ในเมื่อหลาย ๆ คนอยากให้เราสองคนคุยกันฉันก็เลยลุกจากพื้นมานั่งที่โซฟา อาซานนั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม ตอนแรกเขาจะนั่งข้างฉันแต่ว่าฉันไม่ยอมหนีเขามานั่งอีกฝั่ง อาทิตย์กับเฮียวานั่งขนาบอาซาน ตะวันนั่งข้างฉัน เจเจ้นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเพราะโดนสั่งห้ามขยับตัวบ่อย
“จะจ้องอีกนานไหมคะ ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูดก็ดีนะ ซนไม่ได้อยากฟัง” เอาแต่จ้องฉันจนรู้สึกอึดอัด
“ที่รัก”
“บอกว่าห้ามเรียกไง” งัดขึ้นมาก็ที่รักเลย มันใช่เรื่องไหม
“คำนี้ซานเรียกซนแค่คนเดียว”
“...” คิดว่ามันน่าเชื่องั้นเหรอ
“มันคือเรื่องจริง บี๋คือคนที่สำคัญที่สุด เค้ายอมบี๋แทบทุกอย่าง ถ้ารู้จะเป็นอย่างนี้วันนั้นเค้าไม่ปล่อยบี๋ไปหรอกตอนแรกเค้าคิดว่าบี๋แค่งอนแค่เรียกร้องความสนใจเดี๋ยวทนไม่ไหวก็กลับมาเอง แต่เอาเข้าจริงมันไม่ใช่ ยอมรับเลยว่าเค้าเคยมองบี๋เป็นของตาย จะทำอะไรก็ได้ไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของบี๋ พอบี๋ไปจริง ๆ เค้าถึงรู้ว่าเค้าเสีย
