“………..”
“เดี๋ยวพี่นอนโซฟาข้างเตียงนี่ ลินอนเถอะ”
หลังจากนั้นความเงียบเริ่มปกคลุม ลิลานอนอยู่บนเตียง ไลออนนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ที่โซฟาด้านข้าง ห้องมีแสงไฟอ่อนๆพอมองเห็นนิดหน่อย
“พี่ไลออน”
“ครับ”
“พี่แอบเข้ามาหาไลลาในบ้านตอนไหน ทำไมลิไม่เคยเห็น?” ลิลาเอ่ย
“ตอนที่ลิไม่อยู่ไง ตอนลิหลับ พี่ก็มา”
“พี่ทำตัวเหมือนผีเลยนะคะ”
“หึๆ”
ไลออนขำในลำคอเบาๆ ลิลาค่อยๆลุกจากที่นอน ก่อนก้าวขาเรียวไปหยุดที่โซฟา
ร่างเล็กค่อยๆก้าวขาขึ้นคร่อมร่างแกร่งที่นอนก่ายหน้าผาก เธอค่อยๆนอนทาบทับลงก่อนซบที่อกแกร่ง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่เธอคุ้นเคย เธอรู้สึกคิดถึงมันเหลือเกิน
“ลิ!”
“ลิ…คิดถึงพี่”
ลิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อความคิดถึงที่เธอมีต่อเขามันล้นเอ่อ
“พี่ก็คิดถึงลิ”
ไลออนค่อยๆกระชับอ้อมกอดในขณะที่ลิลาเองก็ซุกหน้ากอดเขากลับเช่นกัน
“ ทำไมพี่ต้องใจร้าย ฮึก! พี่รู้มั้ยว่าลิเจ็บแค่ไหน ถ้าวันนั้นไม่มีไลล
