ตอนที่ 5 หรือจะเป็นเนื้อคู่

4554 Words

หลายชั่วโมงต่อมา " หึ รู้จักกันตั้งแต่มัธยมงั้นเหรอ ? " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆพร้อมกับพึมพำออกมาอย่างเย้ยหยันระหว่างที่เขากำลังอ่านข้อมูลของหวานและมาร์คอยู่ " ปากแบบเธอสมแล้วที่โดนผู้ชายทิ้ง " หลายวันต่อมา --- " ไง ? กว่าจะมาได้นะมึง " เมื่อธันเดินเข้ามาในห้อง วีไอพี ของผับเทวิน คำพูดกระแนะกระแหนแฝงไปด้วยน้ำเสียงกระเช้าเย้าแหย่ของกรเอ่ยแซวขึ้น ธันจึงตวัดสายตามองเพียงนิดก่อนจะเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่ง ข้าง ๆ เทวิน " อีกไม่กี่วันก็หมั้นแล้วรู้สึกยังไงครับว่าที่เจ้าบ่าว ? " แพททริคเอ่ยถามธันอย่างสบายอารมณ์ แต่คนโดนถามกลับกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ " คงมีความสุข " พรีนกล่าวอย่างประชดก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเพียงนิด เมื่อเห็นธันเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากอึกแล้วอึกเล่า " ตอบคำถามกูหน่อยดิ " " พวกมึงคิดว่ากูมีความสุขว่างั้นแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก ! " " ระวังเหมือนไอ้วินนะโว้ยอย่าพึ่งรีบพูด " " เกี่ยวอะไรกับกูไอ้กร ? " " แต่ก่อนมึงยังไง ? ปากบอกไม่มีทางเอามาเป็นเมียเป็นไงตอนนี้เป็นทาสเมียซะแล้ว " คำพูดของกรทำให้ เทวินเงียบไปทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก " หรือมึงกับน้องหวานจะเป็นเนื้อคู่กันวะ ? พึ่งพูดไปตอนงานแต่งไอ้วินพอรู้ว่าคู่หมั้นคือน้องหวานคู่ปรับมึงนี่กูอึ้งไปเลยว่ะ " แพททริคโพล่งขึ้นด้วยน้ำเจือแบบขบขันอย่างเห็นได้ชัด " เว่อร์ไอ้แพท " " ก็มันคือความจริงไงไอ้พรีน " " อย่าไร้สาระไอ้แพทยัยปากร้ายนั่นไม่มีทางเป็นเนื้อคู่กู !! แล้วกูก็ไม่มีทางรักยัยนั่น !!" " ระวังจะกลืนน้ำลายตัวเองเหมือนไอ้วินนะมึง แบบอย่างมีให้เห็นไม่จำ ! " " เอาอีกแล้วนะไอ้กร มึงนี่ยังไงชอบโยงมาที่กูไอ้สัส ! " " กูพูดความจริง " " แล้วมึงบอกยัยหมอนั่นยังว่าจะหมั้นวันอาทิตย์นี้ ? " แพททริคถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง " ยัง " " แล้วมึงยังชอบหมอคนสวยอยู่ไหมล่ะ ? " กรถาม " น่าจะชอบเหมือนเดิม " ธันตอบเสียงอ่อนแววตาเขาดูลังเลกับคำตอบ เขาเองก็ไม่รู้ว่าใจจริง ๆ แล้วตอนนี้เขายังชอบมายอยู่หรือเปล่า " มีคำว่าน่าจะแสดงว่าไม่มั่นใจ " " ถูกไอ้วิน " แพททริคเห็นด้วยกับคำตอบของเทวิน " พวกมึงเลิกพูดเรื่องนี้ได้ล่ะ ! " " กูจะเตรียมของขวัญอะไรให้หลานคนต่อไปดีวะ ? " แพททริคกล่าวขึ้นอย่างกระแนะกระแหนธัน " เออ นั่นดิ " เพื่อนทั้งสามคนเห็นด้วยกับคำพูดของแพททริค มีแต่ธันที่เอาแต่กระดกเหล้าอย่างหงุดหงิดโดยไม่พูดอะไรต่อ วันต่อมา --- สำนักพิมพ์ you and me " เอ้าหวานวันนี้เข้าสำนักพิมพ์เหรอ ? " มิ้มเอ่ยถามหวานทันทีที่เธอเดินเข้ามา " อือ ใช่วันนี้หมอธันเข้าบ่ายหวานเลยแวะมาที่สำนักพิมพ์ก่อน " " ทำไมต้องอยู่กับหมอนั่นตลอดเวลาล่ะหวาน ? พี่ดูเรากับเขาเหมือนไม่ค่อยถูกกัน " กราฟเอ่ยถามอย่างสงสัย เขาเองก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าธันสักเท่าไหร่ตั้งแต่เจอหวานที่โรงพยาบาลเมื่อหลายวันก่อน " ที่พี่ให้หวานเอาข้อมูลจากธันเพราะธันเป็นเจ้าของโรงพยายาลสามารถเข้าออกห้องไหนก็ได้โดยไม่ต้องรออนุญาตซึ่งง่ายต่ออะไรหลาย ๆ อย่าง " แพรวเดินเข้ามาพร้อมกับอธิบายข้อสงสัยของกราฟขณะเดียวกัน กราฟ มิ้ม หวาน ก็ยกมือไหว้สวัสดีแพรว " ครับ " " แล้วชมพูมาหรือยัง ? " " มาแล้วค่ะพี่แพรว มิ้มเห็นซื้อกาแฟอยู่ข้างล่าง " มิ้มบอกแค่นั้น แพรวจึงพยักหน้าเข้าใจ " เออ ทุกคนคะหวานมีอะไรจะบอก " หวานเธอครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจบอกกับเหล่าเพื่อนร่วมงานของเธอเรื่องหมั้นเพราะยังไงพวกเขาและเธอเองก็รู้จักกันมานานถ้าไม่บอกก็กะไรอยู่ " ว่าไงหวาน ? " แพรวถาม " วันอาทิตย์นี้หวานจะหมั้นนะคะเชิญทุกคนค่ะ " " หมั้น ! " มิ้มย้ำอีกครั้งอย่างตกใจเธอแทบไม่อยากเชื่อส่วนกราฟที่ได้ยินอย่างนั้นเขาก็นิ่งอึ้งไปทันที " เรื่องนั้นพี่รู้จากธันแล้วนะ " " เค้าบอกพี่แพรวแล้วเหรอคะ ? " " ธันมันก็พึ่งบอกพี่ไม่กี่วันเนี่ยแหละ " " ไปคบกันตอนไหนเนี่ยหวานมิ้มไม่เห็นรู้ ? " หวานไม่ได้ตอบคำถามของเธอในทันที ได้แต่ครุ่นคิดหาคำตอบอยู่สักพักว่าควรจะบอกยังไงดีพูดว่าโดนบังคับก็ไม่ดี จะแกล้งบอกว่ารักกันก็เสนียดปากเกลียดกันเข้าไส้ขนาดนั้น " พ่อแม่อยากให้หมั้นกันก็เลยหมั้น " " ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รักกันเนี่ยนะหวาน " กราฟโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ทันทีที่เขารู้ว่าเธอกำลังจะหมั้นหัวใจเขาก็กระตุกวูบเย็นเยือกไปทั้งหัวใจ " หวานเลือกไม่ได้พี่กราฟ " " สู้ ๆ นะหวานพี่เชื่อว่าธันจะดูแลหวานได้ถึงมันจะนิ่ง เย็นชาแต่ที่จริงมันเป็นผู้ชายอบอุ่นนะ อ่อนไหวง่ายโดยเฉพาะน้ำตาผู้หญิง " หวานที่ได้ยินแพรวบอกอย่างนั้นมันก็ทำให้เธอนึกถึงตอนเธอร้องไห้ต่อหน้าเขา เขามักจะสวมกอดทันทีที่เห็นน้ำตา " เป็นคู่หมั้นไม่พอยังได้ร่วมงานกันอีก มิ้มว่าเป็นพรมลิขิตแน่ ๆ " " ไม่มีทางมิ้ม ! " หวานยืนกรานเสียงแข็ง " ดีใจด้วยนะหวาน เธอจะได้มีผัวแล้ว " ชมพูเดินเข้าเอ่ยแสดงความยินดีกับหวานด้วยน้ำเสียงมีจริต พร้อมกับยิ้มเยอะเย้ยเมื่อเธอได้ยินที่หวานและคนอื่น ๆ คุยกัน " ผัวเธอหล่อไหมล่ะ ? " " นี่ชมพูถามแบบนั้นทำไม ? " มิ้มขมวดคิ้วถามอย่างไม่ชอบใจ " ก็แค่อยาก รู้ไม่ได้หรือไง ? " " งั้นมิ้มขอตอบ ว่าหล่อมากเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลเค ชื่อดังด้วย " " หึ คงแก่หัวหงอกนั่นแหละ " ชมพูหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเย้ยหยันก่อนจะพูดถ้อยคำเสียดสีออกมา " งั้นก็รอดูวันงานก็แล้วกัน " มิ้มพูดแค่นั้นชมพูก็หยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง หวานที่ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ไม่สนใจว่าชมพูจะพูดยังไง สองชั่วโมงต่อมา --- หวานขึ้นแท็กซี่จากที่ทำงานมาที่โรงพยาบาลเพราะรถเธอเสียซ้อมอยู่ที่อู่เลยจำเป็นต้องนั่งแท็กซี่มา " คุยกันก่อนสิคุณหวาน " ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าโรงพยาบาล เป็นต้องเอี่ยวหลังมองเมื่อเสียงที่ไม่ค่อยคุ้นเคยเอ่ยทักทายขึ้น " คิง " " ใช่ฉันเอง " " นายมาทำอะไรที่นี่ ? " " เธอคิดว่าฉันมาทำไมล่ะ ? " คิงย้อนถามคำถามของหวานด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทำให้หวานขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์ " ฉันไม่รู้ไงถึงได้ถามนาย ! " " อย่าพึ่งโมโหสิ แค่หยอกเล่นนิดเดียวเอง " คิงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าวกับเธอ " ถ้านายไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ ! " หมับ ! " เดี๋ยวสิจะรีบไปไหนล่ะ ? " ขณะที่หวานกำลังจะก้าวขาเดินไปแต่คิงกลับคว้าข้อมือเธอไว้พร้อมกับเอ่ยรั้งด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ " ฉันรีบไง ปล่อย ! " หวานแหวใส่คู่อริของเธออย่างโมโหพร้อมกับพยายามแกะมือหนาของคิงออก " โอเค่ปล่อยก็ได้ ฉันไปก่อนนะคนสวย " คิงทิ้งท้ายประโยคแค่นั้นเขาก็เดินไปทันทีพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ " น่ารำคาญชะมัด อย่าให้ฉันหมดความอดทนก็แล้วกัน ! " หวานทิ้งท้ายแค่นั้นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ก๊อก ๆ ๆ " เข้ามา " เมื่อคนข้างในอนุญาตหวานจึงเปิดประตูเข้าไปเจอกับสายตาดุดันของธันที่จ้องเขม็งมา เธอจึงหลบสายตาเขาทันทีก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีธันและมายตามมารยาท " สวัสดีค่ะหมอมาย " มายพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ แววตาที่เธอใช้มองหวานตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนซึ่งก่อนหน้านี้แววตาของมายอ่อนโยนปกติไม่มีอะไรมาวันนี้แววตาเธอกลับเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้น " มายไปก่อนนะธัน " " ครับ " ธันตอบรับมายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ จากนั้นเธอก็ลุกเดินผ่านหน้าหวานไปโดยไม่มีคำลาใด ๆ แต่หวานก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับท่าทีเปลี่ยนไปของมาย " ขอโทษที่มาสาย " หลังจากมายเดินออกไปหวานจึงกล่าวขอโทษธันด้วยน้ำเสียงเรียบ ที่มาสายตั้งสิบนาที ธันก้มหน้าทำงานต่อเขาทำราวกับไม่ได้ยินคำขอโทษจากเธอ เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบหรือไม่พูดอะไรเธอจึงเป็นฝ่ายถามก่อน " นายพร้อมหรือยัง ? " " นี่นายได้ยินที่ฉันพูดไหมว่าพร้อมหรือยัง ? " หวานถามอีกครั้งอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาเอาแต่ก้มหน้าทำงานโดยไม่สนใจคำถามเธอทั้ง ๆ ที่เธอนั้นยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้า " ถ้าบอกไม่พร้อมเธอจะทำยังไง ? " " อย่ามายั่วโมโหได้ไหม ! " " ไม่ได้ยั่วโมโหแต่ฉันถามเธอไงว่าจะทำยังไงถ้าฉันไม่พร้อม ? " " เฮ้อออ ! ก็รอไง " หวานถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะกัดฟันตอบอย่างโมโห " งั้นก็รอเหมือนที่เธอมาสาย เอาแต่คุยกับผู้ชายก็อย่างเนี่ยแรดไปทั่ว ! " ธันสาดคำพูดร้ายกาจใส่หวานด้วยน้ำเสียงแข็ง ก่อนจะจ้องมองเธอสายตาดุดัน " นี่ไอ้หน้านิ่ง !!! กล้าดียังไงมาว่าฉันแรดทีเมื่อกี้นายยังคุยกับหมอมายเลย !!!! " " หยุดลามปาม !!! มายไม่เกี่ยวกับเธอ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ทำแค่จูบแน่ !! " ไม่พูดเปล่าแต่ธันทำท่าจะลุกขึ้น น้ำให้หวานรีบนั่งลงทันทีอย่างหงุดหงิด แต่ต้องเก็บอารมณ์นั้นไว้ภายในใจ จากนั้นทั้งห้องก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ครืนนน ครืนนนน ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของหวานก็สั่นขึ้นเธอจึงหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายก่อนจะกดรับสายทันทีที่เป็นเบอร์ของแทน ( ว่าไง ) “ มึงอยู่ไหน ? ” ( เก็บข้อมูลที่โรงพยาบาล เค มีอะไร ? ) “ ไอ้มาร์คมาถามหามึงที่ผับกู แต่กูไล่มันไปแล้ว “ ( แล้วแกทำอะไรเค้าหรือเปล่า ? ) “ ทำไม ? เป็นห่วงมัน ? “ ( เปล่า ) “ แค่ชกหน้ามันไปหมัดเดียว แค่หมัดเดียว “ ( อือ ขอบใจที่โทรมาบอก ) “ ถ้ามึงเจอมันจะทำยังไง ? “ ( ก็ทำตัวปกติ ) “ แน่ใจว่าปกติ ? “ ( อือ ) เธอตอบไปอย่างนั้นที่จริงถ้าเธอเจอเขาจริง ๆ ก็คงทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน “ เออ ทำงานเถอะแค่นี้แหละ “ แทนตอบแค่นั้นเขาก็วางสายทันที หลังจากที่วางสายจากแทน หวานกลับมานิ่งราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรอยู่ในหัว เมื่อนึกถึงมาร์คคนที่เธอรักขึ้นมา ธันที่กำลังนั่งทำงานเขาเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาวูบไหวแวบหนึ่งก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาเหมือนเดิมจากนั้นเขาจึงก้มหน้าทำงานต่อ " นี่เธอ จะไม่เอาแล้วใช่ไหมข้อมูลมัวแต่นั่งเหม่อลอย ! " ธันถามเสียงดุคิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันยุ่ง อย่างหงุดหงิดเมื่อหวานเอาแต่นั่งเหม่อลอยขนาดเขาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วเธอยังไม่รู้ตัว " อือ " " อือ แล้วก็ลุกสิอย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลาเพราะเธอ ! " " ก็กำลังจะลุกนี่ไง !! " หวานกระแทกเสียงตอบอย่างโมโหก่อนจะลุกขึ้นทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครและไม่นานธันก็เป็นฝ่ายละสายตาก่อนแล้วจึงเดินออกไปทันที " คิดว่าจะแน่ไอ้หน้านิ่ง ! " หวานพึมพำตามหลังอย่างหมั่นไส้พร้อมกับกำหมัดยกขึ้นเป็นท่าทางจะต่อย จากนั้นเธอก็เดินตามเขาออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง หลายชั่วโมงต่อมา --- หลังจากที่หวานเก็บข้อมูลต่าง ๆ จากห้องเอกชเรย์เสร็จทั้งคู่ก็กลับมาที่ห้องตรวจของธัน " พรุ่งนี้สิบโมงห้ามตื่นสายฉันจะไปรับ ! " " ถ้าฉันจะสายแล้วทำไม ? " " ฉันจะฟ้องพ่อเธอ " " ไอ้ขี้ฟ้อง ! " " บอกว่าอย่าลามปามฉันอายุเยอะกว่าเธอ บอกกี่ครั้งแล้วอยากให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนักใช่ไหม ? " ธันตะคอกใส่เธอ " พรึบ!!! " พร้อมกับกระชากต้นแขนเธออย่างแรงจนตัวเธอไถลเข้ามาใกล้จนเกือบแนบชิดกับแผงอกแกร่ง ธันจ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง " ปล่อย !! " " อย่าให้ฉันหมดความอดทน " ธันกดเสียงต่ำบอกเธอก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มหงุดหงิด จากนั้นเขาก็ปล่อยเธอและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันที หวานก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอได้แต่คิดว่าตัวเองต้องทนอยู่กับคนเย็นชาอย่างธันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ต่างคนต่างไม่ได้รักกันจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้ยังไง " _ " วันต่อมา --- กริ๊งงงง ๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้หวานรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาอย่าง งัวเงีย พร้อมกับปรือตาขึ้นอย่างไว ก่อนจะหันมองนาฬิกาติดผนังเข็มสั้นชี้เลขแปดเข็มยาวชี้เลขหกบ่งบอกว่าเวลานี้แปดโมงครึ่งแล้ว " ไม่อยากไปเลย " เธอบ่นพึมพำอย่างเกียจคร้านจากนั้นจึงก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ไม่นานเมื่อแต่งตัวอะไรเสร็จสับเธอเดินลงมาข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้า " อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหวาน " ป้าอิ่มเอ่ยทักทายหวานทันทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร " เช่นกันค่ะป้า " " เมื่อกี้คุณหมอธันโทรมาด้วยค่ะบอกจะมาสายนิดหนึ่ง " " มาสายเหรอคะ หวานอุตส่าห์ตื่นเช้ารู้งี้ตื่นสักเก้าโมงครึ่งก็ดี " เธอโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวอย่างนึกโมโหก่อนจะตักข้าวต้มกุ้งเข้าปากอย่างเร็ว " ตื่นเช้านั่นแหละค่ะดี แล้วคุณสองคนยังไม่มีเบอร์โทรกันเหรอคะ ? " " ไม่มีค่ะป้า " " เอ้า ! คุณหวานแล้วจะติดต่อกันยังไงคะเนี่ย " " ช่างเถอะค่ะป้า หวานไม่อยากพูดถึงเค้าแล้ว " หวานเงยหน้าตอบป้าอิ่มด้วยน้ำเสียงแข็งพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึง " คุณหวานของป้า " หลังจากที่หวานทานข้าวอะไรเสร็จก็เดินไปห้องทำงานของเธอทันที เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงธันก็ขับรถยนต์หรูของตัวเองเข้ามาจอดหน้าบ้านของหวานก่อนจะเปิดประตูก้าวขาลงจากรถโดยมีป้าอิ่มเดินออกมาต้อนรับพร้อมกับเอ่ยทักทาย " สวัสดีค่ะคุณหมอธัน " " สวัสดีครับ หวานล่ะครับ ? " " คุณหวานนั่งทำงานอยู่บนห้องค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะคะคุณหมอนั่งรอก่อนนะคะ " " ครับป้า " ธันตอบรับแค่นั้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งรอที่ห้องรับแขก ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เข้ามาค่ะ " " คุณหวานคะ คุณหมอมาแล้วค่ะ " " ให้เค้ารอหวานหน่อยนะคะ ขอส่งงานให้ บก.ก่อนค่ะ " หวานบอกกับป้าอิ่มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่จริงเธอกะจะแกล้งเขาโทษฐานที่ปล่อยให้เธอรีบตื่นเช้า " ค่ะ " ป้าอิ่มตอบแค่นั้นเธอก็เดินลงมาบอกกับธันที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก " คุณหมอคะ คุณหวานให้รออีกครู่หนึ่งค่ะกำลังส่งงานอยู่ค่ะ " " ครับ " " งั้นเดี๋ยวป้าเอาขนมมาให้นะคะ " " ไม่เป็นไรครับป้าแค่น้ำเปล่าก็พอแล้วครับ " " ค่ะ " ป้าอิ่มตอบรับแค่นั้นเธอก็เดินออกไปทันที จากนั้นธันก็นั่งรอหวานพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเพื่อรอค่าเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วไม่มีท่าทีว่าเธอจะเดินลงมาสักทีทำให้ธันที่นั่งรอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย " คุณหวานยังไม่ลงมาอีกเหรอคะ ? " ป้าอิ่มเดินเข้ามาเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อยังเห็นธันนั่งรออยู่ที่เดิม คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันยุ่ง " ยังครับ " " เดี๋ยวป้าขึ้นไปเรียกให้ค่ะ " " ไม่ต้องครับป้าเดี๋ยวผมขึ้นไปตามเองแล้วหวานอยู่ห้องไหนครับ ? " " เอาอย่างนั้นเหรอคะ ? " " ครับ " ธันตอบรับป้าอิ่มด้วยน้ำเสียงหนักแน่น " ค่ะ " ป้าอิ่มตอบรับแค่นั้นเธอก็บอกทางไปห้องของหวานทันที " ขอบคุณครับ " ก๊อก ก๊อก ก๊อก " คงรอไม่ไหวสินะเลยให้ป้าอิ่มขึ้นมาตามสมน้ำหน้า ไอ้หน้านิ่ง " หวานบ่นพึมพำอย่างมีความสุขพร้อมกับแสยะยิ้มสะใจก่อนจะตอบรับคนข้างนอก " ขออีกนิดนะคะป้าคอมหวานเป็นอะไรไม่รู้ " ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูเริ่มดังขึ้นอีกครั้งหลังจบประโยคของเธอ ทำให้หวานที่นั่งดูซีรี่อยู่สงสัยจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยตัวเอง แกร๊ก --- " ป้าคะ หวานบอกว่..... " ขณะที่เธอเปิดประตูออกมาพร้อมกับบอกคนที่ยืนเคาะประตูอีกครั้ง แต่ไม่ทันได้พูดจบประโยคต้องกลืนคำเหล่านั้นลงคออึกใหญ่ เมื่อคนตรงหน้าคือธันเขาจ้องมาตาเขม็งอย่างเอาเรื่องก่อนจะเหลือบสายตาเข้าไปเห็นซีรี่ที่กำลังเล่นอยู่ในคอมโดยไม่มีงานที่เธอบอกว่าทำเลยสักนิดยิ่งทำให้เขาโมโหไปใหญ่ " นะ.....นายขึ้นมาทำไม ? " หวานเธอตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างรู้สึกประหม่าที่เห็นสายตาดุของธัน " ป้าอิ่มบอกทำงานไม่ใช่ไหนงานเห็นแต่หนังบ้า ๆ ของเธอ !!!!! " " ก็ทำไงแต่เสร็จแล้ว " " แล้วทำไมยังบอกคอมไม่ดี เธอนี่มันนิสัยเสียชอบโกหก !!!! " " ทีนายล่ะยังมาสายได้เลยเกือบชั่วโมงฉันก็จะให้นายรอเหมือนที่นายมาสาย " หวานเชิดหน้าตอบอย่างไม่เกรงกลัวถึงจะรู้สึกประหม่าไปไม่น้อยกับสีหน้าดุของคนตรงหน้า " ฉันมีธุระจริง ๆ ไม่เหมือนเธอที่โกหก !!! " " ใช่ฉันโกหกแล้วจะทำไม แล้วธุระนายล่ะคืออะไร ? " " ไม่ใช่เรื่องของเธอ !! " " คงจะเป็นเรื่องของแฟนนายล่ะสิ " " ใคร ? " ธันขมวดคิ้วถามอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินประโยคของเธอ " ก็หมอมายไง ทำเป็นจำแฟนตัวเองไม่ได้ " " ใครบอกเธอ ? " " รู้เอง " " แล้วแต่เธอจะคิดฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เธอฟัง รีบไปได้แล้ว ! " " ก็ไปสิ " " เดี๋ยว ! " ขณะที่หวานกำลังจะหันหลังเดินกลับไปในห้องเพื่อเอากระเป๋าสะพายของเธอแต่ธันเอ่ยรั้งไว้ทำให้เธอเอี่ยวหลังกลับมาเลิกคิ้วถาม " ถ้าเธอโกหกฉันอีกทีเธอจบไม่สวยแน่ !! " ธันข่มขู่เธอด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ้องเธอด้วยสายตาดุก่อนจะเดินไปทันที " ไอ้บ้า ! คิดว่ากลัวหรือไงเชอะ ! " เธอทิ้งท้ายประโยคตามหลังแค่นั้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปเอากระเป๋าสะพายและลงมาหาธันจากนั้นทั้งสองก็ขับรถออกมาถึงที่ร้านชุดหมั้น ธันและหวานเปิดประตูก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน " สวัสดีค่ะ " เจ้าของร้านสาวเข้ามาต้อนรับทั้งสองอย่างเป็นมิตร " สวัสดีค่ะ " หวานตอบรับด้วยรอยยิ้มธันแค่พยักหน้านิ่ง ๆ ของเขาตอบรับแค่นั้น " เชิญด้านในเลยค่ะทางเราเตรียมชุดของเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไว้แล้วค่ะ " หวานพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มอ่อนก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตาม พนักงานสาวเข้าไปในห้องลองชุด " ชุดนี้เลยค่ะเหมาะกับคนสวย ๆ อย่างคุณหวาน " เจ้าของร้านสาวยื่นชุดหมั้นสีครีมโดยมีสีชมพูอยู่ข้างใน เป็นลวดลายไทยให้กับหวาน " ขอบคุณค่ะ " เธอตอบรับแค่นั้นก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัวทันที ไม่นานหวานก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวชุดที่เธอสวมใส่นั้นช่างเหมาะกับเธอซะเหลือเกินทั้งหุ่นที่ผอมเพรียวกับใบหน้าที่สวยหวานดุจเจ้าหญิงนั้นทำให้ธันที่นั่งรออยู่ด้านนอกถึงกับอึ้งแววตาลุกวาวไปครู่หนึ่งก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยทันทีที่ได้สติกลับมา " ว้าววว คุณหวานสวยมากเลยค่ะ ถ้าแต่งหน้าทำผมนี่ต้องสวยมากกว่านี้อีกค่ะ " " ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ " " ต้องขนาดนั้นเลยค่ะคุณหวานใช่ไหมคะคุณหมอธัน ? " เจ้าของร้านยืนยันอีกครั้งก่อนจะเอี่ยวหน้าถามธันที่ยังมองหวานอยู่อย่างไม่ละสายตาให้กับมาสนใจกลับคำถามของเธอธันเพียงแค่ยิ้มตอบรับแค่นั้นแทนการตอบก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่น จากนั้นเจ้าของร้านจึงหันกลับมายิ้มให้หวาน " ขอบคุณนะคะที่ชม " " ยินดีค่ะ " เจ้าของร้านตอบรับแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปพยักหน้าให้พนักงานสาวเมื่อถึงคราวที่ธันต้องลองชุดแล้วเธอจึงพยักหน้ากลับพร้อมกับเดินไปเอาชุดมาให้ธัน " คุณหมอธันคะ " " ครับ " " ชุดของคุณหมอธันค่ะ เชิญด้านในเลยนะคะ " พนักสาวยื่นชุดสูทสีครีมให้กับธันพร้อมกับพายมือไปทางห้องลองชุด เขาจึงรับไว้มาก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปเปลี่ยนทันที " งั้นเดี๋ยวหวานไปเปลี่ยนชุดคืนก่อนนะคะ " " ค่ะ " หลังจากเธอเปลี่ยนชุดกลับมาเธอก็นั่งรอธันที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่ ไม่นานคนข้างในก็เดินออกมาด้วยชุดสูทสีครีมรูปร่างหน้าตาของเขาช่างหล่อเหลาทำให้หวานอึ้งไปกับความหล่อของธันจนเจ้าของร้านสาวต้องเอ่ยปากเรียกเธออยู่นาน " คุณหวานคะ คุณหวาน " " คะ ๆๆ " เธอรีบหันมาตอบรับเจ้าของร้านด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับรอยยิ้มแห้ง ก่อนจะเหลือบมองธันที่ยืนปัดป่ายชุดอยู่ตรงหน้าและเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหวานทำให้เธอรีบหลบสายตาเขาทันทีอย่างรู้สึกเขินอาย " คุณสองคนเหมาะสมกันมากเลยนะคะสวยหล่อกันทั้งคู่ " เจ้าของร้านสาวเอ่ยชม ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงทั้งคู่ก็ลองชุดหมั้นเสร็จสับ " ขอบคุณนะคะก่อนวันงานรีนจะให้พนักงานนำชุดไปส่งที่บ้านของคุณทั้งสองนะคะ " " ค่ะ ขอบคุณเช่นกันค่ะ " หวานเป็นคนตอบรับจากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านพร้อมกัน " ไปส่งฉันซื้อของที่เซ็นทรัลหน่อย " ขณะที่ธันกำลังจะสตาร์ทรถ แต่ได้ยินประโยคของหวานเขาเอี่ยวหน้ามองนิ่ง ๆ ก่อนจะกล่าวกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา " ถ้าฉันบอกว่าไม่ " " งั้นก็แยกกันตรงนี้เลย " เธอตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง พร้อมกับกำลังจะเปิดประตูรถลง ว้ายยย ! แต่ต้องร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ธันก็ขับรถออกโดยที่เธอเองไม่ทันได้ตั้งตัวเลยต้องรีบปล่อยจากประตูรถพร้อมกับจับเข็มขัดนิรภัยแน่น " นายทำบ้าอะไรของนาย ไม่ไปส่งไม่ใช่ !!!! " หวานแหวใส่ทันทีอย่างโมโหแต่เขากลับนั่งขับรถหน้าตาเฉยโดยไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับการกระทำของตัวเองแม้แต่นิดเดียว " ถามไม่ได้ยินหรือไง ? !!!! " " เลิกโวยวายน่ารำคาญ !! " ธันตอบกลับเธอน้ำเสียงเรียบเขายังคงมองเส้นทางข้างหน้า เมื่อได้ยินอย่างนั้นหวานจึงจ้องเขาตาเขม็งอย่างโมโหกับคำตอบที่ได้รับก่อนจะรีบหันหน้าออกนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าบึ้งตึงเมื่อเถียงอะไรเขาไม่ได้ เซ็นทรัล xxxx ไม่นานรถสปอร์ตหรูของธันก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของเซ็นทรัลแห่งหนึ่ง เขาและเธอเปิดประตูลงจากรถพร้อมกันหวาน เหลือบมองธันอย่างหงุดหงิดแวบนึ่งพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในทันทีโดยไม่ได้รอเขา ธันเห็นอย่างนั้นจึงเดินตามหวานเข้าไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ หวานเดินเข้ามาในร้านของน่ารักแห่งหนึ่งที่มีทั้งตุ๊กตา เครื่องใช้ต่าง ๆ ที่น่ารักเต็มไปหมด " ซื้ออะไรไร้สาระ " ระหว่างที่หวานกำลังเลือกซื้อที่ใส่ปากกาลายหัวใจสีชมพูเสียงเรียบของธันดังขึ้นทำให้เธอรีบตวัดสายตาไม่พอใจมองทันที " เรื่องของฉัน !! ถ้าไม่อยากรอก็ไปรอที่รถของนายสิไม่ได้ขอให้มาด้วยซะหน่อย " หวานแหวใส่เขาอย่างหงุดหงิดก่อนจะกลับมาเลือกของตรงหน้าเช่นเดิมธันได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นหวานก็เลือกซื้อของกันจนเสร็จ " สุภาพบุรุษจริง ๆ " เธอบ่นอุ๊บอิบใส่คนข้าง ๆ พร้อมกับจิกตาและจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้เมื่อของที่เธอซื้อมาเธอเป็นคนถือเองซึ่งมันเต็มไม้เต็มมือไปหมด ไม่มีแม้แต่คำว่าช่วยหลุดออกจากปากเขาเลยสักนิด " อะแฮ่มม ! " ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับ เสียงของใครบางคนก็ดังเข้ามาทำให้ทั้งสองหยุดชะงักมองคนที่เดินเข้ามาหาตรงหน้า " ไง? ไม่เจอกันนานเลยนะไอ้ธัน " น้ำเสียงยียวนของชาร์ทเอ่ยทักทายธันพร้อมกับเหลือบตามองหวานเพียงนิดก่อนจะแสยะยิ้มออกมาราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ " หลีก ! " ธันสั่งมาเฟียหนุ่มคู่อริตรงหน้าเสียงแข็ง " จะรีบไปไหนวะ อุตส่าห์เจอกัน " ธันไม่ได้สนใจคำพูดของมาเฟียหนุ่มแต่หันไปจับข้อมือหวานให้เดินเลี่ยงไปแทน เธอขมวดคิ้วมองธันอย่างไม่เข้าใจและสงสัยว่าคนที่น่าเกรงขามตรงหน้าคือใคร แต่ชาร์ทก็เอ่ยตามหลังจนทำให้ธันหยุดชะงัก " ได้ยินว่ากำลังจะหมั้น คนนี้สินะคู่หมั้นมึงงั้นหมอคนสวยของมึงก็โสดแล้วสิวะ " " อย่ายุ่งกับเธอถ้ามึงไม่อยากตาย !!! " ธันหันมาตวาดใส่ชาร์ททันทีที่เขาพูดถึงมายพร้อมกับจ้องมาเฟียหนุ่มอย่างเอาเรื่อง " หึ " ชาร์ทไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาแค่เค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเย้ยหยันเท่านั้นก่อนจะเดินผ่านหน้าธันและหวานไปอย่างสะใจโดยมีการ์ดสองคนเดินตามหลัง ประโยคของชาร์ททำให้ธันกระวนกระวายใจไม่น้อยเขาจึงสะบัดมือออกจากหวานอย่างแรงแล้วจึงเดินไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว " ไอ้หน้านิ่งนี่ !! จะรีบไปไหนเนี่ย !! " เธอแหวใส่คนที่เดินนำไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบพยุงของต่าง ๆ ที่ซื้อมาวิ่งตามธันไป ระหว่างที่นั่งรถมาธันเอาแต่นิ่งเงียบจนหน้ากลัวหวานรอบมองคนข้าง ๆ อย่างสงสัยก่อนจะหันหน้าออกนอกหน้าต่างมองวิวของเมืองหลวงตามเส้นทางถึงเธออยากจะรู้ว่าผู้ชายเมื่อกี้คือใครแต่เธอไม่กล้าถามเลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more