Secret 07 ไม่ต้องขอบคุณ
1599 Words
ฉันตื่นขึ้นมาอีกรอบตอนเจ็ดโมงเช้า เมื่อคืนหลับ ๆ ตื่น ๆ หลับไม่สบายเพราะอาการปวดท้องเมนส์มาเยือน ว่าไปแล้วไม่คิดว่าเมื่อคืนจะได้ค้างกับอาซาน มันเป็นครั้งแรกที่ได้ค้างคืนกับเขาแบบนี้ จะว่าไปเมื่อคืนเขาจัดการปัญหายังไงนะ
ออกจากห้องน้ำฉันเดินออกมาจากห้องนอนมาตามหาอาซาน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาหายไปไหน เมื่อเดินออกมาเสียงกุกกักดังอยู่ทางครัวฉันจึงเดินไปดู อาซานเงยหน้าขึ้นมายิ้มเสียงทุ้มเอ่ย “เป็นยังไงบ้างบี๋ ดีขึ้นไหม”
“อื้ม ดีขึ้นมานิด” อาซานเขายืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ครัว เขาใส่กางเกงขาสั้นสีดำ เสื้อยืดแบรนด์ดัง รองเท้าสลิปเปอร์และผ้ากันเปื้อน “บี๋กำลังพยายามทำอะไร”
“ใช่ เค้ากำลังพยายามอยู่”
“อื้ม เค้ารู้ว่าบี๋กำลังพยายามจะทำอะไรบางอย่างกับของในหม้อ” พูดว่าพยายามเพราะว่าครัวเละมาก
“บี๋อย่าเรียกของในหม้อด้วยสีหน้าแบบนี้ดิ นี่ข้าวต้ม ข้าวต้มที่เค้าตั้งใจทำให้บี๋”
“แต่บี๋ไม่เคยทำกับข้าว” เขาไม่คิดจะทำเลยด้วย คนอย่างเขาน่ะเหรอจะทำอะไรแบบนี้เรื่องแบบนี้มันดูพยายามมากเกินไป ข้อนิ้วเรียวยาวฝ่ามือเนียนนุ่มของเขาทำให้เห็นว่าเขาไม่เคยเจอเรื่องลำบาก เขาน่ะคุณชายมาก ไม่มีทางเจอเรื่องลำบากเพราะทวดจัดการให้เขาทุกอย่าง ส่วนใหญ่ที่ชีวิตเขาวุ่นวายเขาทำตัวเองทั้งนั้น
“บี๋เป็นคนแรก” ใบหน้าคมเข้มหันมายิ้ม “และคนเดียวที่เค้าจะทำให้ด้วย”
“ชิ”
“อย่าเบะปากดิ เค้าพูดเรื่องจริง” นี่ไงหลอกให้ฉันรักอีกแล้ว ขยันเติมเต็มให้ฉันหลงรักหัวปักหัวปำ ทำให้ฉันรักแล้วก็ทำให้ฉันเสียใจ เขามันโรคจิต
“ถ้างั้นอร่อยหรือไม่อร่อยเค้าก็ต้องกินถูกไหม”
“มันต้องอร่อยสิ”
“อ่อ งั้นให้เค้าช่วยอะไรไหม”
“บี๋นั่งรอเลยครับ” อาซานหันกลับไปคนข้าวต้มต่อแล้วก็หันมาอีกรอบ “ว่าแต่อาการของบี๋ดีขึ้นจริงอะ ไม่ไปหาหมอแน่นะ”
“เค้ายังปวดท้องอยู่ แต่ก็ปวดแบบนี้แหละ กินข้าวกินยานอนพักก็ดีขึ้น ดีที่บี๋คอยเช็ดตัวเค้าดูแลทั้งคืน ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร เค้ากระแทกบี๋แรงเกินไป แรงจนเมนส์มาเค้าก็ต้องดูแลบี๋สิ”
“มันเกี่ยวกันที่ไหน” พูดประโยคแบบนั้นออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเนี่ยนะ
“ต้องเกี่ยวสิ”
“ค่ะ เกี่ยวก็เกี่ยว” ฉันเดินมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร นั่งมองอาซานที่กำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าเตา คุณชายผู้เอาแต่ใจกำลังตั้งใจทำข้าวต้ม ส่วนเมื่อคืนนี้เขาลงไปหาซื้อผ้าอนามัยให้ฉัน เขาที่ไม่ใช่คนจะมาทำอะไรแบบนี้กลับทำให้ฉัน
เขามีใจหรือแค่ทำให้ฉันตายใจ ชิ ใจดีเพื่อหลอกให้ฉันรักอีกน่ะสิ แล้วก็นะ ฉันเองก็รักเขาน่ะสิจากที่รักอยู่แล้วก็รักเพิ่มเข้าไปอีก ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวก็เจ็บอีก เบื่อที่หัวใจไม่จำความเจ็บปวดบ้างเลย
“มาแล้วครับ ข้าวต้มร้อน ๆ” ถ้วยข้าวต้มวางที่โต๊ะ อาซานนั่งลงเก้าอี้ข้างฉัน
“ว้าวหอมจัง บี๋ใส่ปลาอะไร”
“ข้าวต้มปลาดอลลี่ ไม่มีก้างครับ ปลอดภัย”
“กลิ่นหอมขนาดนี้อร่อยแน่ ๆ เลย”
“บี๋ลองชิมดู” อาซานตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าก่อนจะยื่นช้อนมาที่ปากฉัน “เค้าตั้งใจที่สุดเลยนะ”
เมื่อฉันอ้าปากอั้มข้าวจากช้อน เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มรอคำตอบ “อร่อยค่ะ เหมือนไม่ได้ทำครั้งแรกเลย”
“ใช่ครับ ไม่ใช่ครั้งแรก”
“...” นั่น แล้วบอกจะทำให้ฉันคนเดียว ฉันก็เชื่อเขาหมดใจ
“เค้าทำตั้งแต่ตีห้า หมดวัตถุดิบไปตั้งหลายรอบ ถ้าบี๋ไม่เชื่อก็เดินไปดูที่ถังขยะได้เลย แต่ที่จริงดูที่เคาน์เตอร์ก็ชัดแล้วเนอะ”
“ค่า ๆ เค้าเชื่อ เหนื่อยไหมคะ” ถามจบประโยคเขาป้อนคำที่สอง
“ไม่เหนื่อยครับ”
“ขอบคุณค่ะ บี๋น่ารักที่สุดเลย มาค่ะเค้ากินเองบี๋จะได้กินบ้าง” เห็นไหม แค่เขาทำดีแสนซนคนนี้ก็ซมซานซบที่อกเขาอีกตามเคย มูฟออนเป็นอาซานเหมือนเดิม ฉันคงไม่มีทางก้าวไปไหนได้
“โอเค” อาซานเลื่อนถ้วยข้าวต้มมาให้ฉันก่อนจะลุกไปตักมานั่งทานบ้าง “กินข้าวเสร็จกินยานะบี๋ แล้วก็พักอยู่ที่นี่จนกว่าจะดีขึ้น โอเคไหม”
“หือ ทำแบบนั้นได้เหรอ” ฉันค้างกับเขาหลายวันได้เหรอ
“บี๋ก็รู้ว่าถ้าเค้าอยากทำอะไรมันไม่ได้ยาก”
“...ยังเป็นความลับใช่ไหม” ถามอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วคนอย่างเขาคงไม่เปิดเผยเรื่องของเรา เมื่อไหร่ฉันจะเลิกคาดหวังในตัวเขากันนะ ถ้าเลิกคาดหวังได้ฉันคงจะมีความสุข
“อืม” อาซานพยักหน้าก่อนจะพูด “รีบกินข้าวนะจะกินยาแล้วนอนพัก”
“ค่า” ฉันตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าก่อนเอาข้าวเข้าปากก็นึกขึ้นได้จึงเอ่ยถาม “แล้วบี๋จะอยู่กับเค้าที่นี่หรือว่าไปทำงาน”
“บี๋ไม่สบายเค้าก็ต้องอยู่กับบี๋สิครับ” เขายื่นมือมาลูบหัวฉัน เหมือนปลอบใจหมาเลยอะ เออ ช่างเถอะเป็นหมาก็ได้ขอแค่เขามองฉัน ใจดีกับฉัน
“โอเค” ถ้าน่ารักแบบนี้ตลอดไปจะดีแค่ไหนนะ น่ารักกับฉันแค่คนเดียว ดีกับฉันแค่คนเดียวคงจะดีมาก ๆ
ผ่านไปสามวันอาการของฉันดีขึ้น ฉันต้องกลับมาที่บ้านยายพร้อมกับอาแซน อาแซนรู้ความสัมพันธ์ของฉันกับอาซานเพราะอาซานเป็นคนบอก อาแซนคือคนออกหน้ากับตายายว่าฉันไปค้างกับเธอ ทั้งที่จริงฉันค้างกับน้องชายฝาแฝดของเธอต่างหาก
“แซนไม่ถามนะว่าเกิดขึ้นได้ยังไง ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทั้งสองคนต้องแก้กันเอง แซนไม่ยุ่ง” อาแซนพูดขณะที่ฉันเข้ามานั่งในรถของเธอ อาซานโผล่หน้าเข้ามาทางประตูฝั่งฉัน
“อื้ม ขอบใจมาก ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจัดการเอง” อาซานบอกอาแซนก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “เดี๋ยวเค้าโทรหาบี๋นะครับ”
“อื้ม” บี๋ต่อหน้าอาแซนไม่ไหวนะ ฉันทำตัวไม่ถูก
“เลิกอ้อนได้แล้ว ป่านนี้แม่รอยาละ”
“ซานเชื่อใจแซนได้ใช่ไหม” อาซานมองหน้าพี่สาวฝาแฝด
“ได้สิ แซนไม่มีปัญญามายุ่งกับเรื่องที่ซานก่อขึ้นหรอก ไปได้ยัง” อาแซนตัดบทเสียงเรียบ
“เชิญครับ” สิ้นเสียงอาซานอาแซนกดปิดกระจกแล้วขับรถออกมาเลย
ระหว่างทางฉันไม่กล้าจะปริปากพูด ไม่คิดว่าคนที่รู้เรื่องของฉันจะเป็นอาแซนแฝดของอาซาน อาซานคงไว้ใจอาแซนถึงได้พึ่งพาอาแซนเรื่องนี้
จู่ ๆ อาแซนก็ยื่นมือมากุมมือฉัน เสียงหวานเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องคิดมากน่าอาไม่พูดอะไรหรอก”
“ซน...”
“ไม่ต้องอธิบายนะ อาไม่อยากรู้เรื่องของซานมากไปกว่านี้”
“...”
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้เรื่องของซนนะ อาแค่กลัวว่าถ้าเกิดอารู้เรื่องซนกับซานเยอะแล้ววันนึงผู้ใหญ่สงสัยขึ้นมาอาปิดไม่มิดแน่ ซนก็รู้ว่าซานมันบ้าแค่ไหน”
“ซนรู้ว่าอาแซนโกหกไม่เก่ง”
“ถูก ทางที่ดีไม่รู้เลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องโกหก”
“ขอโทษนะคะที่ทำให้อาแซนเข้ามาเอี่ยว”
“ขอโทษอะไร ซนไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เรื่องความรู้สึกห้ามกันได้ที่ไหน เรื่องนี้ถ้าถามหาคนผิดก็ซานต้าไง”
“ซนก็อยากออกมาจากความสัมพันธ์นี้นะคะ” แต่รักเขาจนไม่กล้าขยับถอยหนี
“ออกยากเพราะซานดีกับซนใช่ไหมล่ะ”
“อื้ม” ฉันพยักหน้ารับ
“นั่นแหละนิสัยซานต้า ชอบทำให้เหยื่อหลงรัก คิดว่าตัวเองคือพระเจ้า”
“ประโยคหลังพูดถึงอาซานแน่ใช่ไหมคะ”
“ใช่ ใช่สิ ซานต้านั่นแหละ”
“ซนจะทำใจเชื่ออย่างนั้นนะคะ”
“รู้ใช่ไหมว่าอาจะแวะเข้าไปร้านเค้ก เอายาไปให้แม่อา” อาซานบอกฉันแล้ว และอาซานบอกว่าไปก็ดีเพราะจะได้มีพยานว่าฉันอยู่กับอาแซนจริง ๆ
“รู้ค่ะ”
“แม่อาคิดถึงซนนะ แม่รู้ว่าซนมาด้วย ป่านนี้เตรียมขนมไว้รอแล้ว” พูดแบบนี้คงคิดว่าฉันจะไม่ลง
แต่ฉันจะไม่ลงไปได้ยังไง ฉันน่ะต้องทำตัวให้ปกติที่สุด ปกติของฉันก็คือต้องร่าเริง ฉีกยิ้มสดใสเอาไว้ “ซนจะลงไปด้วยค่า”
“ก็กลัวจะไม่ลง ยิ่งไม่ลงแม่อายิ่งจะสงสัย” เห็นไหมล่ะ อย่างที่คิดเลย
“ขอบคุณนะคะอาแซน”
“ไม่ต้องขอบคุณ ถือว่าอาช่วยเท่าที่ช่วยได้ก็แล้วกัน” อาแซนหันมายิ้มด้วยใบหน้าสะสวย ผู้หญิงคนนี้สวยจริง ๆ
“ค่ะ”
- Writer
