มาเฟียจองจำรัก ฟรานเชสโก/ดาริน //คำโปรย// เพราะเข้าใจว่าดารินเป็นน้องสาวร่วมมารดา คนที่ถูกแม่ทิ้งให้อยู่กับพ่อสองคนและไม่นานท่านก็ฆ่าตัวตายไปกับความรักที่เทิดทูน ฟรานเชสโกต้องนำใครสักคนกลับมาชดใช้ให้เขาอย่างสาสม! //ตัวอย่าง// "อ๊ะ!" ร่างบางถูกกระชากกลับมาเมื่อไม่ได้รับคำตอบ "ฉันถาม!" "ถ้าคุณมีตาและหูไม่ได้หนวกก็น่าจะเห็นและยินว่าฉันอ้วก" "แล้วเธอเป็นอะไรถึงอ้วก!" ".." นั่นสิ เธอเป็นอะไรกัน ความเงียบจากฝั่งของดารินทำให้ฟรานเชสโกเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ เขาไม่ใช่เด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังนึกเรื่องที่ดาริน.. "เธอกินยาคุมทุกวันอยู่ใช่ไหม" ฟรานเชสโเค้นถามเสียงเข้มพลางทำสีหน้าจริงจัง เขาซีเรียสเรื่องนี้มากจึงให้ฝั่งของดารินเป็นฝ่ายกินยาคุมทุกวัน ในเมื่อเขาเป็นคนแรกของหญิงสาวไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอนามัยอยู่แล้วเพราะมันปลอดภัย แต่สิ่งที่จะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาดก็คือดารินท้อง! หญิงสาวท้องไม่ได้เพราะเธอกับเขาเรามีแม่คนเดียวกัน เขาแค่อยากสนุกและทรมานเธอเล่นๆ พร้อมทั้งทำให้แม่ของเธอกังวลใจที่ลูกสาวหายออกไปจากบ้าน จะได้รู้ว่าความคิดถึงมันทรมานขนาดไหนเมื่อวันที่แม่จากเขาไปแถมพ่อยังมาฆ่าตัวตายตาม! เขาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน "ว่าไง!" ฟรานเชสโกเขย่าตัวหญิงสาวให้ตอบ "กิน!" "กินแล้วทำไมเป็นแบบนี้! ยาคุมเธออยู่ไหน" ดารินเม้มปากแน่น ฟรานเชสโกรีบปล่อยแขนเรียวลงแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้! ชายหนุ่มหยิบแผงยาคุมในลิ้นชักออกมาดูแล้วนับย้อนไปถึงวันแรกที่เขาเริ่มให้เธอกินเพราะดารินกินยาคุมฉุกเฉินทุกวันไม่ได้อยู่แล้ว "ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" เขาหันมาเอาเรื่องกับดารินเมื่อเห็นว่ามันเพิ่งถูกแกะไปไม่กี่เม็ด ขณะนั้นน้ำใสๆ ในตาของหญิงสาวกลอกกลิ้ง เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้วทำไมจะไม่รู้อาการพวกนี้ "ตอบฉันมา!" ฟรานเชสโกเขย่าอีกคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ +++++ กึกๆ "ฟรานๆ" "ทำไมดารินต้องล็อกประตู" เขาหันมาขอคำตอบจากแม่ตัวเอง "รินนอนน่ะลูก" "นอนก็นอนไปแต่ทำไมต้องล็อก ยิ่งท้องไส้อยู่ด้วยเผื่อเกิดหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง" รู้ว่าไม่ต้องการเขาแต่ไม่ต้องแสดงออกมากมายอย่างนี้ก็ได้ หรือจงใจทำให้ตัวเองแท้งจะได้จบๆ ไป พวกใจดำ! แอรด.. ประตูห้องถูกเปิดออกจากคนด้านในก่อนที่ดารินจะมองหน้าแม่ตัวเอง ฟรานเชสโกมองใบหน้าซีดเซียวของดารินแล้วเกิดหงุดหงิด สภาพนี้ลูกเขาจะรอดไหมทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีอยู่กันภาษาอะไร "เป็นอะไร!" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม ดารินไม่ตอบ "ฉันถาม!" ชายหนุ่มเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวหมายจะคาดคั้นเอาอาการที่ดารินเป็นให้ได้ แต่อะไรบางอย่างทำให้ขายาวต้องหยุดชะงักเมื่อดารินเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำ ด้วยความที่เห็นคุณแม่ตั้งครรภ์วิ่งเขานึกโมโหสุดๆ จะฆ่าลูกเขาให้ตายจริงๆ ใช่ไหมถึงได้วิ่งเร็วขนาดนี้ ไม่รู้เหรอว่าคนท้องเขาห้ามวิ่ง จงใจทำให้ตัวเองแท้งหรือไง เดินตามเข้าไปหมายจะไปคาดโทษดารินเสียให้เข็ดแต่คนเป็นแม่กลับห้ามไว้ "ฟรานหยุดก่อนลูกหยุดก่อน" "ทำไมถึงปล่อยให้ดารินวิ่ง นี่อยู่กันภาษาอะไร แล้วใบหน้าซีดนั่นอีก ถ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่บอกให้คนพาไปหาหมอ หรือให้คนในบ้านโทรหาผมสิ! นี่รวมหัวกันไม่อยากให้ลูกผมเกิดมาใช่ไหม!" เขาตวาดแม่ตัวเอง คนเป็นแม่เสียใจที่ลูกคิดแบบนั้น ทว่าเข้าใจอาการดี ฟรานเชสโกคงเป็นห่วงลูกในท้องของดาริน "คืออย่างนี้นะฟราน" โซเฟียดันตัวลูกชายออกนอกห้องก่อนจะปิดประตูลง ท่ามกลางฟรานเชสโกที่มองด้วยความไม่พอใจ "ฟราน..ดารินแพ้ท้องลูก" "แพ้ท้องแล้วไง แบบนี้ยิ่งต้องดูแลใกล้ชิดสิไม่ใช่ปล่อยให้นอนคนเดียว ลุกได้ก็วิ่งสี่คูณร้อยเมตรแบบนี้!" "ดาริน..เหม็นลูก" ".."

ไม่ได้เตรียมใจมาตั้งแต่แรก แต่สถานการณ์มันบีบบังคับให้เธอต้องเลือก นั่นก็ผู้มีพระคุณ ความเป็นความตายของพ่อขึ้นอยู่กับเธอ แล้วมันจะแปลกอะไร หากคนที่อยู่ในวงการขายความสุขทางตัวอยู่แล้ว ตัดสินใจทำเรื่องอย่างว่า ............................................................. "ผมอยากซื้อคุณ" "คะ?" สาวน้อยชาไปทั้งตัว คำพูดที่ออกจากปากของอีกฝ่ายตรงๆ ยอมรับว่าเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่มีแขกคนไหนถามซื้อเธอก่อนหากเธอไม่ออกปากว่าขาย "หึ" ไบรอันแทบกลั้นเสียงขำในลำคอเอาไว้ไม่ไหว คนเอเชียแบบเธอคงไม่ค่อยคุ้นเคยกับคำนี้สินะ หรือเธออาจจะเคยได้ยินมาบ้าง แต่คงไม่คิดว่ามันจะมีจริง หรือบางทีเขาอาจจะพูดตรงเกินไปเธอถึงได้ดูอึ้งขนาดนี้ "ผมอยากช่วยคุณจริงๆ แต่วิธีของผมมันอาจจะดูแปลกสำหรับคุณไปหน่อย" ยอมรับว่าเขาสนใจเธอ เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู น่าขำไหมล่ะ "ว่าไงครับ ถ้าคุณตกลงผมจะช่วยคุณทันที" หากคนตรงหน้านี้กำลังร้อนเงินจริงๆ ไม่เกินห้านาทีเธอคงตอบตกลง "วะ..วันไหนคะ" พูดแล้วก็อายปาก สาวน้อยค่อยๆ ก้มหน้าลงต่ำอย่างไม่มีทางเลือก บอกตามตรงว่าต่างบ้านต่างเมืองเธอไม่เคยคิดสักนิด แต่นี่มันสุดวิสัยจริงๆ คนที่มีประสบการณ์ชีวิตแบบเธอยังต้องคิดอะไรให้มาก ในเมื่อคนที่นอนรอก็เป็นพ่อของเธอ "วันนี้เลยเป็นไง แต่.." จีด้าขมวดคิ้วอย่างรอฟัง ข้อแม้ของเขานั้น "ต้องไม่ใช่แค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง แบบนั้นไม่ใช่การซื้อขายในแบบของผม" เขาตั้งกฎข้อนี้ขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง ยอมรับว่าเขาพอใจ ไม่แน่เขาอาจจะเสียดายหากตกลงซื้อขายกับเธอน้อยชั่วโมงเกินไป ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่าเขาต้องพึงพอใจในร่างบางนี้อย่างแน่นอน ถ้าเทียบกับเศษเงินแล้ว เขาจะต้องเสียดายไปทำไม "งะ..งั้น..เท่าไหร่คะ" "เท่าไหร่ดี จนกว่าพ่อคุณจะหายเลยดีไหม" สาวน้อยยกมือขึ้นมานับดู เก้าวัน! "กะ..เก้าวันน่ะเหรอคะ" เขาจะซื้อเธอเก้าวัน "ครับ" ยอมรับว่าเขาถูกใจเธอ และอีกใจก็กลัวโทมัสจะคาบไปกินเสียก่อน ถึงคำพูดของเพื่อนจะดูเล่นๆ แต่พวกเขาก็ใช้เงินซื้อความสุขได้ไม่ยาก เพราะฉะนั้นหากวันนี้มีโอกาส เขาไม่พลาดที่จะคว้าหญิงสาวเอาไว้ ตามจริงเขาเจอเธอก่อนโทมัสเสียอีก แล้วอีกอย่างที่เคยบอก เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู สาวๆที่ผ่านมาของเขาล้วนมีแต่สาวผมทองกันทั้งนั้นมันน่าเบื่อเกินไป เขาอยากลองเปลี่ยนแนวบ้าง ถ้าเป็นคนตรงหน้านี้จะได้ไหม "ฉันขอคิดก่อนได้ไหมคะ" ยอมรับว่าเธอสนใจแต่ไม่กล้า "แต่ว่าคุณต้องจ่ายส่วนที่เหลือในอีกไม่กี่วันข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นการรักษาคงหยุดชะงัก ข้อนี้คุณอาจจะต้องเลือก ทันที" ไบรอันเน้นประโยคหลังให้เพื่อคนฟังได้คิดตาม ปกติเขาไม่เคยต้องมาเกลี้ยกล่อมใครนานขนาดนี้ บอกแล้วไงว่าเขาอยากลองคนเอเชียจริงๆ

มาเฟียขังรัก (นาธาน:ไอมิ) //คำโปรย// เพราะสัญญาบ้าๆ ระหว่างแม่เลี้ยงและนักธุรกิจหนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปีอย่างนาธาน ทำให้ไอมิต้องตกเป็นผู้หญิงของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ กังขังชีวิตเธอไม่พอ ปรารถนากักขังหัวใจเธอด้วยให้รักเขาได้แต่อีกฝ่ายจะไม่มีวันรักเธอ _____________ "ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอไปจากที่นี่ไม่ได้" "ทำไมคะ ในเมื่อคุณมีผู้หญิงคนใหม่แล้วทำไมถึงปล่อยไอมิไปไม่ได้" "เธอเป็นสมบัติของฉัน แม่เธอเอาเธอมาขัดดอกฉันเพราะไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่าย แล้วทำไมเธอถึงจะไปจากที่นี่ ฉันบอกเธอตั้งแต่วันแรกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่อยากมีเมีย แล้วเธอจะเวิ่นเว่อเอาอะไร ฉันจะเอาใคร ฉันจะมีใครมันก็เรื่องของฉัน แล้วเธอเป็นอะไรฮะ เมื่อก่อนฉันก็เคยมีทำไมไม่เห็นเธอเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ มาเป็นอะไรกับแค่คนๆ นี้!" "งั้นคุณคงลืมสัญญาที่เคยให้ไอมิไว้ บอกว่าไอมิจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว" "ฉันไม่ได้ลืม!" "แต่คุณทำไม่ได้!" "อย่าหาเหตุผลมากมายมาคุยกับฉัน เธอต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น อยู่เป็นผู้หญิงของฉัน อยู่เป็นสมบัติของฉัน ถึงวันหน้าฉันจะแต่งงานเธอก็ต้องอยู่กับฉัน!" --------------------------------- จบสุขนิยมนะคะ พระเอกมีเมียเดียวค่ะ ไม่เชื่อต้องลองอ่านน้า

มาเฟียพันธนาการร้าย คุณลอฟท์/พลอยไพลิน __________________ //โปรย// เพราะความสะเพร่าของผู้จัดการส่วนตัว \'พลอยไพลิน\' จึงต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือมาเฟียเจ้าเล่ห์อย่าง \'ลอฟท์\' __________________ //ตัวอย่าง// "คุณไม่จูบผมก่อนเหรอ ทำไมบกพร่องจังหื้ม" คนถามแสดงสีหน้ายิ้มๆ แต่ประโยคกลับตำหนิเธอเล็กน้อย เมื่อคิดว่าต้องเสียเงินหลักสิบล้านเพื่อแลกกับเซ็กส์ที่เขาต้องสอน ทั้งที่เธอไม่ใช่เด็กสิบแปดขวบสักหน่อย หรือเด็กสิบแปดขวบมันยังรู้เลยว่าการกระตุ้นอารมณ์คู่ร่วมกิจกรรมต้องเริ่มจากจูบที่นุ่มนวลแล้วเพิ่มขึ้นเป็นร้อนแรง "คนแปลกหน้าต้องจูบกันด้วยเหรอคะ" พลอยไพลินพยายามหาข้อมาโต้แย้งเขา อีกอย่างเขาจูบกับใครมาบ้างก็ไม่รู้ ปลอดภัยหรือเปล่าเธอยังกลัวอยู่เลย "คุณกลัวผมเหรอ" ลอฟท์เอ่ยถามยิ้มๆ ผ่านแววตาที่เขารับรู้ว่าพลอยไพลินกำลังนึกกังวลในตัวเขา สงสัยชื่อเสียงลือเลื่องผู้หญิงเจนจัดไปหน่อยจนทำเอาเธอระแวง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นใครคนอื่นระแวงอย่างเธอสักคน มีแต่อยากเอาอกเอาใจ อยากจูบกับเขาจะตายแต่เขาไม่ให้อภิสิทธิ์ นี่ถือว่าเป็นดาราในดวงใจหรอกนะถึงยอมแลกลิ้นด้วย "กลัวสิคะ คุณจูบกับใครมา.." "ผมไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเชื่อมั้ย" ลอฟท์ชิงบอกก่อนที่พลอยไพลินจะพูดจบ พลอยไพลินแค่นหัวเราะออกมา น่าเชื่อตายเลย "คุณไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่ถ้าผมอยากให้คุณจูบล่ะต้องจ่ายเพิ่มเท่าไหร่ สามารถตีเป็นตัวเงินเลยได้ไหมลองว่ามาดู" สิบล้านก็ตั้งเอาไว้แล้ว เพิ่มอีกสักล้านสองล้านเขาคงยอม หรือจะเอาเพิ่มอีกสักยี่สิบล้าน ถ้ามันเร่าร้อนเขายอมแลก บอกแล้วเพื่อดาราในดวงใจโดยเฉพาะ หรือหากอยากให้เขาจ่ายเพื่อจูบกับเธอไปตลอดก็คงยอมอีกเหมือนกัน พลอยไพลินกลับเบนหน้าหนีไม่ตอบ เขารู้ว่าเธอกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน "ผมจ่ายให้คุณอีกครึ่ง" คราวนี้ลอฟท์เป็นฝ่ายรั้งใบหน้าเรียวให้กลับมารับจูบเขาเสียเอง ___________________ "นี่ผู้จัดการคุณไม่ได้บอกหรอกเหรอ ว่าผมมาประชุมที่นี่สามคืนสี่วัน" "สามคืนสี่วันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" "งั้นฟังผมดีๆ" เขารวบเธอเข้ามากอดเอาไว้ พลอยไพลินพยายามแกะแขนเขาที่รัดเธอออก ตอนนี้เธอเริ่มรังเกียจวิธีที่เขาใช้ทำมาก แล้วยิ่งเกลียดมากเมื่อเขามาทำเป็นพูดดีแต่การกระทำสวนทาง "ในสัญญาก็คือคนที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวนี้ให้ผม ไม่ใช่แค่คุณมาถ่ายรูปกับผลิตภัณฑ์หรือถ่ายภาพเคลื่อนไหว จบงานแล้วรับเงินสิบล้านบาทไปแบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ผมว่าคุณควรเอะใจตั้งแต่แรกว่าทำไมผมถึงจ้างคุณราคาสูงขนาดนี้ ทั้งที่เศรษฐกิจแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกัน อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่นางเอกดังของช่องขนาดนั้นแต่ผมกลับเลือกคุณ" เขาสะดุดตากับใบหน้าของเธอจนคิดว่าตัวเองต้องสนใจเธออย่างแน่นอน "ซึ่งมันรวมไปถึงตัวของคุณด้วยที่ต้องนอนกับผมเท่ากับจำนวนวันในสัญญา" "วะ..ว่าไงนะ" พลอยไพลินชาไปทั้งตัว ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย พี่วิไม่เคยพูดอะไรเลย "เพราะฉะนั้น..คุณเซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์ครีมอาบน้ำหนึ่งเดือน นั่นก็เท่ากับว่าคุณต้องนอนกับผมหนึ่งเดือนอีกเหมือนกัน!" "คุณโกงฉัน!"

'บำเรอรักมาเฟีย มาวิน/อิงฟ้า _______________ มาวิน' นักธุรกิจหนุ่มที่งานรัดตัวและน่าปวดหัว ต้องการสาวน้อยวัยขบเผาะมาเป็นยาชูกำลัง แต่เขามันประเภทกินดุกินหนักสาวๆเลยต่างพากันกลัว จะมีใครสักกี่คนที่ใจกล้าย่างกรายเข้ามาหาโดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อย เขาจะยอมจ่ายหมดหน้าตักและเลี้ยงดูหากพึงพอใจ ___________ "คุณทำเจ็บ" "โทษที รสนิยมฉันมันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเธอก็ชิน" ____________ "ฉันบอกว่าไงหื้ม" ".." "ถ้าไม่ครบร้อยครั้งฉันไม่อนุญาตให้ไปไหนไม่ใช่เหรอ" "แต่คุณก็มีผู้หญิงคนอื่นแล้ว" หญิงสาวสวนกลับทันควัน "นั่นไม่เกี่ยวกัน" "แต่คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันรับไม่ได้ ฮึก" "..ปกติฉันก็ทำมาตลอด" "แต่ฟ้าไม่เต็มใจ ฮือๆ" "งั้นเธอจะเอายังไงไหนลองว่ามาซิ หากมันดูมีเหตุผลมากพอฉันอาจจะยอมพิจารณา" "คุณไม่ต้องมาทำเป็นสนใจฟ้า" "แต่ฉันสนใจร่างกายเธอ" ใช่สิ เขาสนแต่ร่างกายของเธอ เขาไม่เคยออกปากเรื่องอื่นเลยสักครั้ง เขาไม่เคยออกปากว่าคิดกับเธอเป็นอย่างอื่น มันมีแต่เธอคนเดียวเนี่ยแหละที่คิดไปไกล แต่ทำไม..ยิ่งเขาย้ำเธอยิ่งร้องไห้ออกมาเสียงดัง ทำเอาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองเธอราวกับเป็นตัวประหลาด อิงฟ้าซบใบหน้าลงกับมือเพราะมันอายสุดๆไปแล้ว "จะกลับไปกับฉันได้หรือยัง ฉันไม่อยากใช้กำลังกับเธอหรอกนะอิงฟ้า" "ไม่ค่ะ" อิงฟ้าปาดน้ำตาออกก่อนจะเชิดหน้าใส่เขา หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็จะไม่กลับไป "ให้คิดก่อนพูดนะ เพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายก็ได้" ".." "เมธี" เมื่อมาวินยังเห็นอีกคนนิ่ง สงสัยเขาคงต้องใช้ไม้ตายเสียแล้ว "ครับนาย" "ไปเตรียมห้องเชือดให้กูหน่อยสิ กูอยากลงโทษเด็กดื้อแถวนี้!" __________________ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ

รักร้ายของนายรุ่นพี่ พายุ/เมล "เลิกเรียนมารอฉันตรงนี้เดี๋ยวมารับ" "มะ..ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวเมลกลับเอง" "ทำไม หรือไอ้หน้าไหนมันจะไปส่งอีกวันนี้" พายุถามเสียงเข้ม เขามาส่งแล้วก็จะมารับเองทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก "ไม่ใช่นะคะ!" เธอไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย แค่เธอยังไม่ชินกับการที่ต้องมามีใครทำตัวติดกันกับเธอแบบนี้ ปกติแล้วเธอเป็นคนชอบอิสระอยากไปไหนทำอะไรก็ไป แต่นี่เขาทำเหมือนอยากตามติดกับเธอ ซึ่งเมลมองว่ามันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ "อย่าแม้แต่จะคิดเพราะที่ผ่านมาฉันแค่ปรานี" อึก! นี่เขาปรานีแล้วอย่างงั้นเหรอ คราวที่แล้วก็ทำเอาเธอมาเรียนไม่ได้ เมื่อคืนก็ทำเอาเธอขาสั่น ถ้าได้ลาอาจารย์บ่อยๆแตงกวาต้องสงสัยแน่ๆว่าเธอเป็นอะไร ยังดีแค่ไหนที่รอบนี้เขาไม่ทำรอย

กฎทุกข้อมีไว้ให้ทำตาม ใจแลกใจ ถ้าเกิดใครคนใดคนหนึ่งไม่ทำตามแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เซ็กส์ | ความสัมพันธ์ เจได ผู้หญิงก็แค่ของเล่น กราฟ ผู้หญิงมีไว้ให้ระบายอารมณ์ไง เค ผู้หญิงกับเพื่อน พวกมึงจะเลือกใครวะ ________________ "ห้องก็มีเป็นส่วนรวมแล้ว ตั้งกฎดีไหมวะ" เจไดเสนอ "กฎอะไร ตลกเหรอ" เคถามอย่างไม่ใส่ใจมากนัก "เห๊ย! มึงไม่เคยดูในหนังเหรอวะ มันมีการตั้งกฎกันระหว่างกลุ่มเพื่อนด้วยโว้ย" "กฎอะไร" กราฟถามอย่างสนใจ "อย่างเช่น.." "อะไรดีวะไอ้เค" เจไดหันไปถามเคเมื่อยังนึกไม่ออก "เอ้า มึงคิดนี่" "ผู้หญิงไหมวะ กูคิดเรื่องอื่นไม่ออกว่ะ" ตามสไตล์เจไดเพราะชีวิตเขาผูกพันแต่กับเรื่องผู้หญิงมามากมาย ถ้าจะให้คิดเรื่องเพื่อนเป็นเพื่อนตายนั่นมันน้ำเน่า อีกอย่างพวกเขาไม่มีทางหักหลังกันหรอกเพราะมีอาชีพคนละอย่างกัน ตัดเรื่องนี้ไปได้เลย "ไอ้ห่า แล้วเรื่องผู้หญิงมันต้องมีกฎอะไรกันวะ" เคถามขำๆ "เราจะไม่รักผู้หญิงคนเดียวกัน" "ก่อนจะตั้งกฎนั้นพวกเรายังไม่เคยมีแฟนเลยนะ" เคขำในลำคอ "ก็เลยบอกไว้ก่อนไงวะ" "เอ่อๆ" "งั้นกูว่าต่อ" "พวกมึงก็สังเกตเห็นว่าเดี๋ยวนี้กูคัดเอาแต่คนสวยๆมา เพราะฉะนั้นพวกมึงอย่าไปหลงรักเธอนะเว้ย" "หึหึ" กราฟที่นั่งฟังอยู่เงียบๆถึงกับขำออกมา รักคนขายตัวเนี่ยเหรอไม่มีทาง "ไอ้ห่า ใครจะไปรักผู้หญิงขายตัววะ" เคเอ่ยอย่างไม่คิดมากเพราะข้อนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว "เอ่อ บอกไว้ก่อนไง สัญญาไหมล่ะ" "แล้วถ้ารักล่ะ มันจะยังไงวะ" เคถามด้วยความอยากรู้แต่ไม่นึกทำจริง "แล้วพวกมึงกล้าเอาผู้หญิงพวกนั้นมารวมกับกลุ่มเพื่อนโดยไม่รู้สึกอะไรเลยว่างั้น แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่อาย แล้วมึงแน่ใจว่ากูจะจำไม่ได้ว่าทุกซอกทุกมุมแฟนมึงมีตำหนิอะไร" "หึหึ โคตรเด็ก" เคว่า ใครทำจริงก็บ้าแล้ว หนึ่งในนั้นไม่ใช่เขาบอกไว้เลย "เอ่อน่า ทำๆ" เจไดว่าก่อนจะกำก้ำปั้นยื่นออกไปตรงหน้าหวังให้เพื่อนเอามาชนด้วย อีกสองหนุ่มก็ยื่นมาชนอย่างไม่คิดอะไรมากเหมือนกัน "ไม่ต้องลงลายลักษณ์อักษรนะกูอาย" เคทำท่าขนลุก "เอ่อ ใจแลกใจก็แล้วกัน" _____________ "ตอบคำถามฉัน!" กราฟจ้องอีกคนเขม็ง "ฉะ..ฉัน ไม่อยากทำแล้ว" พอพูดเรื่องขายตัวน้ำตากลับไหลพรากลงมาหนักกว่าเก่า หญิงสาวสะอื้นไห้เพราะกลัวจับใจ มันไม่เหมือนที่เธอคิดไว้ พวกเขาน่ากลัวเหลือเกิน "ฉันไม่สน! ฉันแค่อยากรู้ว่ามาขายตัวแล้วจะกลัวทำไม" ____________ "ว่าไง!" เจไดกรอกเสียงตอบกลับไปตามสายเมื่อมีลูกน้องโทรมา (ราวสองชั่วโมงแต่ยังไม่พบคนที่น่าสงสัยเลยครับ) "มันอาจจะหลบอยู่ในนี้ก็ได้พวกมึงดูก่อน" เขาไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนนั้นจะหาทางหนีออกไปได้โดยง่าย ลูกน้องพ่อของเขามีเป็นร้อยอีกทั้งยังล้อมบริเวณเอาไว้ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไม่มีทางรอดสายตาไปได้เด็ดขาด เธอต้องยังอยู่ในนี้ (ครับ) "เดี๋ยว! บางส่วนเปลี่ยนใส่ชุดธรรมดาแล้วขึ้นมาหาบนคอนโดด้วย ห้ามทำให้เกิดเสียงดัง" (ครับ!!) "ถ้ารอบนี้ไม่เจออย่ามาเรียกกูเจไดเลย จะแอบได้นานเท่าไหร่กัน!" //เรื่องนี้มี3คู่นะคะ//