[The hospital] รักสุดใจ ยัยหมอตัวร้าย!

บทนำ

บทนำ

5 ปีที่แล้ว…

@มหาวิทยาลัยทางการแพทย์ A [12.00 น.]

“อะ ฉันซื้อน้ำมาฝาก” ฉันยื่นขวดน้ำให้ผู้ชายตรงหน้า เขายื่นมือมารับทั้ง ๆ ที่ไม่ได้หันหน้ามามองที่ฉัน พัชหันซ้ายหันขวาเพื่อหาใครบางคน

“ยัยดายังไม่เลิกเรียนมั้ง มองหาอยู่นั่นแหละเดี๋ยวก็ไม่ได้กินพอดี เรามีเรียนอีกทีเที่ยงครึ่งนะ” ฉันบ่นให้เพื่อนชายตรงหน้า เพื่อนชายที่ฉันแอบชอบมานาน

“นั่นไง ดา ผึ้ง ทางนี้” พัชยกมือออกวักเรียกแฟนตัวเองและเพื่อนอีกคน ใช่แล้วล่ะ ฉันน่ะแอบชอบคนมีแฟนแล้ว

“อ้าว อร พัช ยังไม่ไปกินข้าวกันอีกเหรอ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ อาจารย์เขาก็เลตทุกวัน” ญดา แฟนสาวคนสวยของพัชเอ่ยถามเราสองคน

“แฟนจะกินก่อนแฟนได้ไง เนอะอร” น้ำผึ้ง เอ่ยแซวญดาและพัช ก่อนจะหันมาพยักหน้าขอความคิดเห็นกับฉัน ฉัน น้ำผึ้ง ญดา และพัช เราสี่คนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่ม.ปลาย ฉันกับพัชเราเรียนหมอ ส่วนญดากับน้ำผึ้งเรียนเทคนิคการแพทย์ คณะของเราอยู่ติดกัน ตอนพักเที่ยงเลยมากินข้าวด้วยกันทุกวัน

“พัช ดาดื่มน้ำนะ” ญดาหยิบขวดน้ำที่ฉันซื้อให้พัช นั่นมัน ฉันเป็นคนซื้อมานะ

“กินเลยครับ” พัชตอบก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ เธอหยิบน้ำขึ้นดื่ม ฉัน…โคตรจะน้อยใจเลยว่ะ หัวใจของฉันมันกระตุกเจ็บแปล๊บไปทั้งทรวง เหมือนมีน้ำแข็งเย็นมาแช่หัวใจอยู่มันชาจนฉันต้องทำหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้ รอบตาของฉันมันร้อนผ่าว ทำไงดี น้ำตาของฉันกำลังจะไหลออกมาฉันควรจะลุกออกไป แต่แล้ว

พลั่ก! ขณะที่ฉันจะลุกขึ้นไหล่ของฉันกลับไปชนเข้ากับบุคคลข้างหลังเข้าอย่างจัง น้ำร้อนของก๋วยเตี๋ยวหกใส่ฉันเต็ม ๆ

“อร!” ทุกคนร้องประสานเสียงกันอย่างตกใจ

“ขอโทษค่ะ ขอทะ…”

“เพียะ!” แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ขอโทษเสร็จ ฉันหน้าหันไปตามแรงตบ ฉันโดนตบเข้าอย่างจัง

“ทำอะไรไม่รู้จักหันมามอง!” ผู้มาใหม่ตวาดลั่นใส่ฉัน หล่อนพูดจบก็หมุนตัวออกไป แต่เป็นฉันเองที่เดินตามไปกระชากที่ผมหล่อนอย่างแรงจนเธอแทบจะหงายหลัง

“กูขอโทษมึงแล้วไง มันเป็นอุบัติเหตุมึงไม่เห็นหรือไง” ฉันสติแตก ตอนนี้ทุกคนในโรงอาหารกำลังจ้องมองมาที่ฉันพร้อมกับมีเสียงซุบซิบตามมา

“นางร้ายเข้าสิงยัยอรอีกแล้วว่ะ”

“ไม่ได้เข้าสิงเธอหรอก นั่นมันธาตุแท้ของหล่อนต่างหาก”

“อร ใจเย็น ๆ นะ” ญดาเพื่อนฉันเดินเข้ามาคุยกับฉัน มันยิ่งทำให้ฉันนึกหงุดหงิดในใจอีกครั้ง ฉันกระชากผมของยัยนั่นแรงขึ้นด้วยความโกรธ

“เลิกบ้าได้แล้ว!” เสียงตวาดดังลั่นของพัชทำให้ฉันตกใจคลายมือออกทันที ฉันยืนตัวแข็งทื่อไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอะไรดี ฉัน… ทำไมไม่มีใครเห็นใจฉันเลยล่ะ ฉันคิดวนในใจ จู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมา ฉันหมุนตัวออกวิ่งหนีไปจากตรงนั้น…

@The star hotel

[งานบายเนียร์เลี้ยงส่งรุ่นพี่ รหัส 86]

แสงสีเสียงกำลังดังสนั่น ฉันที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว สงสัยใช่ไหมว่าเพื่อนฉันไปไหนกันหมด ฉันน่ะไม่มีเพื่อนคบหรอก เพื่อนในคณะฉันคบแค่พัชคนเดียวและตอนนี้เขาก็ไปไหนไม่รู้ ฉันที่กำลังนั่งเหม่อมองไปที่เวทีที่มีรุ่นพี่รุ่นน้องออกไปเต้นหน้าเวทีกันอย่างสนุกสนาน เสียงร้องเฮฮาทำให้ฉัน โคตรจะเบื่อเลยแต่ที่ฉันยังนั่งอยู่น่ะเหรอ ก็เป็นเพราะ

“อร ไปเต้นกัน” จู่ ๆ พัชที่เดินมาจากไหนไม่รู้เอ่ยเรียกฉันจากทางด้านหลัง ฉันหมุนตัวหันไปมองเขาทันที นายเมาแล้วเหรอเนี่ยฉันคิดในใจ

“ไม่ล่ะ นายไปคนเดียวเถอะ” ฉันบอกเขา เขาแม่งไม่ถามฉันเลยว่าฉันสนุกไหม ทำไมทำหน้าเศร้า ยังกังวลเรื่องเมื่อตอนเที่ยงอยู่หรือเปล่า เขาไม่ถามฉันเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“วันนี้ แต่งตัวโป๊ไปนะ” คิ้วฉันขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ อะไรของเขา จู่ ๆ ก็พูดออกมา อ้อ ลืมไปนายเมา ฉันที่กำลังจะดีใจว่าเขาเหมือนจะหวงฉัน ก็ต้องหยุดความคิดนั้นทันที

“เรื่องของฉัน” ฉันตอบเสียงเรียบ ฉันกำลังจะเอ่ยถามเขาว่าเขาเมาขนาดนี้จะขับรถกลับยังไง แต่ก่อนจะได้ถามเขากลับ

ฟุบ!

จู่ ๆ ตัวเขาก็งอโค้งลงมาฟุบทับฉันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จนแทบจะหงายหลัง ให้ตายเถอะ

“เฮ้ พัช! พัช! นายจะมานอนแบบนี้ไม่ได้นะ” ฉันตบไหล่เขาเบา ๆ ก่อนจะเรียกให้เขาได้สติแต่เขากลับเงียบ เฮ้อ ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะเรียกให้พนักงานเสิร์ฟมาช่วยพยุงเขาไปที่รถ

“มีแค่ตอนเมาใช่ไหมพัช ที่นายจะไม่ด่าฉันหรือบ่นถึงแฟนนาย” ฉันพึมพำคนเดียวในขณะที่สตาร์ตรถไปด้วย ฉันขับรถออกไปมุ่งหน้าไปที่คอนโดของเขา

@The D Condo [22.00 น.]

“พัช พัช! ลุกขึ้นเดินก่อนได้ไหม ถึงคอนโดนายแล้ว” ฉันเขย่าตัวเขาไปมาเพื่อเรียกสติ

“หือ อรเหรอ วันนี้เธอสวยมากเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

0.0! ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก

“พล่ามอะไรของนายเนี่ย” ฉันตบที่ใบหน้าเขาเบา ๆ เพื่อเรียกสติเขาอีกครั้ง ตอนนี้เขาลืมตาขึ้นแล้วเขาเหมือนจะรู้ตัว เขาลุกออกจากรถก่อนจะเซไปมาเหมือนจะล้มแต่ดีที่ฉันคว้าไว้ทัน ฉันจับแขนเขามาคล้องที่ลำคอของฉันก่อนจะพยุงขึ้นคอนโดไป

“ถึงแล้ว” ฉันกดเข้ารหัสห้อง ฉัน ผึ้ง ดา เราสามคนรู้รหัสเข้าห้องพัชหมด เพราะเราชอบมาจัดปาร์ตี้ด้วยกันที่ห้องของเขา

ตุบ! ฉันทิ้งคนตัวใหญ่ให้ไปนอนที่เตียงนอนขนาดใหญ่ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เขา

ฉันนั่งมองหน้าเขามานานเท่าไรแล้วนะ 2 ชม. ได้แล้วมั้ง ถ้าเขาไม่เมาฉันคงไม่ได้นั่งมองหน้าเขานานขนาดนี้หรอก เพราะพัชน่ะ เขารู้ว่าฉันชอบเขาและมันอาจจะเป็นเหตุผลที่เขาพยายามตีตัวออกหากฉันมั้ง ก็ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าฉันชอบเขาแต่เขาก็ดันเปลี่ยนไป เขาดันชอบดา หึ มันทำให้ฉันนึกถึง วันนั้น…

4 ปีที่แล้ว…

@ The International high school [วันวาเลนไทน์]

ฉันกำลังยืนเลือกดอกไม้ที่หน้าร้านขายดอกไม้ วันนี้เป็นวันแห่งความรักฉันจะสารภาพรักคนที่ฉันแอบชอบมานาน เด็กนักเรียนหลายคนกำลังเลือกซื้อดอกไม้ หลายคนมีสติกเกอร์รูปหัวใจติดที่เสื้อนักเรียนแต่ฉันกลับไม่มีสักอัน

แปะ

เอ๊ะ? เหมือนมีใครมาติดสติกเกอร์ที่เสื้อฉัน

“จะซื้อดอกไม้ให้ใครเหรอ” พัช เอ่ยถามฉันหลังจากที่เขาติดสติกเกอร์ให้ฉันเสร็จ

“ไม่บอก” ฉันตอบอย่างยียวน ก็เอาให้นายนั่นแหละฉันคิดในใจ

“แล้วนายมาทำอะไรน่ะ” ฉันถามเขาต่อ

“มาซื้อดอกไม้ไง มาร้านดอกไม้จะให้ซื้อข้าวหรือไง” เขาตอบอย่างกวนตีน พลางยิ้มไปมา

“เอาให้ใครเหรอ” ฉันถามเขาอย่างมีลุ้น

“ไม่บอก” เขาตอบฉันเหมือนจะเอาคืน ฉันกับเขาเราหัวเราะไปมา สักพักก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้น ฉันมองไปที่ต้นเสียงก็พบว่าเป็นคุณครูฝ่ายปกครอง! พอดีโรงเรียนฉันเขาไม่สนับสนุนให้ซื้อดอกไม้น่ะ ฉันหยิบดอกไม้ออกมา 2 ดอกทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้จ่ายตังค์ อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกอุ่นที่มือ พัชกำลังจับมือฉันเขากระชากแขนฉันออกตัววิ่งเข้าไปที่โรงเรียน ฉันกับเขาเราวิ่งอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับหัวเราะดังลั่น

กึก!

กึก!

เราสองคนหยุดวิ่งที่หลังตึกอาคารเรียนเพื่อหลบอาจารย์ฝ่ายปกครอง ฉันกับเขาเราหายใจหอบเหนื่อย เฮ้ออ หวังว่าจะไม่เจอนะ เรายืนเงียบกันสักพัก ตอนนั้นฉันจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่างออกไป

“อะ ฉันให้” ฉันยื่นดอกกุหลาบสีแดง 2 ดอกให้กับพัช เขามองฉันนิ่ง

“คือ…” เขาเอียงคอถามอย่างนึกสงสัย

“เอ่อ” ฉันอึกอัก

ตึกตัก~ ตึกตัก~

ใจฉันเต้นแรงจนได้ยินเสียง

“ฉันชอบนาย ถ้านายคิดเหมือนฉันเราลองคบกันไหม” ฉันเอ่ยบอกชอบเขา ใจของฉันมันเต้นโครมครามเหมือนจะกระโดดออกมา แล้วมันกลับกระตุกหล่นวูบทันที

“ขอโทษนะอร เราคบกับดามาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว” เขาตอบฉันสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันมือสั่น

ฟุป! ดอกไม้ในมือฉันร่วงหล่นกับพื้นพร้อมกับเขาที่หมุนตัวเดินออกไป หัวใจของฉันมันเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ฉัน ฉันทำใจยอมรับมันไม่ได้ ฉันจะเลิกชอบเขาได้อย่างไรกัน

ปัจจุบัน...

ฉันส่ายหน้าสลัดความคิดในอดีตออก เฮ้อมันผ่านมาตั้ง 4 ปีแล้วนะแต่ฉันยังจำมันได้ดี หลังจากวันนั้นพัชก็ทำตัวห่างเหินฉันมาตลอดมีแค่ฉันที่วิ่งตามไล่หลังเขา ฉันสอบได้แพทย์พร้อมกันกับเขา ตอนนั้นฉันดีใจมากฉันดีใจที่จะได้อยู่กับเขา อะ จู่ ๆ คนที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา ฉันตกใจสะดุ้งลุกขึ้นแต่คนตัวใหญ่เขาเอื้อมแขนมาดึงรั้งฉันไว้ ทำให้ฉันเสียหลักล้มไปนอนทับร่างเขา

“กรี๊ด” ฉันกรีดร้องตกใจ ตอนนี้หน้าฉันกับเขาห่างกันแค่ไม่กี่เซน ฉันกำลังจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่แล้วเขากลับเอื้อมมือมาที่ใต้วงแขนฉันออกแรงยกฉันตัวลอย เขายกฉันขึ้นมานั่งควบที่หน้าท้องของเขา ฉันตกใจมาก

“นาย จะทำอะไรน่ะ!”