“แม่ครับผมไม่แต่ง!” “แกต้องแต่ง! อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วมัวรออะไรอยู่” “ก็มันยังไม่มีใครถูกใจนี่ครับ แล้วดูแม่สิจะให้ผมแต่งกับใครก็ไม่รู้” “อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ” “แม่!!” ดูแม่ผมสิครับนี่มันสมัยไหนแล้วยังไม่เลิกหัวโบราณกันอยู่อีก ความรักมันไม่ใช่ใครก็ได้หรือเปล่าวะ

บ่อยครั้งที่ฉันได้รับบาดแผลในชีวิตและฉันจะปกปิดมันด้วยรอยยิ้มเสมอ แต่พอเจอเขา... แผลพวกนั้นมันก็หายไปราวกับว่าฉันไม่เคยบาดเจ็บเลย

หรือผู้ชายแย่ ๆ อย่างผมจะลองมีความรักดี ๆ สักครั้งนะ...

ความรักที่เป็นความลับ! ขึ้นชื่อว่าความรักสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนนั่นแหละ ยกเว้นเขา... ที่ไม่เคยคิดอยากจะมีมัน ด้วยวิถีการใช้ชีวิตมันบีบบังคับให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนั้น กระทั่งได้เจอเธอ... ทุกอย่างที่ควรจะเป็นมันก็เปลี่ยนไป

ไม่คิดว่าจะรัก หมายความว่าจะรักตลอดไป...

'ความรัก' มักมาพร้อมกับความผิดหวังอยู่เสมอ... "เราอยู่กันสามคนไม่ได้เหรอ ทีพ่อกับแม่มนตร์ท่านยังอยู่กันได้เลย""..." ประโยคเห็นแก่ตัวถูกเอ่ยออกมาจากปากของผู้ชายที่บอกว่ารักฉัน แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาคงไม่ได้รักฉันแค่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว... "พี่แม่งโคตรใจร้ายเลย" "..." กลายเป็นประโยคน่าเบื่อที่ได้ยินจนชินชาไปแล้ว"กูไม่ได้ขอให้มึงมารักนี่!" ผมเคยพูดประโยคนี้กับใครคนหนึ่ง แต่สุดท้ายกลับเป็นผมซะเองที่ต้องเป็นฝ่ายร้องขอให้เธอกลับมารัก...

ชีวิตนี้ฉันหรือเขาจะเจอใครอีกกี่คนก็ได้ แต่ว่ารักแรกมันมีแค่คนเดียว...

มาทำให้รักแล้วก็ควรรับผิดชอบความรู้สึกของผมด้วย ส่วนความรู้สึกของเธอผมจะชดเชยมันเอง... สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พุทธศักราช๒๕๓๗ห้ามมิให้ผู้ใด คัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขเนื้อหาเพื่อนำไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาตหากฝ่าฝืนจะดำเนินคดีตามกฎหมาย คำเตือน : นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้นตัวละครที่อ้างถึงไม่มีตัวตนและไม่มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลอื่นแต่อย่างใดในเนื้อเรื่องอาจมีคำหยาบและถ้อยคำที่ไม่สุภาพโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน (๑๘+)·      การสับสนในความรู้สึก(ผู้หญิง,ผู้ชาย)·      มีคำหยาบและถ้อยคำที่ไม่สุภาพ·      ห้ามลอกเลียนแบบพฤติกรรมตัวละคร·      เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ๑๘ปีขึ้นไปเป็นเรื่องแยกต่อจากเมื่อรักออกเดินทางนะคะกดติดตามและเพิ่มเข้าคลังไว้จะได้ไม่พลาดโอกาสดี ๆ ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^_^

เราอาจจะตกหลุมรักกันอีกครั้ง ในวันที่พร้อมจะเรียนรู้กันและกันใหม่ ... สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พุทธศักราช๒๕๓๗ ห้ามมิให้ผู้ใด คัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขเนื้อหาเพื่อนำไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินคดีตามกฎหมาย                                            คำเตือน : นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละครที่อ้างถึงไม่มีตัวตนและไม่มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลอื่นแต่อย่างใด ในเนื้อเรื่องอาจมีคำหยาบและถ้อยคำที่ไม่สุภาพ  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน (๑๘+) ·        ปัญหาเกี่ยวกับครอบครัว·        มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้น·        มีคำหยาบและถ้อยคำที่ไม่สุภาพ                                   เป็นเรื่องราวต่อจากพี่ทิวกับน้ำตาลนะคะ [เมื่อรักออกเดินทาง]คนหนึ่งกลัวที่จะรัก อีกคนกลับอยากให้รัก ... ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ และแน่นอนว่าหยิบยกมาจากชีวิตจริงอีกนั่นแหละ ^^

"เสน่ห์ของผู้ชายบางคนก็คือความมั่นคงในรักเดียว"ข้อดีของการแอบรักคือสามารถมีความสุขได้เฉพาะในพื้นที่ของเรา ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะแอบรักคนคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ล่ะ ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร รู้แค่ว่าฉันชอบเขา! ใช่แหละ... ฉันชอบเขา

ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า 'การแต่งงาน' เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝัน แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ ความรักต่างหากล่ะที่ฉันอยากได้จากเขา... สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พุทธศักราช๒๕๓๗ ห้ามมิให้ผู้ใด คัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขเนื้อหาเพื่อนำไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินคดีตามกฎหมายคำเตือน : นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้นตัวละครที่อ้างถึงไม่มีตัวตนและไม่มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลอื่นแต่อย่างใดในเนื้อเรื่องอาจมีคำหยาบและถ้อยคำที่ไม่สุภาพมาเฟียคือผู้มีอิทธิพลกว้างขวางดิบเถื่อนเลือดเย็นและมาพร้อมกับธุระกิจสีเทาของเขา การกระทำและสิ่งผิดกฎหมายต่าง ๆ ทั้งหมดในเรื่องนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เกิดจากจินตนาการของเราเองนะคะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงของใครแต่อย่างใด!โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน (๑๘+) เนื้อหาเกินจริงเพื่อเป็นการเพิ่มอรรถรสในการอ่านมีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นมีคำหยาบและถ้อยคำไม่สุภาพห้ามลอกเลียนแบบพฤติกรรมตัวละครเหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ๑๘ปีขึ้นไป

เพราะรัก... เกิดจากความไม่ตั้งใจ ***เกริ่นนำ*** “พลาด” คำนี้มันจริงมากสำหรับฉัน ... มีคนเคยบอกไว้ว่าความรักไม่ว่ามันจะจบลงแบบไหนแต่หากมันเกิดขึ้นมาแล้วมันสวยงามเสมอแต่ฉันว่ามันเฮงซวยมากกว่า ความรักมันไม่ได้เหี้ยหรอกแต่คนต่างหากล่ะที่เหี้ย รักเดียวใจเดียว มีแฟนแค่คนเดียวมันยากนักหรือไง? “โลกแม่งก็โหดร้าย ผู้ชายแม่งก็เหี้ย” “อ้าวเฮ้ย!! เมาก็กลับไปนอนอย่ามาแหกปากด่าคนอื่นแบบนี้เป็นผู้หญิงอะไรวะ” “เสือกไรด้วยล่ะ ผู้ชายมันก็เฮงซวยเหมือนกันหมดนั่นแหละ” “ปากดี” “เอ่อ... ขอโทษนะคะพี่เพื่อนหนูเมามากแล้ว ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” “ไปขอโทษมันทำไมผู้ชายเลว ๆ แบบนั้น” “นี่! สายธารแกเงียบปากหน่อยได้ไหม เมาแล้วพล่ามด่าคนอื่นไปทั่วเลยจะโดนกระทืบอยู่แล้วเนี่ย” “พะแพงเพื่อนรัก อยู่กับฉันไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก คิกคิก ไปเข้าห้องน้ำกัน” “เฮ้อ!! แกนี่มันจริง ๆ เลยมา ๆ ฉันจะพาไปเข้าห้องน้ำเอง” แสง สี เสียงในตอนนี้ไม่ได้ช่วยคลายความรู้สึกในใจฉันได้เลยสักนิด แต่ก็ช่วยลืมความเจ็บได้ไปชั่วขณะ “เสร็จแล้วเจอกันตรงนี้นะ ฉันจะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน” นี่คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนสติจะดับวูบไป...   “อื้อ... ทำไมหนักหัวแบบนี้นะ” “...” “นี่มันอะไรกัน” กวาดสายตาไปรอบบริเวณ เศษซากเสื้อผ้ากระจัดกระจายรวมไปถึงความรู้สึกบางอย่างตรงส่วนนั้นก็ด้วย จำได้ว่าก่อนหน้านี้ยังอยู่กับพะแพงอยู่เลย แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ “บ้าฉิบ! ทำไมฉันสะเพร่าแบบนี้เนี่ย” ก่นด่าตัวเองก่อนจะค่อยลงจากเตียงให้เงียบที่สุด นี่ฉันทำอะไรลงไปเพราะความไม่ระวังตัวของฉันแท้ ๆ เลยถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ได้   “แกท้องกับใครสายธาร?” “หนู...หนูไม่รู้” “ฉันถามว่าแกท้องกับใคร!! ทำไมถึงเหลวไหลขนาดนี้!!” “ฮึก! หนูขอโทษ หนูไม่รู้จริง ๆ ” เพราะความไม่ระวังตัวของฉันถึงได้ทำให้อีกชีวิตหนึ่งเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ถ้าจะถามหาคนผิดก็คงผิดที่ฉันคนเดียว แต่แล้ววันหนึ่งเขาคนนั้นก็ปรากฏตัวแล้วยังเอ่ยปากจะรับผิดชอบฉันอีกด้วย ทั้งที่ตัวฉันเองไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเขาเลยสักนิด “เขาเป็นใครน่ะสายธาร” “หนูไม่รู้” “ผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง” “คะ? พี่มั่วหรือเปล่าเราไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ ขนาดตัวหนูเองหนูยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพ่อของเขา” “ตรวจดีเอ็นเอไหมล่ะ?” “...” “ถ้าใช่! เธอต้องยกลูกให้ฉัน” “ไม่มีทาง!” ฉันตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย ถึงจะไม่ได้เกิดจากความรักแต่เด็กคนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อของฉันเรื่องอะไรจะยกให้ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต” “...” และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นแสนวุ่นวายในชีวิตฉัน ...