“ไปกันเถอะครับ”
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้และเดินออกไปจากห้องนั้นพร้อมสรวงสุดาโดยไม่ได้หันกลับมามองว่าอณัศยาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม หญิงสาวแทบกลั้นสะอื้นไม่ได้ แต่ถึงปวดร้าวกับการกระทำที่ไม่แคร์กันแม้แต่น้อยหากเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ หญิงสาวนั่งนึกก่อนจะก้มหน้าทำงานทั้งที่รันทดท้อและอยากไปเสียจากที่นี่ให้รู้แล้วรู้รอดแต่เธอก็รอกระทั่งหมดเวลางานก่อนจะออกจากออฟฟิศแล้วไปยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีคนมายืนรอกันอยู่เต็มไปหมด
“แยม...แยม”
เสียงเรียกจากรถเอสยูวีคันใหญ่ที่แล่นเข้ามาจอดเทียบใกล้ฟุตบาทหน้าป้ายรถเมล์ทำให้อณัศยาต้องรีบหันไปมอง
“พี่พีท”
“แยม...ขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
พิทยาตะโกนบอกจากในรถหลังลดบานกระจกลงพร้อมทั้งโบกไม้โบกมือให้หญิงสาว อณัศยายืนลังเลขณะ
