“หากเจอจุดแรกจุดต่อไปก็จะง่ายขึ้น”
มู่เหรินกล่าวช้า ๆ ขณะเพ่งมองผ่านความมืดไปรอบบริเวณ เขาวรยุทธ์ยังอ่อนด้อยมีดีแค่ความเร็วจึงไม่อาจเห็นความมืดได้ชัดเจนราวกับกลางวันเหมือนคนที่วรยุทธ์สูงส่ง ดวงตาเรียวเหลือบมององครักษ์ข้างกายก่อนจะแย้มยิ้มยินดีเมื่อเห็นหนทางออก
“หลิงหวางเจ้ามองเห็นจุดแตกต่างจากที่อื่น ๆ หรือไม่”
หลิงหวางหันไปมองผู้เป็นนายน้อย รอยยิ้มงดงามราวกับสายธารน้ำในฤดูใบไม้ผลิทำให้ต้องเบือนหน้าหลบ มู่เหรินไม่ได้งดงามอ่อนช้อยเหมือนอิสตรีแต่ก็เป็นบุรุษที่งดงามที่สุดเท่าที่เขาพบเจอมา นับว่าอันตรายจริง ๆ อันตรายกว่าค่ายกลจันทราพิฆาตเสียอีก!
“ข้าเห็นต้นไม้แฝดทางทิศตะวันออกห่างจากนี่ไปประมาณห้าสิบจ้างขอรับ” (1จ้างประมาณ 2.27 – 2.31 เมตร)
หลิงหวางตอบกลับเมื่อมั่นใจในความรู้สึกและความรู้ที่เรียนมา
“ดีมาก ไปทำลายกัน”
