ฉันคิดไม่ออก... เรื่องนี้ต้องมีคนช่วยฉัน แล้วใครล่ะ ใครจะยอมบอกฉัน!
พอฉันจะเดินกลับไปห้องตานาวิน ออกมาก็เห็นเขายืนรอหน้าห้องน้ำแล้ว เขากำลังเอามือล้วงกระเป๋ามองฉันอย่างสงสัย
“เป็นอะไรครับ” แฟนฉันเหรอเนี่ย เฮ้อ! เมื่อไหร่ฉันจะนึกออกนะ
“ป่าว กลับเถอะ เหนื่อย” ฉันรีบเดินนำเขาไป จอดรถตัวเองทิ้งไว้ที่นี่ แล้วนั่งกลับไปพร้อมเขา จะให้ขับก็คงขับไม่ไหว ในหัวพยายามคิดและปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดอยู่ ใครจะช่วยได้ ใคร...
“นายเคยมีแฟนไหม นาวิน” เขานิ่งไปทันที ก่อนจะหันมามองฉันแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“อืม นานแล้ว” ฉันใช่ไหม ไม่ใช่คนอื่นหรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ตายดีแน่
อ้าว! ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้?
“เขานิสัยยังไงเหรอ” ตานาวินมองตรงไปถนน ก่อนจะแอบยิ้มออกมา
“น่ารัก ร่าเริง เรียนเก่ง พูดเก่ง กินเก่ง เอาใจเก่ง เฮ้อ... ไม่อยากพูดแล้ว คิดถึง...” แล้วฉันกับเขาก็หันมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“คิดถึง ก็กลับไป
