คู่หมั้นหมอมาเฟียNC20++

ตอนที่ 4 มีคู่หมั้นแล้ว

ครืนนน ครืนนน

ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ธันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อเสียงโทรศัพท์นั้นเป็นของหวานเขาจึงยื่นให้เธอ

" ของเธอ "

หวานปรายตามองธันเพียงนิดก่อนจะกดรับสายทันทีที่เป็นเบอร์ของแทน จากนั้นธันก็ทำหน้าที่ขับรถต่อเมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว

( อีแทน ! ) เมื่อเธอกดรับน้ำตาของเธอก็ไหลล้นออกมาจากดวงตาทันทีทำให้ธันนั้นเหลือบมองหวานด้วยแววตาวูบไหวอีกครั้ง

( อยู่ไหน ? )

( กำลังจะกลับบ้าน อึกก พี่มาร์คนิสัยไม่ดีไม่ทำตามสัญญาทำไงดีอีแทน อึกกก ฮือออออออออ )

( ใจเย็น ๆ ดิว่ะปล่อยมันไปดิจะเสียใจทำไมคนแบบนั้น )

( ก็ฉันรักพี่มาร์คหนิ ทำใจไม่ได้เขาบอกเองว่าจะรอ ) ธันที่ได้ยินอย่างนั้นเขาจึงตบไฟเลี้ยวจอดรถไว้ข้างทางทันทีทำให้หวานหันมามองอย่างสงสัยพร้อมกับหยดน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้มนวลอยู่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

( อยู่ได้ไหมเดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน )

( ไม่ไหว อึกกกกก ) หวานตอบทั้ง ๆ ที่เธอยังสบตากับธันอยู่ด้วยแววตาเศร้าปนสงสัยเมื่อเห็นแววตาอ่อนจากธันคนที่มีแต่สายตาเย็นชาจ้องมาที่เธอทำให้หัวใจเธอนั้นเต้นระรัวอีกครั้ง

พรึบบ

ขณะที่หวานกำลังหันหน้าหนี แต่กลับถูกมือหนาคว้าต้นแขนเข้ามาสวมกอดทันที นี่เป็นอีกครั้งที่เขากอดเธอทำให้เธอชะงักไปกับการกระทำของคนเย็นชาอย่างเขา ความรู้สึกที่เสียใจอยู่ๆ ก็หายไปจนหมดตอนนี้มีแต่หัวใจที่เต้นเร็วราวกับจะหลุดออกมา

" เธอเป็นคู่หมั้นฉันไม่มีสิทธิ์ไปบอกรักใครทั้งนั้นจำไว้ ! " น้ำเสียงของธันแฝงการยืนกรานห้ามโต้แย้ง ใด ๆ ก่อนจะผละกอดเธอออกอย่างแรงจนโทรศัพท์ร่วงลงไปหวานจึงจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำและคำพูดของเขาว่าต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ ใบหน้าของเขานั้นเดาอารมณ์ไม่ออกเลยว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่

บ้านนฤบริดี

" ถึงบ้านเธอแล้ว " น้ำเสียงเย็นชาของธันเอ่ยกับหวานที่นั่งเงียบมาตลอดทางให้เธอรู้

" อือ ขอบคุณค่ะ " หวานหันมาเอ่ยขอบคุณธันแค่นั้นด้วยน้ำเสียงเรียบดวงตาของเธอยังบวมเป่งเนื่องจากพึ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา จากนั้นเธอจึงเปิดประตูก้าวขาลงจากรถของธันทันที

" เดี๋ยว " ธันเอ่ยรั้งเธอไว้พร้อมกับเปิดประตูก้าวขาลงจากรถออกมา

" มีอะไร ? "

" คุณอากับคุณน้าอยู่หรือเปล่า ? " ธันไม่ได้ตอบคำถามของหวานแต่เขาถามเธอกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยแววตาไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา

" กลับอังกฤษแล้ว แค่นี้ใช่ไหมที่จะถาม ? "

" ยัง ฉันจะบอกว่าจากนี้ไปห้ามร้องไห้ต่อหน้าฉัน " ธันสั่งห้ามเธอเสียงแข็งโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา แต่แววตาเขากลับแฝงไปด้วยความวูบไหว หวานที่ได้ฟังอย่างนั้นเธอไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแค่มองเขาด้วยสายเศร้าเท่านั้น เธอไม่มีอารมณ์ที่จะโต้เถียงใด ๆ กับใคร จากนั้นธันก็หันหลังเปิดประตูและกำลังจะก้าวขาขึ้นรถแต่ก็มีเสียงรถยนต์หรูของใครบางคนขับมาจอดหน้าบ้านหวานด้วยความเร็วจนเกิดเสียงทำให้ธันต้องหยุดชะงักหันมอง

" เอียดดดดดดดดดด !!!!! "

" อีแทน ! " เมื่อแทนลงจากรถมา หวานจึงโผล่กอดทันทีด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ถึงแทนกับหวานจะชอบเถียงกัน แต่เวลาที่หวานหรือ มิลินมีเรื่องไม่สบายใจแทนจะเป็นคนคอยปลอบให้เพื่อนรักของเขารู้สึกดีขึ้น

" เข้าบ้านเถอะดึกแล้ว " แทนบอกกับหวานอย่างห่วงใยพร้อมกับลูบผมเบา ๆ เป็นเชิงปลอบประโลม หวานพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากนั้นแทนจึงผละกอดออกจากหวานแล้วจับมือเธอเดินเข้าบ้านทันที ธันที่เห็นอย่างนั้นไม่นานเขาก็เลิกสนใจก่อนจะขับรถออกไป

คฤหาสน์ ธัน

ไม่นานธันก็ขับรถเข้ามาในคฤหาสน์ของตัวเอง เมื่อรถสปอร์ตคันหรูของเขาจอดหน้าบ้านเขาจึงดับเครื่องยนต์ และ เปิดประตูก้าวขาลงจากรถ การ์ดที่ยืนเฝ้าบริเวณหน้าบ้านต่างก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม

" สวัสดีครับนาย " แจ็คลูกน้องคนสนิทของธันเอ่ยทักทายพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เมื่อธันเดินเข้ามาในบ้าน

" อือ "

" นายรับมื้อเย็นไหมครับ ? "

" ไม่กูกินมาแล้ว มึงตามกูขึ้นไปบนห้องทำงานกูมีงานให้ทำ "

" ครับนาย " แจ็คตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินตามธันขึ้นไปบนห้องทำงาน

" นายมีอะไรให้ผมทำครับ ? " แจ็คเอ่ยถามทันทีที่ธันนั่งลง

" กูต้องการข้อมูลของยัยคู่หมั้น กับ ไอ้มาร์คที่เป็นนักร้องเกาหลี "

" ครับ ว่าแต่นายจะสืบเรื่องคุณหวานทำไมครับ ? "

" เรื่องของกู ! " ธันขมวดคิ้วตอบแจ็คเสียงดุดันอย่างไม่สบอารมณ์

" ผมถามแค่นี้เองทำไมนายต้องดุครับ ? " แจ็คแกล้งถามเจ้านายหนุ่มอย่างหยอกล้อเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขา

" อย่ามากวนตีนกูไอ้แจ็ค ! "

" ก็ได้ครับนาย "

" นายครับ ส่งของอีกสามวันนายจะไปด้วยไหมครับ ? "

" ไปกูไม่ได้เข้าเวร "

" ครับ "

วันต่อมา ---

โรงพยาบาล เค

" คุณหมอค่ะ คุณหวานรออยู่ในห้องแล้วนะคะ " ขณะที่ธันเดินมาถึงหน้าห้องตรวจของตัวเองพยาบาลสาวจึงแจ้งให้หมอหนุ่มทราบ เมื่อธันได้ยินอย่างนั้นมันทำให้เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมาก่อนเขาได้ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานเธอนั้นแทบจะดูไม่ได้เอาแต่นิ่งและร้องไห้

" ครับ " ธันตอบรับแค่นั้น เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาเธอก็นั่งรอเขาอยู่โซฟาตามที่พยาบาลสาวบอกจริง ๆ

" นายมาสายกว่าฉัน " เมื่อคนที่เปิดเข้ามาคือธันเธอจึงกล่าวกับธันอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อธันจ้องเธอด้วยใบหน้านิ่งของเขาจากนั้นธันก็เดินมานั่งที่โต๊ะตัวเองโดยไม่ได้เอ่ย หรือ โต้เถียงอะไรกับเธอ

" ที่ให้ฉันมาเช้า เพราะอะไร ? " หวานถามอีกครั้งเมื่อเขาไม่สนใจเธอเอาแต่จัดเอกสาร

" เดี๋ยวก็รู้เอง ! "

" กวนประสาท ! " หวานว่าธันอย่างหงุดหงิดก่อนจะจิ๊ปากใส่คนเย็นชาด้วยความหมั่นไส้

" เธอนี่เปลี่ยนสีเร็วดีหนิ " ธันเงยหน้าขึ้นมากระแนะกระแหนเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

" อะไร ? "

" เมื่อวานยังร้องไห้เสียใจอยู่ไม่ใช่ ? มาวันนี้กลับมาปากดีเหมือนเดิม "

" เรื่องของฉัน !! " หวานตอบกระแทกเสียงใส่ธันอย่างไม่พอใจก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นใครว่าเธอไม่รู้สึก เธอแค่เก็บความเจ็บปวดไว้ต่างหากเพื่อไม่ให้ความเจ็บเหล่านั้นกระทบถึงเรื่องงาน เมื่อนึกถึงแล้วแววตาเธอก็แดงก่ำอีกครั้งแต่ก็ต้องฝืนไว้ไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าเขาอีก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางของมายที่ผลักประตูเข้ามา

" หวัดดีธันนักศึกษามาครบแล้วนะ " มายเดินเข้ามาเอ่ยทักทายธันก่อนจะแจ้งให้เขาทราบ

" ครับ "

" ธันทานข้าวเช้ามาหรือยัง ? "

" ดื่มกาแฟมาแล้ว " ธันตอบมายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

" เหอะ ! ทีกับฉันชอบทำหน้านิ่งใส่ " หวานบ่นอุ๊บอิบอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเหลือบมองทั้งสองก่อนจะจิ๊ปากใส่อย่างหมั่นไส้

" เอ้า สวัสดีค่ะคุณหวานหมอไม่ทันได้มองเลยทักทายช้าไปหน่อย " ขณะเดียวกันมายก็เอ่ยทักทายหวานด้วยรอยยิ้มเมื่อเธอหันกลับมาเจอกับหวานที่นั่งอยู่นานแล้ว คำทักทายของเธอทำให้หวานรีบสนใจใบหน้าของมายทันที

" อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ "

" ปะธัน " มายส่งยิ้มให้หวานเป็นการตอบรับก่อนจะกลับมาเอ่ยชวนธัน

" ครับ " ธันตอบแค่นั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินมาพร้อมกับมายก่อนจะหยุดตรงหน้าหวานแล้วบอกกับเธอเสียงเรียบ

" ตามมา "

" ค่ะ " หวานตอบแค่นั้นเธอก็เดินตามทั้งสองไป ระหว่างเดินไปไหนสักที่ธันและมายก็คุยกันกระหนุง กระหนิงราวกับคนรักกัน หวานที่เห็นอย่างนั้นจึงทำปากหมุบหมิมตามธันอย่างนึกหมั่นไส้

" หวาน " ระหว่างนั้นเสียงเอ่ยเรียกของคนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น เธอจึงหยุดเดินก่อนจะเอี่ยวหน้าไปตามเสียง

" พี่กราฟใครเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ? "

" แม่พี่รักษาตัวอยู่ที่นี่ "

" อ๋อค่ะ "

" หวานมาเก็บข้อมูลที่โรงพยาบาลนี้เหรอ ? "

" ค่ะ วันนี้เป็นวันแรก "

" หน้าตาไม่ค่อยสดใสเลยเป็นอะไรหรือเปล่า ? " กราฟเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าหม่นหมองของเธอก่อนจะจับมือคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้อย่างเป็นห่วง ธันที่มองอยู่นานเขาเอาแต่ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องหงุดหงิด

" เปล่าค่ะ หวานไม่ได้เป็นอะไร ? "

" จะคุยอีกนานไหมจะเอาไหมข้อมูล ? " ระหว่างนั้นเสียงดุดันของธันก็ดังเข้ามาเอ่ยถามโดยมีมายยืนอยู่ข้าง ๆ หวานจึงรีบดึงมือออกจากมือของกราฟทันที ก่อนจะตวัดสายตามองธันอย่างไม่พอใจโดยไม่ตอบอะไรแล้วจึงหันมาบอกกับกราฟ

" หวานไปก่อนนะคะพี่กราฟเลิกงานแล้วหวานขอไปเยี่ยมคุณป้านะคะ "

" ครับ ยังไงโทรมานะเดี๋ยวพี่ออกมารับ "

" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเบี่ยงสายตามาที่ธันแวบนึ่ง จากนั้นทั้งสามก็เดินเข้าไปในห้องที่เหมือนกับห้องเรียนโดยมีอุปกรณ์การแพทย์วางไว้รอบ ๆ ห้องพร้อมเหล่านักศึกษา

" สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ " เหล่านักศึกษาแพทลุกขึ้นทำความเคารพเมื่อหมอทั้งสองเดินเข้ามารวมถึงหวานด้วย

" เธอเลือกที่นั่งตามสบาย "

" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นจึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ นักศึกษาแพทผู้หญิงเธอยิ้มให้หวานอย่างเป็นมิตร จากนั้นธันก็เริ่มอธิบายอุปกรณ์ต่าง ๆ โดยมีหมอมายเป็นคนช่วย

หลายชั่วโมงต่อมา ----

" พี่ครับ พี่คือนักเขียนนิยายเรื่องXXXX ที่ดัง ๆ ใช่ไหมครับ ? " ระหว่างที่หวานกำลังเก็บสมุดจดใส่กระเป๋าสะพาย นักศึกษาแพทหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาเข้ามาทักทายเธอ หวานจึงหันมองตามเสียงนั้นพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบรับคำถามนักศึกษาแพทหนุ่ม

" ใช่ค่ะ "

" ผมขอลายเซ็นได้ไหมครับ ? "

" ได้ค่ะ " หวานตอบตกลงพร้อมกับหยิบหนังสือนิยายจากมือของนักศึกษาแพทหนุ่มขึ้นมาเซ็นให้

" ขอบคุณครับ ผมขอเรียกว่าพี่หวานนะครับ ? "

" จ้ะ ตามสบายเลยพี่ไม่ซี (ซีย่อมาจาก = ซีเรียล ) "

" ถ้าไม่รังเกียจผมขอไลน์พี่ด้วยได้ไหมครับ ? " เด็กหนุ่มเอ่ยขอด้วยท่าทางเหนียมอาย

" ทำไมถึงอยากได้ล่ะ ? "

" ผมชอบพี่ครับพี่ทั้งน่ารักแล้วก็สวยด้วยครับ พี่คือไอดอลผมเลย "

“ หิ้วววววววววววววววว “

หลังจากจบประโยคของเด็กหนุ่ม เพื่อน ๆ ในห้องต่างส่งเสียงขึ้นมาอย่างเอ่ยแซว มันทำให้หวานนั้นรู้สึกเขินอายไปไม่น้อยที่มีคนมาบอกชอบ

" เออ เอาโทรศัพท์มาให้พี่สิ " เมื่อหวานเอ่ยขอ เด็กหนุ่มจึงรีบหยิบโทรศัพท์ยื่นให้เธอทันทีด้วยใบหน้าดีใจ

พรึบบ !

ระหว่างนั้นธันก็เดินเข้ามาแย้งโทรศัพท์จากมือของเด็กหนุ่มในขณะที่หวานกำลังจะเอื้อมมือรับ ทำให้ผู้คนในห้องต่างไม่เข้าใจกับการกระทำของธัน

" ทำอะไร ? "

" เธอมีคู่หมั้นแล้ว " ธันเหลือบมองหวานแวบหนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงเรียบกับนักศึกษาแพทหนุ่มพร้อมกับตวัดสายตาดุมองโดยไม่ได้สนใจคำถามของหวานแม้แต่นิด " ส่วนโทรศัพท์นี่ไปเอาที่ห้องผม "

" ธันรอมายด้วย " มายรีบเดินตามธันไปทันทีที่เขาสั่งกับนักศึกษาจบ การกระทำของธันทำให้หวานอึ้งไปไม่น้อย

" พี่มีคู่หมั้นแล้วเหรอครับ ? "

" จ้ะ "

" ขอโทษด้วยนะครับ "

" ไม่เป็นไร พี่ต้องขอบใจเราที่ติดตามผลงานของพี่ "

" ครับ " เด็กหนุ่มตอบแค่นั้นเขาก็เดินออกไป

" ไอ้หน้านิ่ง กล้าดียังไงประกาศให้คนอื่นรู้ ! " หวานบ่นธันอย่างหมั่นไส้ด้วยใบหน้ามุ้ย ก่อนจะเดินออกไปทันทีเมื่อหมดเวลาเก็บข้อมูลของเธอแล้ว