“ค่ะ คุณฝัน บ๊ายบายนะคะจริงใจ” ผู้จัดการร้านยิ้มและโบกมือให้เด็กน้อย
จริงใจยิ้มจนเห็นฟันซี่เล็กสองซี่คู่ล่าง ยัยหนูกวัดแกว่งแขนโบกมือป้อม ๆ บ๊ายบายตอบ และส่งเสียงอืออาตามประสา
“อาม่ากับอากงคิดถึงหนูแย่แล้วลูก กลับบ้านกันนะคะ”
ทอฝันอุ้มลูกและเข็นรถเข็นเด็กผ่านประตูอัตโนมัติออกจากร้าน เดินไปทางประตูหลังตึกเพื่อออกไปยังลานจอดรถ
ประตูคาเฟ่ปิดลงได้เพียงครู่เดียวก็เปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงสมาร์ตเดินผ่านเข้ามาในร้าน ตาคมกริบมองไปยังหลังเคาน์เตอร์รับออเดอร์ด้วยความคุ้นชิน ทว่ากลับไม่พบคนคุ้นตาเหมือนดั่งเคย
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” เสียงทักทายของพนักงานหลังเคาน์เตอร์ทำให้จิรายุยิ้มบาง เขาเดินเข้าไปสั่งกาแฟร้อนหนึ่งแก้ว ระหว่างรอเครื่องดื่ม เขาเดินไปนั่งมุมเดิมที่เคยนั่งประจำ ชายหนุ่มมองเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงกันข้าม
“เหนื่อยไหมคะ”
ที่ตรงนี้เคยมีน้ำเสียงห่วงใยคอยไถ่ถาม มีรอยยิ้มหวานมอบให้ มีรั
