คำพูดของเป้ยทำฉันหันมองเพราะมันแปลกกว่าคำถามเมื่อกี้อีก “ไปฟังพะแพงพูดอะไรมา”
“รู้ได้ไง”
“เป้ยเป็นถึงหนุ่มหล่อของคณะบริหารจะมาสนใจเราได้ไง อีกอย่างถ้าสนใจคงสนใจไปนานแล้ว ที่ผ่านมาก็ทำเหมือนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“แต่ว่าเรายังไม่มีแฟนนะ พริ้งสนใจมาเป็นแฟนเราไหม” ไม่ตอบคำถามแล้วยังตั้งคำถามใส่ฉันอีก ถ้าฉันตอบตกลงก็บ้าแล้ว
“ไม่เอาดีกว่า เราไม่ได้ชอบเป้ย เป้ยก็ไม่ได้ชอบเรา”
“แต่เราคิดว่าพริ้งน่ารักมาก ไม่คิดจะเป็นแฟนเราจริงอะ”
“คนที่ไม่ได้ชอบกันจะเป็นแฟนกันได้ไง”
“คบ ๆ กันไปอาจจะชอบกันก็ได้ พริ้งน่ารัก นิสัยดี คบกันเราต้องชอบกันแน่ ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นให้มันเป็นเรื่องของอนาคตดีไหม เอาไว้เป้ยชอบพริ้ง พริ้งชอบเป้ยแล้วเราค่อยมาคบกัน ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อน”
“ปฏิเสธซะเราไปไม่เป็นเลย”
“อย่าไปฟังคำพูดของพะแพงมาก พะแพงอยากให้พริ้งมีแฟนก็เลยพูดไปเรื่อย”
“ถ้าให้พูดจากใจจริง
