เด็กคุณเต3(2)
807 Words
“สรุปแล้ววันนี้แกอยากให้ฉันดื่มเหล้าให้ได้เลยใช่ไหม”
“ใช่ ฉันพูดเยอะขนาดนี้แกต้องดื่มแล้วไหม”
“ก็ได้ วันนี้ฉันตามใจแกพะแพง” ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม กลั้นหายใจกระดกดื่มจนหมดแก้ว “ไม่อร่อย”
“ไอ้พริ้งบ้า ฉันให้ดื่มทีละนิด แกดื่มรวดเดียวหมดได้ไง”
“อยากให้ดื่มฉันก็ดื่มแล้ว แกจะบ่นอะไรอีก”
“แกมันบ้าจริง ๆ พริ้ง” พะแพงที่ว่าฉันบ้ากำลังชงเหล้าใส่แก้วมาให้ฉันอีกรอบ หาว่าฉันบ้าแต่ชงมาเรื่อย ๆ แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
“แกว่าเหลียนฮวาจะคิดถึงฉันไหมแพง” เริ่มคิดถึงเหลียนฮวาอีกแล้วสิ เมื่อวานก็ไม่ได้อุ้มกันเลย เหลียนฮวาจะคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงไหมนะ
“แกอยู่กับมันมาเป็นปี มันก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว”
“แต่ฉันไม่ใช่เจ้าของเหลียนฮวา ฉันไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว เจ้าของตัวจริงกลับมาฉันควรจะทำยังไงดี”
“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันเรื่องแบบนี้แนะนำยาก”
“...”
“แต่ว่าแกไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวก็ต้องมีทางออก”
“...” ก็จริง ทุกเรื่องต้องมีทางออก อยู่ที่ว่าจะหาเจอเมื่อไหร่ “พะแพง”
“หืม”
“แกว่าถ้าพ่อแม่ฉันยังอยู่จะดีแค่ไหนกันนะ แกว่าฉันจะเป็นยังไงจะมีความสุขไหม”
“แกก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว พ่อแม่แกต้องรักแกมาก หวงแหนแกมาก ๆ” พะแพงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วเอ่ยน้ำเสียงหม่นหมอง “คงจะดีกว่าพ่อแม่ฉันที่หาแต่เงินไม่สนใจว่าฉันจะเป็นยังไง”
“แต่อย่างน้อยแกก็มีนะ ถึงพวกท่านจะไม่มีเวลาให้ แต่พวกท่านคอยซัพพอร์ตแกได้เสมอ แกหันไปเมื่อไหร่ก็เจอ ไม่เหมือนฉันที่ไม่มีใคร”
ความรู้สึกที่คิดถึงใครสักคน อยากคุยกับใครสักคนแต่ไม่รู้จะโทรหาใครมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก หลายครั้งที่ฉันอยากได้กำลังใจจากคนในครอบครัว แต่ก็ไม่มีเลย เคยมีหลายครั้งที่อยากกดโทรหาคุณเต ทว่าเรื่องในอดีตคอยย้ำเตือนว่าฉันมันแค่ส่วนเกิน อย่าได้ระรานชีวิตของเขา
“ฉันนี่ไง แกมีฉัน ฉันมีแก เรามีกัน” พะแพงยกแก้วเหล้ารอ ฉันจึงยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับแก้วเหล้าของเพื่อน
อืม ดื่มก็ดื่ม ถึงมันไม่อร่อยแต่ว่าฉันจะดื่ม
พะแพงเห็นว่าฉันดื่มลำบากแก้วถัด ๆ มาเธอจึงใช้โค้กผสม ซึ่งมันอร่อยกว่าเดิมมาก ฉันยกดื่ม ยกดื่ม ยกดื่มยกดื่มไปกี่แก้วก็ไม่รู้
รู้สึกตัวอีกทีคือเช้าวันใหม่ ลุกเดินออกจากห้องเพราะกลิ่นหอมของข้าวต้ม
“มอนิ่ง”
“ปวดหัวไหม”
“งง ๆ มึน ๆ นิดหน่อย เมื่อคืนฉันจำอะไรไม่ได้เลย ทำไมฉันนอนห้องแกอะ”
“แกดื่มจนดื่มไม่ไหว แล้วก็เดินเข้าห้องไปนอน แกบอกว่าแกจะอยู่กับฉัน งอแงบอกว่าห้ามฉันทิ้งแก”
“หืม” ฉันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ
“อะ กินข้าวไปด้วยดูไปด้วยนะเพื่อนรัก” พะแพงยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดูภาพวงจรปิดเหตุการณ์เมื่อคืน
ดูจบแล้วถึงได้รู้ว่า อืม เป็นอย่างที่เพื่อนพูดจริงและอาการหนักกว่าที่เพื่อนพูดด้วย
“ไม่แตะของมึนเมาอีกจะดีกว่าเนอะ”
“ใช่ ถ้าจะกินต้องมีฉันอยู่ ไม่งั้นแกห้ามแตะเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“อืม เข้าใจ” จากสภาพที่ทิ้งตัวขนาดนั้นฉันเองก็ไม่กล้าดื่มอีกเหมือนกัน “ว่าแต่ฉันเอาโทรศัพท์ไปไว้ไหนวะแก ไม่รู้ป้าแม่บ้านโทรหาไหม”
“นู่น” พะแพงหันหน้าไปทางตู้ปลาทอง
“อยากว่ายน้ำเหรอวะน่ะ” นอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้ปลาเลย คงนอนมาทั้งคืน ไม่น่าจะซ่อมไหว
“แกว่ามันไร้ประโยชน์ ถ้าไม่เชื่อก็ย้อนไปดูก่อนหน้านี้สักชั่วโมงนะเพื่อนรัก”
“เชื่อสิ ถ้าถึงขนาดที่ชงเหล้าเองก็คงไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” ใช่ค่ะ ในคลิปฉันชงเหล้าเองด้วย ส่วนเรื่องฟูมฟายไม่ต้องพูดถึง มีแน่นอน มีเยอะมากด้วย อย่าไปพูดถึงมันเลย อับอายเปล่า ๆ เห็นแล้วเอือมระอาตัวเอง ไม่คิดเลยว่าเมาครั้งแรกก็จะหลุดขนาดนี้
ตักข้าวต้มกินได้สี่ห้าคำฉันก็เริ่มกลืนไม่ลง รู้สึกเวียนหัวจึงบอกเพื่อนว่าขอนอนอีกหน่อย พะแพงก็โอเค ฉันจึงเดินเข้ามานอน หัวถึงหมอนก็หลับเลย หลับแบบสนิทมาก
- Writer
