ย้อนเวลามาเป็นพ่อแม่มือใหม่ในยุค 80

7 หาอาหาร

ไป๋ถังและลู่หยางเดินควงแขนกันลงมาตามทางลาด จนเมื่แพ้นจากบริเวณสายตาของพวกป้าสะใภ้รอง ท่าทีที่สนิทสนมคลอเคลียกันเมื่อสักครู่ของพวกเขาก็หยุดชะงัก ทั้งสองต่างรีบแยกตัวออกจากกันอย่างรวดเร็ว

ลู่หยางกระแอมในลำคอ ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ผมขอโทษที่สัมผัสตัวคุณ เมื่อสักครู่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ "

ไป๋ถังโบกมืออย่างโดยไม่ถือสาอะไร "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ"

เธอมองกลับไปที่บ้านลุงรองของลู่หยางแล้วจีบปากจีบคอพูดด้วยท่าทางเสียใจ "แน่นอนว่าความสัมพันธ์พวกเราไม่ดี เรายืมอาหารใครไม่ได้เลย ตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าครอบครัวคนใหม่นะ คุณมีแผนที่จะเลี้ยงดูฉันและลูกๆ ยังไงคะ"

ลู่หยางมองเธอด้วยสายตาเหลือเชื่อ "คุณดูจะยอมรับเรื่องนี้ได้รวดเร็วจังเลยนะครับ"

ไป๋ถังยิ้มอย่างไร้เดียงสาตอบกลับมา "สถานการณ์ตอนนี้มันบังคับให้ฉันต้องปรับตัวนี่คะ แล้วตอนนี้ฉันก็หิวมากด้วย" ไป๋ถังกุมท้องแล้วนั่งยอง ๆ ลงกับพื้นถนน หญิงสาวเงยหน้ามองไปที่ลู่หยางด้วยท่าทางน่าสงสาร "สามีคะ โปรดหาอาหารมาเติมกะเพาะให้ฉันด้วย"

"คุณเรียกผมว่าสามีได้คล่องปากเชียวนะ" ลู่หยางรู้สึกว่ายิ่งเขารู้จักกับผู้หญิงคนนี้มากเท่าไหร่ เขาก็คิดว่าเธอเป็นคนที่มีอารมณ์ซับซ้อน บางครั้งก็โหดเหี้ยมจนแทบจะผ่าเขาเป็นชิ้นๆ บางครั้งก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ชายหนุ่มคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แปลกดี

ลู่หยางไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน เนื่องจากในกองทัพฝึกหนักมาก เขาจึงไม่มีเวลาที่จะสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น ชายหนุ่มจึงเป็นหนุ่มโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ครั้งนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะข้ามขั้นจากการมีแฟน กลายเป็นมีภรรยาและลูกฝาแฝดอีกสองคนแทน

"ผมจะไปหาอาหารมาให้คุณ ตอนนี้บ่ายแก่มากแล้ว คุณกลับไปที่บ้านอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ เถอะ"

"ตกลง คุณไปเร็วเข้า" ไป๋ถังพยักหน้าแล้วเร่งให้เขาไป

ลู่หยางหันหลังและเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาจึงหันกลับมาถามเธอ "คือว่า...เธอน่าจะได้รับความทรงจำเกี่ยวกับร่างเดิมมาอย่างสมบูรณ์แล้วใช่ไหม"

ไป๋ถังพยักหน้า "ใช่ คุณต้องการถามอะไรคะ"

ลู่หยางมองไปรอบ ๆ และไม่เห็นชาวบ้านผ่านไปมา เขาจึงกระซิบว่า "แล้วร่างกายของคุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับเยาวชนที่มีการศึกษาคนนั้นหรือเปล่า"

แต่เมื่อเขาพูดออกไปก็กลัวว่าไป๋ถังจะเข้าใจผิด ชายหนุ่มจึงรีบอธิบาย "อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่ร่างกายคุณจะได้กับเขาหรือเปล่า แต่ที่ผมอยากรู้ก็เพราะว่าตอนนี้พวกเราถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ต่อไปถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือผู้ชายคนนั้นมาแสดงตัว ผมจะได้หาวิธีรับมือไว้"

ไป๋ถังเองก็ตอบอย่างตรงไปตรงมา "ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ร่างกายของฉันยังบริสุทธิ์ นอกจากสามีก็ไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อน ดูเหมือนว่ากับสวีจ้าวคนนั้น ช่วงนี้พวกเขากำลังหยั่งเชิงกันและกันอยู่ ฝ่ายหนึ่งต้องการให้อีกฝ่ายสัญญาว่าจะแต่งงานด้วย ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งหวังแค่อยากหลับนอนชั่วคราว พวกเขายังไม่ได้จับมือกันด้วยซ้ำ"

"งั้นเหรอ..." ลู่หยางได้คำตอบแล้วก็รู้สึกว่าสามารถตัดปัญหาเรื่องของสวีจ้าวออกไปได้ "คุณรีบกลับบ้านก่อนเถอะ"

เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระและเดินลงเนินแยกไปอีกทาง ถนนฝั่งนั้นคือทางเดินขึ้นไปบนภูเขา ชายหนุ่มหวังจะไปเสี่ยงโชคที่นั่น

ลู่หยางคิดว่าคนในหมู่บ้านคงจะไม่มีใครยอมให้เขายืมอาหารได้อย่างง่ายๆ ในยุคนี้อาหารเป็นของมีค่ามันขาดแคลนมาก แม้แต่บนเขาก็โล่งเตียน พืชผักที่กินได้บนภูเขาล้วนถูกชาวบ้านขุดไปจนหมดแล้ว ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะโชคดีเจอสัตว์ป่าสักตัวหรือไม่

ชายหนุ่มเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ก็พบว่าไม่มีอะไรที่พอจะกินได้เลย แต่เมื่อนึกถึงเด็กน้อยฝาแฝดและภรรยาที่ยังคงรออาหารอยู่ที่บ้าน เขาก็ฮึดสู้เดินขึ้นเขาต่อไป!

ลู่หยางเดินไปนั่งพักตรงริมลำธารเล็กๆ แห่งหนึ่ง น้ำในลำธารใสมาก จนมองเห็นก้อนหินที่อยู่ใต้น้ำ ชายหนุ่มมองเห็นปลาตัวอ้วนว่ายอยู่ในน้ำหลายตัว

"มีปลาด้วยเว้ย!" ลู่หยางตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ชายหนุ่มเลียริมฝีปาก เพราะตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะมีโชคอยู่บ้างที่ได้เจอกับปลาตัวอ้วนในน้ำ

โดยปกติชาวบ้านมักจะจับปลาไม่ได้เพราะมันว่ายน้ำหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่เรื่องนี้มันไม่เกินความสามารถของลู่หยาง เขาหักกิ่งไม้ตรงริมลำธาร มาฝนกับหินจนปลายไม้แหลมคม จากนั้นก็เริ่มลงมือแทงปลาตัวอ้วนที่ว่ายน้ำอย่างอ้อยอิ่ง

ลู่หยางแทงปลาด้วยความรวดเร็ว ภายในระยะเวลาไม่นาน เขาจับปลาได้มากกว่าห้าตัว ซึ่งชายหนุ่มคิดว่ามันเพียงพอสำหรับจะเป็นอาหารในอีกสองวัน เขาไม่กล้าจับไปมากกว่านี้ในคราวเดียว เพราะกลัวว่าชาวบ้านจะสังเกตเห็น

"เท่านี้คงพอแล้วละ" ชายหนุ่มพึมพำกับตนเอง จากนั้นจัดการเอาหญ้ามาร้อยเป็นเชือกผูกตัวปลาเอาไว้ แล้วรีบเดินลงจากภูเขาเพราะกลัวว่าจะมืดค่ำเสียก่อน