Üzerindeki bornozla banyodan çıktığında Tarık'ı odada görmeyi beklemiyordu. Genç adam ellerini ceplerine sokmuş vaziyette loş odanın geniş, boydan pencereleri önünde dışarının karanlığının ötesindeki İstanbul manzarasını izliyordu. Sahra da aynı noktaya kısa bir süre bakındı. Bu şehri seviyordu. Adımları yavaşça odanın ortasına yol alırken genç adamın kendisinden yana dönmesiyle göz göze geldiler.
Hiçbir şey söylemeden yatağın üzerindeki saç havlusunu alıp kenarları ışıklı aynanın karşısına oturdu Sahra. Sessiz bekleyiş yersizdi. Er ya da geç bir konuşma yapacaklarını biliyordu. Bunu ertelemeye gerek yoktu. Ki ne kadar çok ertelenirse o kadar zorlaşırdı. Üstelik artık burada kalmak istediğini sanmıyordu. Evliliklerinin temeli çoktan malzemesi çalınmış bir bina gibi çatırdamaya başlamıştı
