หลังจากตะวันทานเค้กที่ร้านเรียบร้อยเราสองคนก็กลับมาที่โรงพยาบาล เข้ามาที่ห้องพักของเจเจ้ ฉันนั่งปอกผลไม้ขณะที่เจเจ้เรียกตะวันไปคุยเรื่องแต่งงานกับคนของวายุภักษ์ เจเจ้เป็นห่วงตะวันอะแหละ กลัวตะวันไม่ไหว แต่ฉันว่าคนอย่างดราก้อนไม่ได้ทำให้ตะวันสะเทือนได้
เจเจ้ก็คงรู้เรื่องนี้ดีแต่เพราะเจเจ้สูญเสียก็เลยเกิดอาการกังวลไปหมดทุกอย่าง
“เจเจ้ไม่ต้องคิดมาก เจเจ้ก็รู้ว่าหนูตะวันไม่ใช่คนอ่อนแอสักหน่อย อย่าลืมสิคะหนูลูกพ่อทิวนะ คนแบบนั้นไม่ทำหนูสะเทือนค่ะ” ตะวันพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ
เห็นเจเจ้เครียดไม่หายฉันก็เลยพูดขึ้นบ้างเพราะถ้าตะวันไม่ตกลงก็ต้องเป็นฉันที่แต่งเข้าวายุภักษ์ ซึ่งมันคงดีกว่าปล่อยให้อาซานตามราวีไม่จบไม่สิ้น “ถ้าคิดว่าตะวันไม่ไหวงั้นให้เค้าแต่งไหม เค้าว่าเค้าไหวนะ”
“ใครแต่งกับใคร” เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่ประตูเปิดออก ให้ตายสิมาตรงจังหวะหรือแอบฟังอยู่หน้าประตู
“แสนซนเสนอตัวจะแต่งกับคุณชายรอง
