ตูม!
มู่เหรินกระอักโลหิตออกมาคำโตเมื่อถูกฟาดชนต้นไม้อย่างรุนแรงจนร่างกายชาไปทั้งร่าง ดวงตาวาวโรจน์สีแดงของงูยักษ์ตัวนั้นจับจ้องมาที่เขาอย่างดุร้ายก่อนจะพ่นพิษเข้าหาด้วยความเร็ว เขากัดฟันพลิกตัวหลบพิษงูด้วยความเร็วเท่าที่ร่างกายจะทำได้ ใบหน้าอาบย้อมไปด้วยเหงื่อ เมื่อพื้นที่ที่เคยอยู่ถูกทำลายหายไปยิ่งกว่าโดนน้ำกรด
“นายน้อยตื่นเถอะขอรับ นายน้อย”
เสียงหลิงหวาง มู่เหรินพยายามลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายจะเจ็บปวดแต่ใจเขาไม่คิดจะยอมแพ้ ทว่าเสียงเรียกของหลิงหวางทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ทำไมต้องตื่น?
“มู่เหรินตื่นเดี๋ยวนี้ ข้าสั่งให้ท่านตื่นเดี๋ยวนี้”
คำสั่งที่แสนเอาแต่ใจแต่มันแฝงไว้ด้วยความห่วงใยยิ่งทำให้มู่เหรินรู้สึกมึนงง แต่เมื่อเห็นงูยักษ์ตัวนั้นพุ่งโจมตีอีกครั้งทำให้ต้องใช้กำลังทั้งหมดหลบหนีอีกครั้ง
ตูม!
มู่เหรินจับกระบี่แน่นก
