมึง กูก็แขยงจะตายแล้ว จะให้กูไปรักมึงหรอ กูทำไม่ลงหรอก" เขาตอบกลับแล้วหันหลังให้กับร่างเล็กที่ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม "กูไม่ได้ขอให้มึงนอนกับกู กูขอแค่...มึงหันมามองกูบ้าง" เขาลุกมาใส่กางเกงที่โดนถอดทิ้ง พลางกลั้นเสียงสะอื้น "กูก็มองมึงนะตอนที่เอามึงอยู่น่ะ มึงก็เห็นนี่...สายตารังเกียจมึงของกู" คล้ายกับมีดได้เข้ามาตัดขั้วหัวใจร่างเล็กจนขาด เขาแทบทรุดก็พยายามฝืนทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างเพื่อก้าวออกไปจากห้องนี้พร้อมยิ้ม "ใช่ กูเห็น แต่มึง ถึงแม้จะมองกู แต่ก็ไม่เคยเห็นความรักที่กูมีให้มึงเลย"