ไม่กล้าลืมคุณ

บทที่ 3 ขาดสติ? 2

ภัควรินทร์รู้ตัวดีว่ากำลังเมา แต่เธอตัดสินใจแน่วแน่ตั้งแต่ตอนที่ยังมีสติเต็มร้อย ว่าเขาคือคนที่ใช่…อย่างน้อยก็ในคืนที่เธอกำลังเหงา

แค่ชั่วพริบตาแรกที่ได้สบตากับชายหนุ่มที่ชื่อว่าธีรักษ์ ท้องไส้ของภัควรินทร์ก็พลันปั่นป่วน รู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก แต่เธอกลับชอบความรู้สึกที่ว่านั้นจนอยากนั่งอยู่กับเขาตลอดคืน อยากให้เขาพูดหวานหว่านเสน่ห์กับเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษสักครั้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำในสิ่งที่ทำให้เธอประทับใจเสียยิ่งกว่า

เขาไม่ได้พูดคำหวานหลอกล่อ แต่ถึงอย่างนั้นเสียงทุ้มต่ำของเขาก็ทำให้คนฟังเคลิบเคลิ้มหลงใหล ส่วนเรื่องที่ทำให้เธอหวั่นไหวจนคิดทำเรื่องบ้า ๆ นั่นเป็นเพราะว่าธีรักษ์คือคนแรกที่รับฟังเธออย่างใส่ใจ ให้คำแนะนำ ให้กำลังใจ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับตลอดอายุสิบเก้าปีที่ผ่านมา

เขามองเห็นตัวตนที่แสนจะเปราะบางของเธอ

“รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไร”

“หนูอยากให้คุณจูบหนูเป็นคนแรกค่ะ”

“เรื่องนี้พูดเล่นไม่ได้นะน้ำหวาน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม หนูคงโดนจับปล้ำจนร้องไห้น้ำตาแตกไปนานแล้ว”

ได้ยินเขาพูดแบบนั้นภัควรินทร์ก็ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด เธออยากมีความทรงจำดี ๆ กับผู้ชายสักคน เพราะชาตินี้คงถูกจำกัดอิสรภาพจนหาแฟนไม่ได้ แค่ขอนอนค้างกับเพื่อนยังต้องอ้างเหตุผลมากมาย เรื่องจะให้มีเพศตรงข้ามในชีวิตคงไม่ต้องหวัง

“หนูไม่ได้ต้องการให้คุณมารับผิดชอบ ไม่ได้อยากให้คุณมาเป็นแฟน หนูแค่อยากมีประสบการณ์เหมือนเพื่อน ๆ อยากรู้ว่าจูบแล้วจะรู้สึกยังไง…”

เพื่อนของภัควรินทร์ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพวกนั้นก็จริง แต่อย่างน้อยทุกคนก็เคยจูบแล้วทั้งนั้น ในขณะที่เธอยังไม่เคยแม้แต่จะหอมแก้มใคร

“หนูอยู่กับคุณแล้วรู้สึกดี ถ้าได้จูบกับคุณคนแรกจะต้องเป็นความทรงจำที่ดีแน่ ๆ แต่ถ้าหนูไปลองกับคนอื่น หนูกลัวว่าเขาจะทำให้หนูรู้สึกแย่ อุ้ย!” ภัควรินทร์อุทานเบา ๆ เมื่อเขาเอนตัวเธอลงนอนและทาบทับร่างสูงใหญ่ตามลงมาอย่างใจเย็น

“แค่จูบเดียวนะ” เขากระซิบเสียงทุ้มน่าฟัง

“ค่ะ…อื๊อออออ”

ภัควรินทร์หัวใจเต้นรัวเพราะจูบของเขา มันดุเดือดกว่าที่เธอเคยเห็นในภาพยนตร์ ไม่ได้เริ่มต้นด้วยการใช้ปากแตะปากเบา ๆ แต่เป็นการสอดลิ้นหยอกเย้า สลับกับรุกเร้าร้ายกาจ บางจังหวะก็ขบเบา ๆ ทำให้สติที่มีเหลืออยู่เพียงน้อยนิดแตกกระเจิง ควบคุมร่างกายตัวเองแทบไม่ได้ กระทั่งวงแขนเล็กกอดตอบเขาแน่นก็ยังไม่รู้ตัว

“คุณธาร?” เธอท้วงเสียงสั่นเมื่อมือใหญ่เลื่อนเดรสตัวสวยจนหลุดออกจากไหล่ ขยับอีกแค่นิดเดียวความอวบอิ่มก็จะถูกเชยชมด้วยสองตาของเขา และเป็นไปได้ว่าอาจจะเลยเถิดไปไกลมากกว่านั้น

“อยากให้ผมหยุดไหม?” เขาถามเสียงสั่นพร่า

“หนูไม่ได้อยากเสียตัว” ใจหนึ่งเธออยากรู้อยากเห็น แต่ลึก ๆ ก็แอบกลัว “แต่หนูไม่อยากให้คุณหยุด…”

“งั้นผมจะทำให้หนูมีความสุขแบบไม่ต้องเสียตัว แต่หนูต้องสัญญากับผมก่อน”

“สัญญาอะไรคะ?” ภัควรินทร์ทั้งเมาและงง ไม่เข้าใจว่าต้องสัญญาเรื่องอะไร แล้วต้องทำอย่างไรถึงจะมีความสุขได้แบบไม่ต้องเสียตัว

“หลังจากคืนนี้ไปหนูมีผมได้แค่คนเดียว อยากได้อะไรก็บอกผม แล้วหลังเรียนจบ…”

“คุณพูดเหมือนจะให้หนูเป็นเด็กในสังกัด เหมือนพวกเด็กเสี่ย…อื๊อออ”

ภัควรินทร์ประท้วงเสียงอู้อี้เมื่อเขาปิดปาก ลงโทษเธอด้วยวิธีการอันแสนหวาน และพอได้รับอิสระก็รีบโอดครวญออดอ้อน ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้จูบตอบเขาอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน

“คุณจูบหนูจนปากบวมหมดแล้ว”

“จะได้เข็ด ไม่พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก”

ธีรักษ์ดุเธอเบา ๆ ก่อนมอบจูบหวามอารมณ์เพื่อปลอบประโลม ขณะรูดซิปด้านข้างของเดรสตัวสวย ไม่นานเรือนร่างบอบบางก็เหลือเพียงแพนตี้สีหวาน ส่วนบราที่สวมอยู่นั้นหายไปนานแล้ว

“คุณมือไวจัง…” ภัควรินทร์เขินจนต้องหลับตา ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกเช่นนั้นกลับไม่ใช่เรื่องที่เขากำลังจะทำ

สายตาคู่นั้นต่างหากที่ทำให้เธอรู้สึกราวกับร่างกายตนเองเปลือยเปล่า ร้อนวูบวาบเหมือนเป็นไข้ ริมฝีปากแห้งผาก สติที่มีอยู่น้อยนิดพร่าเลือน รู้สึกทั้งอับอายและตื่นเต้น และยังจำได้ชัดเจนว่าไม่ได้เอ่ยขัดในตอนที่เขา…เริ่มสัมผัสเธอ

ภัควรินทร์ไม่ได้ห้ามยามเขาฟัดอกอวบของเธอจนชอกช้ำ มีเพียงเสียงครางหงุงหงิงที่ผลักดันให้ทุกอย่างเลยเถิด มือหนาบีบบั้นท้ายของเธอ สลับกับลูบไล้ต้นขาด้านในจนหน้าท้องแบนราบหดเกร็ง ตอบสนองความวาบหวามที่พุ่งโจมตีไม่หยุดหย่อน ยามเขาทาบริมฝีปากลงบนหน้าท้อง ลากลิ้นเปียกชื้นหยอกเย้าทุกจุดอ่อนไหว เธอก็เริ่มหอบหายใจถี่กระชั้น หลับตาพริ้มอย่างพ่ายแพ้ เว้าวอนให้เขายุติความทรมานนี้เสียที

เธอมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นคนใจดี เพราะทันทีที่คำร้องขอหลุดออกจากปาก ธีรักษ์ก็รีบเปลี่ยนเป้าหมาย ขยับขึ้นมาจูบเธอแรง ๆ อีกครั้ง ก่อนเกี่ยวเอาปราการชิ้นสุดท้ายลงและ…บดนิ้วลงมา

“ผมใจเย็นไม่ได้แล้ว ช้ากว่านี้ผมคงทำหนูเจ็บแน่ ๆ”

“อ๊ะ! หนูเจ็บนะคะ…”

ความมึนเมาและความง่วงทำให้ภัควรินทร์ควบคุมเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ จำไม่ได้ว่าเขาทำอะไรไปบ้าง รู้เพียงว่าได้ยินเสียงเขาพึมพำเรียกเธอว่าน้ำหวาน หวานสมชื่อ บางจังหวะก็รู้สึกเจ็บตึงเพราะความคับแน่นถูกรุกล้ำ เธอไม่ได้รู้สึกแย่กับมัน แต่พรึงเพริดไปกับทุกสัมผัสซาบซ่านที่เล่นงานเธอจนต้องครางเสียงหวาน ปลายเท้าเหยียดเกร็ง หัวใจเต้นโครมคราม สุดท้ายก็กระตุกเบา ๆ หมดแรงและแทบจะหลับไป

“หลังจากนี้หนูจูบใครไม่ได้แล้วนะ น้ำหวาน”

“ค่ะ จูบใครไม่ได้แล้ว…”

“หนูเป็นของผมแล้วนะ” เขาจูบแก้มเธอและกระชับอ้อมกอดให้แน่นเสียยิ่งกว่าเดิม

“ค่ะ หนูเป็นของคุณธาร…”

ภัควรินทร์จำได้ราง ๆ ว่าตอบเขาไปแบบนั้น คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงติดใจจนไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ และถ้าเขาอยากสานสัมพันธ์ เธอก็ยินดีที่จะตอบรับ แต่ตอนนี้เธอเมาจนจำอะไรไม่ได้ พูดออกมาแทบไม่เป็นคำ ซ้ำความอ่อนนุ่มยังเจ็บแสบจนน่ารำคาญ เธอจึงตัดสินใจว่าวันพรุ่งนี้ค่อยคุยกันให้เข้าใจอีกที

น่าเสียดายที่ยามตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ภัควรินทร์กลับพบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงตามลำพัง…