แล้ววันนี้ก็มาถึง วัน ๆ นึงมันผ่านไปเร็วชะมัด ฉันคิดมาตลอดทางว่าจะทำยังไงดี จนมาถึงที่ทำงาน... ฉันเดินกระเพลก ๆ เข้ามาทั้งที่เจ็บและระบม จนคนหันมองกันเป็นแถว
และฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานเขา ก่อนจะหยุด ก้มดูนาฬิกาข้อมือ สลับกับประตูห้อง
ฉันอยากเอาหัวโขกประตูตายให้มันรู้แล้วรู้รอด! ทำไงดี ๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ โอ้ย... คิดไม่ออก ฉันจะสายแล้ว!
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ เวลาที่บีบเข้ามา มันทำฉันจนมุมจนต้องรีบเคาะประตู
“เชิญ” ฮือ ใจฉันเต้นรัว... มันเต้นแทบจะทะลุออกมาแล้ว! ฉันกลั้นใจหลับตาปี๋... และพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา
เอาวะ… วันนี้วันอังคาร ใส่สีชมพู ถึงการเสริมดวงมันจะไม่ได้ผลบ้าง แต่มันไม่มีอะไรที่ได้ผล 100% หรอกจริงมั้ย!
ฮึบ! ฉันตั้งสติ… สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น… แล้วเปิดประตูเข้าไป
แอด...
เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที ฉันถึงกลับหยุดนิ่ง ยืนจ้องเขาตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เรา
