หากย้อนเวลาไปห้าปีที่แล้วภัควรินทร์คงร้องไห้น้ำตาร่วงเผาะ อาจถึงขั้นหดหู่อีกหลายวันเพราะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เธอไม่ชอบอย่างที่สุด แต่มาวันนี้หัวใจคนที่ถูกลืมเป็นประจำแข็งแรงขึ้นมากแล้ว จึงมีเพียงการลอบก่นด่าเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ
‘คนบ้า! เห็นอยู่ว่าขาเจ็บยังใจร้ายทิ้งกันได้ลงคอ!’
ภัควรินทร์บ่นในใจอีกหลายคำ โกรธที่ถูกผู้ชายใจร้ายทิ้งไว้ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังหนีไปไหนไม่ได้เพราะต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง
‘แค่สองอาทิตย์ก็จะเป็นบ้าแล้ว จะรอดไหมนะ…’
นอกจากถูกบังคับให้ออกจากงานมาดูแลธีรักษ์แล้ว ภัควรินทร์ยังต้องโกหกผู้ปกครองว่าได้งานใหม่ในเครือบริษัทอัครจินดานนท์ ซึ่งนั่นรวมถึงการอยู่ล่วงเวลาและทำงานในวันเสาร์ นอกจากนั้นยังกุเรื่องด้วยว่าทางบริษัทได้อำนวยความสะดวกด้วยการจัดหาที่พักให้กับพนักงาน
หญิงสาวไม่ได้รู้ข้อเท็จจริงที่ว่า
