ไม่กล้าลืมคุณ

บทที่ 2 แรกพบ 1

ห้าปีก่อน…

เสียงพูดคุยจอแจหน้าสตูดิโอถ่ายภาพขนาดเล็กเงียบลงทันทีที่หนุ่มใหญ่เดินออกมาแจ้งข่าวว่าใครจะได้เป็นนางแบบในสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ ทุกคนคาดหวังว่าจะได้รับเลือกเพราะนอกจากจะได้เงินดีแล้วยังได้ภาพสวย ๆ กลับบ้านไปด้วย หากโชคดีกว่านั้นช่างภาพอาจถูกใจและสานสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคืน เนื่องจากคนมีชื่อเสียงแบบเขาคงไม่คิดจริงจังกับใคร

ภัควรินทร์ ฐิติเมธานนท์ มองไปยังคนแจ้งข่าวอย่างกังวล สาว ๆ ที่มาคัดตัววันนี้สวยและเสน่ห์แรง มีประสบการณ์ในการถ่ายแบบ ต่างจากเธอที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้กลับต้องทำใจกล้า โพสท่าหลากหลายตามที่เพื่อนสนิทสอน เพื่อเงินก้อนจำนวนหนึ่งที่จะทำให้เธอเป็นอิสระ อย่างน้อยก็ระยะเวลาสั้น ๆ ในช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นปีสอง

“เขาจะเลือกเราไหมนะ?” ภัควรินทร์ได้รับคำตอบหลังจากนั้นว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ถูกเลือก แม้รู้ตัวดีว่าเป็นแค่มือใหม่ แต่ก็อดคาดหวังไม่ได้ว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังกล้องจะเลือกเธอ

เสียงกรีดร้องดีใจของนางแบบที่ได้รับเลือกทำให้คนที่กำลังผิดหวังเศร้าหนักเสียยิ่งกว่าเดิม แผนที่วางไว้ว่าจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ๆ พังครืนไม่เป็นท่า และคงทำได้เพียงโทษตัวเองที่เกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์

ภัควรินทร์กำพร้าบิดาและมารดา มีผู้ปกครองเข้มงวดอย่างมากคอยดูแล ให้เงินใช้จ่ายในแต่ละเดือน ไม่ได้มากพอที่จะเก็บหอมรอมริบได้เป็นกอบเป็นกำจนถึงขั้นมีเงินก้อนหนีเที่ยวต่างจังหวัด เธอจึงคาดหวังเอากับงานถ่ายแบบและสุดท้ายก็ผิดหวังตามคาด

“อิจฉายัยนั่นจัง เงินไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ” เสียงซุบซิบดังขึ้นในระหว่างที่ทุกคนทยอยออกจากหน้าสตูดิโอ “ฉันนึกว่าคุณธีรักษ์เลิกถ่ายภาพแล้วเสียอีก เห็นรูปขึ้นหราตามสื่อโซเชียล นึกว่ากลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัวไปแล้ว”

“งานบริหารน่ะงานหลัก ส่วนถ่ายภาพกับหักอกสาว ๆ น่ะงานอดิเรก ไม่มีทางเลิกง่าย ๆ แน่ แต่ดีหน่อยที่คุณธีรักษ์เธอเป็นมืออาชีพ ไม่เคยยุ่งกับนางแบบ...”

ภัควรินทร์แอบฟังบทสนทนาของเหล่าสาวช่างเมาท์จนกระทั่งออกจากตัวตึก แต่ยังไม่ทันได้แยกย้ายก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวก จับใจความได้ว่าต้องการคุยกับธีรักษ์ให้รู้เรื่องว่าเอาแฟนของเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน เธอชะเง้อคอมองตามประสา ทว่าก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลาย เจ้าของร่างสูงที่สวมชุดนักศึกษาก็ปราดเข้าไปแก้ไขความเข้าใจผิดนั้นเสียก่อน

“ใจเย็น ๆ ก่อนดีกว่านะครับ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกัน”

“บอกมันออกมาคุยกับกูให้รู้เรื่องเลยนะ! กูรู้นะว่ามันนอนกับเมียกู ไม่ใช่ถ่ายแบบกันแค่อย่างเดียว!”

“แฟนของคุณคือนางแบบที่เคยร่วมงานกับพี่ธารใช่ไหม งั้นคุณสบายใจได้เลยนะ เพราะพี่ธารไม่เคยยุ่งกับนางแบบตัวเองอยู่แล้ว”

สถานการณ์คลี่คลายไปในทางที่ดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ทำหน้าที่ของตนอย่างขยันขันแข็ง แต่กระนั้นภัควรินทร์ก็ไม่ได้ปล่อยผ่าน รีบส่งข้อความหาเพื่อนสนิทที่กลับต่างจังหวัดไปตั้งแต่เช้า เล่าว่ามีชายหนุ่มบุกอาละวาดและมีคนมามุงดูเต็มไปหมด

“ที่มาห้ามน่ะน้องแทน น้องชายของคุณธีรักษ์ เรียนจบปีนี้แหละแก...”

ภัควรินทร์ตั้งใจฟังทุกเรื่องราว เก็บรายละเอียดของคนที่อยากให้จ้างเธอเป็นนางแบบ ได้ยินกระทั่งว่าเขาชอบดื่มที่ไหน หรือว่าเธอควรตามไปของานจากเขาดีนะ?

สายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทดึงความสนใจภัควรินทร์ชั่วขณะ ทั้งคู่คุยเรื่องการแคสต์งานครั้งแรกที่พังไม่เป็นท่า บ่นเสียดายที่ไม่ได้ไปทะเลด้วยกัน รวมถึงเรื่องคนที่หาเรื่องธีรักษ์และถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยนำตัวออกจากตึกไป

“คืนนี้น้ำหวานลองแวะไปของานคุณธารดูสิ”

“จะดีเหรอเหมียว…”

“อยากได้งานไหมล่ะน้ำหวาน…กลับไปเอาชุดเราได้นะ ถ้าเสร็จธุระดึกก็ค้างที่ห้องนั่นแหละ กุญแจสำรองก็มีติดตัวอยู่แล้วนี่นา”

ภัควรินทร์ค้างกับเพื่อนบ่อยครั้งเพราะบ้านหลังใหญ่ไม่ใช่ที่พักใจของเธอ หากทำอะไรแล้วได้เงินมากพอที่จะหนีออกไปชั่วคราวได้ เธอก็ควรลองเสี่ยงดูสักตั้ง

ด้านได้ อายอด…และอ่อยให้มากสักหน่อย ผู้ชายที่ชอบหักอกสาว ๆ อย่างคุณธีรักษ์จะต้องไม่ปล่อยให้ความพยายามของเธอต้องสูญเปล่าอย่างแน่นอน

ธีรักษ์นั่งฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่ในบาร์เล็ก ๆ ไม่ห่างจากสตูดิโอ ดวงตาสีเข้มกวาดมองบรรยากาศในร้านที่คึกคักกว่าทุก ๆ คืนที่ผ่านมา เนื่องจากกลุ่มนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จได้ตัดสินใจพากันยกโขยงมาฉลองที่นี่ ซึ่งนับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีเพราะอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

จากคืนที่เงียบสงัดกลับกลายเป็นอึกทึก ธีรักษ์ที่ไม่ชอบเสียงคนตะโกนคุยกันจึงปลีกตัวจากผู้คน นั่งอยู่มุมลับตามุมหนึ่งของบาร์ และเลื่อนโทรศัพท์ดูรูปสาว ๆ ที่เพิ่งผ่านการคัดเลือกอย่างตั้งใจ

มีคนหนึ่งที่ไม่ผ่านการคัดเลือก แต่เขาก็ยังคิดถึงเธอไม่เลิก มาตอนนี้ยิ่งเสียดายที่ไม่ได้รั้งตัวไว้ทำความรู้จักเพราะน้องชายโทร.แจ้งว่าเกิดเรื่องวุ่นวายที่หน้าตึก กว่าจะคุยกันเข้าใจเธอคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว

‘รปภ. จัดการเรียบร้อย ผมบอกไปด้วยนะว่าพี่ไม่ยุ่งกับนางแบบ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่’

‘ไร้สาระ…ช่างเถอะ’

เขาไม่ชอบพูดถึงเรื่องน่ารำคาญ อยากรู้เพียงว่าเด็กสาวอายุสิบเก้าปีคนนั้นหายตัวไปไหน หรือควรให้ผู้ช่วยส่งประวัติของเธอมา แล้วค่อยหาทางทำความรู้จัก แต่ทำแบบนั้นอาจดูโรคจิต เพราะตัวเขาอายุค่อนข้างห่างจากเธอ

ธีรักษ์ไม่ชอบคบเด็ก ไม่ชอบสาวสวยที่เอาแต่ใจตัวเอง แต่ดูเหมือนเขาจะลืมหลักการที่ว่าเมื่อได้พบหน้าเธอ…อีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ คุณธีรักษ์ หนูชื่อน้ำหวานนะคะ”

“นั่งสิ” เขาออกคำสั่งตามความเคยชิน มองสาวน้อยที่รวบผมสูง เผยไหล่เนียนขาวน่าสัมผัส ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเม้มบางขณะหย่อนตัวนั่งบนโซฟาอย่างประหม่า

หากเป็นคนอื่นธีรักษ์คงพอใจที่ได้เห็นเนินอกอวบอิ่มล้นออกมาจากชุดเดรสสีเบจขนาดพอดีตัว แต่วันนี้เขากลับรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

เขาหวงเธอตั้งแต่แรกเห็น…