ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่ พอหันไปข้าง ๆ ก็เห็นเขายังหลับ จนฉันได้แต่นอนนิ่ง ๆ นอนมองดวงตาที่หลับพริ้มอยู่เนิ่นนาน... พร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเอง
ทำไมฉันใจง่ายแบบนี้วะ?
ฉันรีบตั้งสติขวานหาเสื้อเชิ้ต กับชั้นในมาใส่ ก่อนจะค่อย ๆ ไถลตัวลงไปช้า ๆ ช้า ๆ แล้วลงจากเตียง
โอ้ย! ฉันเจ็บไปหมดเลย ทั้งบั้นท้าย ทั้งน้องสาว… แถมยังปวดหัวเพราะพิษไข้อีก นังไออุ่นเอ้ย! นังคนใจง่าย... ทำไมวะ ทำไมไม่เก็บไว้ให้สามีตัวเอง! ทำไมแกยอมเขาง่าย ๆ แบบนี้วะ!
เฮ้อ พอฉันลงจากเตียงได้ ก็คลานไปกับพื้นช้า ๆ ไปห้องแต่งตัวเขา… ก่อนจะหาบ๊อกเซอร์ใส่ แล้วเดินกระเพลก ๆ หยิบกระเป๋าสะพายตัวเอง เดินทุลักทุเลออกมาจากเพนท์เฮ้าส์สุดหรู
ฉันค่อย ๆ ประคองตัวเองลงลิฟต์ส่วนตัวเขาไปที่ชั้นลานจอดรถ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาตลอดทาง เพื่อปกป้องชื่อเสียงอันน้อยนิดของตัวเอง เฮ้อ โชคดี... ที่มันเช้ามาก ยังไม่มีใครมา
และในที่สุด...
