ซือลู่ชิงเอาแต่ขบคิดถึงคำถามที่น้องชายเอ่ยถาม ‘พี่รักเธอเหรอ’ มันยังคงดังก้องอยู่ภายในใจ แต่เขาค่อนข้างที่จะแน่ใจกับความรู้สึกของตนเองที่มีต่อน้องน้อยมาโดยตลอด มันคือความซื่อสัตย์ เขาซื่อสัตย์กับเธอมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่เขารับรู้ว่าเขาต้องเป็นคู่หมั้นของเธอแล้ว ความรู้สึกที่ว่ามันเรียกว่ารักได้ไหม เขาก็ตอบไม่ได้ แต่ถ้าเขาจะมีภรรยาสักคน ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเป็นเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ‘หลินซูหนี่ว์’
“พี่ลู่เหลียน พี่ซูหนี่ว์ไปไหนแล้วอะ” ซือลู่จื้อเอ่ยถามพี่สาวฝาแฝดหลังจากที่เดินออกจากห้องของพี่ชายมา
“เข้าห้องน้ำ แกมีอะไรลู่จื้อ” เสียงห้าวหวานของซือลู่เหลียนเอ่ยขึ้น
“เมื่อกี้น่ะสิพี่ลู่ชิงคนปากแข็ง ผมถามว่ารักพี่ซูหนี่ว์หรือเปล่า พี่ลู่เหลียนรู้ไหมว่าพี่เขาตอบผมว่าอะไร” ซือลู่จื้อบ่นพี่ชายคนโตให้พี่สาวคนกลางฟัง
“ไม่ตอบ..” ซือลู่เหลียนเอ่ยออกมาราวกับรู้ใจฝาแฝดผู้พี่ ซือลู่จื้อมองพี
