.....สาวน้อยวัยสิบแปดอย่างพะพายต้องมาตกเป็นเป้าหัวใจของหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบสองอย่างเดชาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เขาและเธออายุห่างกันตั้งสองรอบ ผู้ใหญ่อย่างเขาและเด็กอย่างเธอจะลงเอยกันได้อย่างไรนั้น ต้องมารอลุ้นกันว่า โคแก่จะสามารถกินหญ้าอ่อนได้หรือไม่ และ หญ้าอ่อนจะยอมให้โคแก่กินหรือไม่.....

วายุ=พระเอก อายุ28ปี (บอดี้การ์ด) . มิรา=นางเอก อายุ18ปี (ลูกคุณหนู) ____________________________________ "พี่วายุคะ" / "ครับ" / "ถ้าน้องไม่รักพี่แล้ว พี่จะเสียใจมั้ย" / "....." / "หัวใจของน้อง..ถ้าพี่วายุไม่เอา...น้องขอคืนนะ"

♥️ในเรื่องพระเอกเรียกขานนางเอกว่า หนูหรือหนูเบล ส่วนนางเอกเรียกขานพระเอกว่า เฮียหรือเฮียดิน♥️ __________________________________ . "เอ็มมี่เราปวดฉี่" เมเบลที่นั่งปวดฉี่อยู่สักพักแล้วแต่ไม่กล้าขอเข้าห้องน้ำของทางร้าน เธอจึงหันไปกระซิบบอกเอ็มมี่ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆเธอแทน . เอ็มมี่ที่ได้ยินเพื่อนสาวบอกมาแบบนั้นก็เข้าใจถึงความต้องการของเพื่อนทันที . "เฮียดินขา~ เพื่อนหนูขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ" . เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหลมๆ ดินแดนที่กำลังนั่งซ่อมรถอยู่ก็หันไปตามเสียงดังกล่าว แต่สายตาคู่คมของเขาไม่ได้มองเจ้าของเสียงเลย กลับมองไปยังเด็กสาวผิวขาวอมชมพูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในดวงตาคู่คมของเขาส่อแววความเอ็นดูออกมา . "ห้องน้ำอยู่หลังร้าน เดินเข้าไปแล้วเลี้ยวซ้าย" เขาเอ่ยบอกทางไปห้องน้ำด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเป็นปกติของเขา พูดจบเขาก็หันกลับมาทำงานของตัวเองต่อ _______________________________________ . "ฮั่นแน่ ผมเห็นนะเฮีย เฮียนี่ร้ายเงียบจริงๆ" กันต์เอ่ยแซวทันทีเมื่อเห็นเจ้านายเดินออกมาจากข้างในร้าน ซึ่งกันต์กับเบียร์และชินก็ได้เห็นตั้งนานแล้วว่าคนเป็นนายแอบมองเด็กสาวอยู่ในร้าน . "ว่าแต่เมื่อกี้ตอนน้องเมเบลไปเข้าห้องน้ำ เฮียตามน้องไปทำไมอ่ะ" ชินเอ่ยขึ้นมาอีกคน ไม่ใช่ประโยคแซวแต่เป็นคำถาม มองเจ้านายด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ทัน . "นั่นดิเฮีย พวกผมรู้นะว่าเมื่อกี้เฮียแอบตามน้องเมเบลไปใช่มั้ยล่ะ" เบียร์เอ่ยสมทบขึ้นมาอีกคน มองเจ้านายด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ทันเช่นกัน . "เรื่องของกู ในเมื่อพวกมึงรู้ว่ากูสนใจเมเบล ต่อไปก็ห้ามแซวเด็กกูอีก ไม่อย่างนั้นพวกมึงก็เตรียมตัวหางานใหม่ทำได้เลย" ดินแดนพูดตัดบทจบ เขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพราะขี้เกียจเสวนากับลูกน้องต่อ

"กลับบ้านไปแล้วจะอยู่กับใคร ไม่มีญาติที่ไหนไม่ใช่เหรอ" . เด็กสาวไม่ได้ตอบอะไรมองคนตัวโตตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริกน้ำใสๆเอ่อคลอเบ้าตา ปากบางเบะคว่ำตลอดเวลา จากนั้นน้ำใสๆก็ไหลหยดแหมะออกมาอาบแก้มนุ่มโดยไร้เสียงสะอื้นไห้ . เห็นแบบนั้นใจแกร่งของนักรบกระตุกวูบทันทีรู้สึกสงสารเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมาจับใจ . "ไม่ต้องร้องค่ะ ต่อไปนี้น้องไออยู่กับอารบนะ อาจะดูแลน้องไอเอง"...

"พี่คิมเกิดก่อนก็พูดได้สิคะ เกิดก่อนก็ต้องแก่กว่าอยู่แล้ว พี่คิมแก่แล้วก็ไม่ต้องมาว่าหนูนิดเป็นเด็กก็ได้ เพราะยังไงหนูนิดก็ต้องแก่ตามพี่คิมไปอยู่ดี" . "ว่าพี่แกเหรอ" . "นะ หนูนิดไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าพี่คิมแก่เลยนะคะ หนูนิดแค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น ขอโทษค่ะ" . และยิ่งเธอพูดตามความจริงที่เธอเอ่ยออกมามันยิ่งตอกย้ำว่าเขาแก่ เธอคงไม่รู้ว่าคนแก่อย่างเขาก็มีหัวใจรักเด็กเป็นเหมือนกัน . "ถึงพี่จะแก่ แต่พี่ก็รักหนูนะ".............. ________________________________________ . (คิมหันต์คือพระเอกที่รักและอยากครอบครองนากเอกเป็นที่สุด) . (หนูนิดคือนางเอกที่กำลังสับสนและไม่ยอมรับในตัวพระเอกแต่เธอก็รักแค่พระเอกคนเดียว) . (ขุนเขาคือพระรองที่รักนางเอกข้างเดียวมาโดยตลอด รักทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่านางเอกไม่เคยรักเขาเลย) ________________________________________ . (พระเอกคลั่งรักนางเอกมากค่ะ ในเรื่องไม่มีการนอกกายนอกใจค่ะ) ________________________________________

ฟอด~ฟอด~ "เป็นไงคะ แก้มน้องเค้กหอมและนุ่มมั้ย" เด็กสาวถามพร้อมรอยยิ้มใสซื่อตามประสาเด็ก "อืม หอมและนุ่มมาก แต่ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นหอมแก้มแบบนี้นะ" เหมราชตอบเด็กสาวพร้อมส่งยิ้มเอ็นดูไปให้ และไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน เพราะเขากลัวว่าเด็กสาวจะอณุาตให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อกับพี่แท้ๆเหมือนเขาหอมแก้มอีก "น้องเค้กรู้ค่ะ คุณพ่อกับเฮียๆบอกตลอดเลย" เด็กสาวตอบอย่างใสซื่อ "รู้แล้วทำไมถึงให้เฮียหอมล่ะ" เหมราชรู้สึกไม่ค่อยพอใจขึ้นมากับคำพูดของเด็กสาว เพราะเขากลัวว่าเธอจะให้คนอื่นหอมเธอแบบที่เขาหอมด้วย ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเพราะเธอยังเด็ก "ก็เฮียเหมเป็นเฮียน้องเค้กหนิคะ" เด็กสาวตอบอย่างใสซื้อพร้อมส่งยิ้มให้ "เฮ้อ~" เหมราชถอนหายใจอย่างปรงตก เด็กก็คือเด็กเข้าใจอะไรอยากไปหมด "ฟังนะ ห้ามให้ผู้ชายคนไหนหอมแก้มหรือแตะเนื้อต้องตัวเราเด็ดขาด นอกจากพ่อกับเฮียๆของเค้กจริงๆเท่านั้น ส่วนเฮียถือว่าเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน" เหมราชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมมองหน้าเด็กสาวอย่างเป็นคำสั่ง "ค่ะ" เด็กสาวตอบพลางพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจทันที พร้อมยิ้มสดใสให้เหมราช

เขา (รามสูร) ชายหนุ่มผู้มีนิสัยเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาไม่เคยรักใครและไม่คิดจะรักด้วย แต่เมื่อได้พบเธอ เด็กสาวที่มีใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา กลับทำให้ใจแกร่งดั่งหินของเขาละลายกลายเป็นของเหลวไม่เหลือชิ้นดี ♥️ เธอ (น้ำหอม) เด็กสาวที่น่ารักสดใสและไร้เดียงสา ด้วยหน้าตาที่น่ารักราวกับตุ๊กตาบวกกับนิสัยอ่อนโยนของเธอ เธอจึงเป็นที่รักของคนที่พบเจอไม่เว้นแม้กระทั่ง...เขา .................................................................... . "เมื่อกี้ พี่รามเรียกหนูว่าอะไรนะคะ" น้ำหอมเอ่ยถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะไม่เคยมีใครเรียกเธอแบบนี้ ปกติกับผู้ใหญ่เธอจะแทนตัวเองว่าหนู ถ้าเป็นเพื่อนเธอก็จะแทนตัวเองว่าน้ำตลอด จนคนที่รู้จักเธอส่วนใหญ่จะคิดว่าเธอชื่อน้ำเฉยๆด้วยซ้ำ . "หนูหอม" รามสรูเอ่ยตอบคำถามของเด็กสาว พลางเดินเข้าไปหาเธอ จนตอนนี้เขาและเธออยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ . "มะ ไม่เคยมีใคร ระ เรียกหนูแบบนี้เลยค่ะ" น้ำหอมเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพลางหลุบตาต่ำ ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า เพราะใบหน้าของเขาเหมือนจะใก้ลเข้ามาเรื่อยๆ เธอจึงรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที . "พูดกับผู้ใหญ่ ทำไมไม่มองหน้า หื้ม" คำพูดของเขาเหมือนจะดุ แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน . "มะ แม่หนูเรียกแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ" น้ำหอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับคนตัวโตด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอรู้สึกประหม่ากับคนตรงหน้าเหลือเกินเพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างกับใบหน้าของเธอแค่คืบเดียว สิ้นคำพูดของเธอ เธอก็หันหลังรีบวิ่งกลับบ้านไปทันที . "หึ" ปากหนาได้รูปกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาคู่คมมองตามหลังเด็กสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา