แล้วก็ถึงวันที่เจเจ้ของฉันออกจากโรงพยาบาล อย่างที่รู้กันเจ้อะไม่ได้ป่วยเจ้แค่แกล้งป่วยเพราะไม่อยากไปดูตัวคราวนี้ก็เลยโดนจับขังในโรงพยาบาลสมใจคนอยากป่วย เจเจ้โดนสั่งห้ามเข้าเยี่ยม พวกฉันจึงจัดงานเลี้ยงฉลองการกลับมาให้สักหน่อย
เรามารวมตัวกันที่บ้านของอาแซน ข้อสรุปเมนูคือสุกี้ เมนูง่าย ๆ ไม่วุ่นวาย
เมื่อถึงจังหวะรวมกลุ่มทีไรฉันกับอาซานมักทำตัวห่างเหิน ต่างคนต่างไม่สนใจกัน พี่น้องคนอื่นมองเข้ามาก็คิดว่าเราสองคนไม่สนิทกัน สำหรับฉันมันยากนะฉันน่ะอยากนั่งข้างเขา อยากพูดคุยหยอกล้ออย่างโจ่งแจ้ง อยากให้เขาเทคแคร์ฉันเหมือนเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน แต่ว่าฉันก็ทำได้แค่อยากนั่นแหละ ในความเป็นจริงเราสองคนนั่งห่างกันจะตายไป
ปาร์ตี้เล็ก ๆ ได้เริ่มต้นขึ้นพวกเรากินไปคุยไปจนถึงประโยคที่เจ้ฬิเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องแต่งงาน
“แล้วคลับวุ่นวายไหมไข่เจียว”
“ไม่ค่ะ ไข่เอาอยู่” พี่ไข่ตอบพลางเคี
