“ลิ….”
“ลิขอร้อง ปล่อยลิไปเถอะ ฮึก! ลิกลัวแล้ว ลิกลัวแล้วพี่ไลออน ฮึก!”
ผ่านมาจนเช้าวันใหม่ ไลออนยังคงเฝ้าลิลาไม่ได้ไปไหน เธอไม่พูดกับเขาอีกเลย จนกระทั่งเช้านี้เธอเลือกตะลุกเดินช้าๆไปยังวอร์ดเด็ก
“ลูก…” ลิลายืนมองเด็กตัวจิ๋วที่มีเครื่องช่วยหายใจผ่านกระจก เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อเห็นภาพที่แสนเจ็บปวดนั่น
“ใจเย็นๆครับคุณแม่ ตอนนี้เราช่วยสุดความสามารถครับ” หมอเอ่ย
“ลิ…ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา แต่คุณหมอยะ..อย่าเพิ่งถอดเครื่องช่วยหายใจลูกลินะคะ ฮึก! ลิจะรีบออกไปทำงานหาเงินมาจ่าย คะ..คุณหมอช่วยลูกลิด้วยนะคะ ฮึก!” ลิลาเอ่ย
“หมอจะช่วยเต็มที่ไม่ต้องห่วง”
“ขอบค่ะ ขะ..ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
“ไม่ต้องๆ อย่าทำแบบนั้นเลยครับ มันเป็นหน้าที่ของผม”
ลิลายกมือไหว้ก่อนทรุดลงนั่งแต่ถูกหมอประครองไว้ ไลออนยืนมองภาพนั้นก่อนจะใช้มือกุมหัวใจเมื่อมันเต้นผิดจังหวะจนเขาแทบทรุด
“ลิ”
“…….”
“ลูกผมอาการดีขึ้นมั้ยครั
