บทเรียนลับคลับชั้นสูง

09

“นี่คุณหาว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของฉัน ทั้งๆ ที่ฉันเป็นฝ่ายเสียนม เอ๊ย! เสียหายแบบนี้เนี่ยนะ” ชมพูแพรขึ้นเสียงท้าวสะเอวอย่างไม่ยอมแพ้

“อืม! เอาเป็นว่าก่อนที่เราจะคุยกันเรื่องนม เอ๊ย! หน้าอกกันต่อ ผมว่าคุณช่วยจัดการข้างที่เหลือให้มันเท่าเทียมกันก่อนเหอะ เห็นแล้วมันทุเรศลูกตา” เขาเตือนอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเธอยืนท้าวสะเอวแบบนี้ ก็ยิ่งเน้นสัดส่วนที่มันหายไปให้เด่นชัดขึ้น เขาทนมองไม่ไหวจริงๆ ให้ตายเถอะ! ผ่านผู้หญิงมาก็มาก แต่ก็ไม่เห็นใครจะทำแบบนี้เลยสักที

“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า ก็คุณทำมันแตกไปแล้ว จะให้ไปหาซื้อใหม่ตอนนี้ก็ไม่ได้ รู้งี้เอาสำรองมาด้วยก็ดีหรอก” ชมพูแพรบ่นกระปอดกระแปด เพราะขืนเธอเข้าไปข้างในทั้งสภาพแบบนี้ เธอได้กลายเป็นตัวประหลาดอย่างที่เขาว่าจริงๆ แน่

“ง่ายนิดเดียว ถ้าทำให้มันตู้มขึ้นมาไม่ได้ ก็ทำให้มันแฟบเท่ากันซะก็สิ้นเรื่อง มา! เดี๋ยวผมช่วย” เขาเสนอตัวอย่างหวังดี แต่เธอกลับถอยกรูดพร้อมกับยกมือขึ้นปกป้องหน้าอกข้างที่เหลือของตัวเอง ด้วยกลัวว่าเขาจะใช้วิธีเดิมทำให้มันแตกอีก

“นี่! ผมก็แค่จะยอมยกหน้าอกตัวเองเป็นที่กำบังชั่วคราวให้ ระหว่างนั้นคุณก็จัดการกับหน้าอกข้างที่เหลือไปสิ โว้! คิดอะไรของคุณเนี่ย ใครจะขยำ เอ้ยจับ เอ๊ยบีบ โธ่เว้ย! เอออะไรก็ช่าง สรุปว่าผมไม่คิดจับหน้าอกของคุณอีกก็แล้วกัน (ถ้าไม่จำเป็น)” ท้ายประโยคเขาแอบพึมพำเบาๆ

“ก็ได้ งั้นหันไปสิ” ในที่สุดเธอก็ยอมทำตามอย่างที่เขาว่าอย่างไม่มีทางเลือก ยังดีที่หน้าร้านที่พวกเขายืนอยู่มีเสาต้นใหญ่ให้พวกเขาใช้อำพรางได้ จึงไม่ประเจิดประเจ้อมากนัก อีกทั้งยังมีผู้ชายตัวโตๆ อย่างเขากำบังให้อีก เธอจึงสบายใจได้

“หืม!” เขาทำแสร้งไม่เข้าใจสิ่งที่เธอบอก

“หันไปสิ คุณมองอยู่แบบนี้ แล้วฉันจะทำยังไงเล่า” เธอแหวเสียงเขียว ก็พ่อคุณเล่นจ้องมาตาไม่กระพริบแบบนั้น จะให้เธอควัก เธอล้วงต่อหน้าเขาแบบไม่อายก็ใช่ที่

“เอ้า! ก็ผมบอกจะยกหน้าอกให้คุณ คุณให้ผมหันไปก็เท่ากับผมต้องยกแผ่นหลังให้คุณแทนน่ะสิ แบบนี้ผมก็ผิดคำพูดน่ะสิ” ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขานึกสนุกอยากแหย่เธอเล่นแบบนี้

“นี่” แล้วเธอก็เป็นพวกแหย่ขึ้นซะด้วยสิ แค่เขาพูดแบบนี้ก็ทำให้เธอปรี๊ดได้ไม่ยาก

“โอเคๆ หันก็หัน” เขายกมือยอมแพ้ด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม พร้อมกับหันไปตามคำสั่งของเธอ แต่ก็ยังไม่วายแกล้งเธออีก

“เสร็จยัง ผมจะหันไปล่ะนะ” ชมพูแพรถึงกับมือไม้สั่นด้วยความกลัวว่าเขาจะหันมาจริงๆ

“นี่ อย่าหันมานะ” เธอแหวออกไปอีก

“หันแล้วนะ” เขายังยั่วด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มราวกับมีความสุขนักหนา

“นี่” เธอรีบจนมือไม้พันกันไปหมด ในขณะเดียวกันก็ต้องคอยระวังว่าเขาจะหันมามองรึเปล่า ส่วนเขาก็กำลังสนุกที่ได้แกล้งเธอแบบนี้

“ถ้าขืนคุณยังช้าอีก อย่าหาว่าผมแอบมองก็แล้วกันนะ” เขาแสร้งว่าอย่างนั้น แต่ก็ไม่หันไปสักที จนกระทั่งเธอเสร็จแล้วและเดินมายืนตรงหน้าเขาซะแทนนั่นแหละ เขาถึงได้ยอมหยุด

“เอ้า! เสร็จแล้วเหรอ เฮ้ย! นี่จริงๆ แล้วคุณเป็นผู้ชายแปลงเพศมาใช่ไหมเนี่ย” เขามองเธออย่างสำรวจ หลังจากที่เธอจัดการหน้าอกทั้งสองข้างจนเท่ากันแล้ว

“นี่ปากเหรอนั่นน่ะ” เธอแหวเขาด้วยความโมโหอีก ก็เรื่องนี้น่ะมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอเลยนี่นา เขาพูดแบบนี้ ความมั่นใจของเธอก็ยิ่งลดน้อยถอยลงอีกน่ะสิ

“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นน่ะ แต่ความจริงมันก็เหมือนผู้ชายจริงๆ นั่นแหละ” เขายังแกล้งแหย่หลังรู้จุดอ่อน ดูไม่ยากหรอก ถ้าถึงขั้นใช้ลูกโป่งอัพไซส์ให้ตัวเองขนาดนี้ เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากมีปมเรื่องขนาดหน้าอก

“นี่” ดูเหมือนเธอจะพูดได้แค่คำนี้ หลังจากไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อกรกับเขาดี

“เอาล่ะๆ ทีนี้มาว่ากันด้วยเรื่องของเราดีกว่า” เขาเลิกแหย่และหันมาทำหน้าจริงจัง จนเธอถึงกับงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไป

“เรื่องของเรา เรื่องอะไร ฉันจำได้ว่าคุณกับฉันเราไม่เคยรู้จักกัน เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องคุยกับคุณ” ด้วยยังเคืองอีกฝ่ายไม่หายจนไม่อยากเสวนาด้วย เธอจึงตัดบทไปดื้อ แต่ยังไม่ทันจะพ้นไปจากตรงนั้น เท้าทั้งคู่ก็ต้องมาชะงักเพราะคำพูดของเขาอีก

“จะโก่งราคาว่างั้น เอาเถอะ! ลงทุนจัดฉากมาขนาดนี้ เอาเป็นว่าผมให้ผ่าน ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลาอยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา” ชมพูแพรหันกลับมาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราดพร้อมกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“เก็บเงินโสโครกไว้ทำศพหมาในปากคุณเถอะ ฉัน...ไม่...อยาก...ได้” เธอย้ำชัดๆ ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม พลันก็ต้องหันกลับมาเพราะคำพูดของเขาอีก

“ถ้าคิดจะเล่นตัวเพื่อโก่งราคาล่ะก็ ไม่ต้องทำให้เสียเวลาหรอก เพราะยังไงผมก็ให้ตามที่คุณขอ ลูกค้าใจสปอร์ตอย่างผมหาไม่ได้ง่ายๆ นะ อีกอย่างถ้าคุณเข้าไปทั้งสภาพแฟบๆ แบบนี้ ใครที่ไหนเขาจะให้ราคาตามที่คุณต้องการ จริงไหม” เขายักไหล่อย่างคนเป็นต่อกว่า ซึ่งเธอเองก็ดูเหมือนจะเห็นตามด้วย

“มันก็จริง งั้นถอดเสื้อมา” เธอยื่นมือไปข้างหน้า ในขณะที่เขาก็ยื่นเสื้อสูทที่เธอขอให้แต่โดยดี

“หึๆ ตกลงรับข้อเสนอผมแล้วสินะ” เขาเหยียดยิ้มมุมปาก เมื่อทุกอย่างไม่ผิดไปจากที่คิด ‘ผู้หญิงทุกคนซื้อได้ด้วยเงิน’

“ใครบอก! ฉันอยากได้แค่เสื้อไม่ได้อยากได้คุณ ขอบคุณนะสำหรับเสื้อตัวนี้” พูดจบเธอก็เดินจากไปสวยๆ พร้อมกับเสื้อสูทราคาแพงที่คลุมอยู่บนไหล่

“นี่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ปล้นเสื้อผมไปแบบนี้แล้วคิดว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณลอยนวลไปได้ง่ายๆ ล่ะก็ คุณคิดผิด” เขาคว้าแขนพร้อมกับกระชากเบาๆ ให้เธอหันกลับมาประจันหน้ากัน

“ใครปล้น? คุณก็ได้ยินว่าฉันขอ แล้วคุณก็ยอมให้ฉันเองด้วย ถือว่าเป็นการชดใช้ที่คุณจับหน้าอกฉันก็แล้วกัน” เธอดึงแขนกลับพร้อมต่อกรอย่างไม่เกรงกลัว

“เดี๋ยวนะ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ผมแน่ใจว่าไอ้ที่ผมจับเมื่อกี้มันไม่ใช่หน้าอก แต่เป็น...ลูกโป่ง” เขาจี้ใจดำให้เธอได้อาย ทำเอาคนถูกจี้ปมถึงกับหันขวับมามองอย่างเอาเรื่อง

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่คุณก็ทำลูกโป่งของฉันแตกอยู่ดี เพราะฉะนั้นคุณต้องชดใช้” เธอเถียงไปข้างๆ คูๆ

“คุณเอาลูกโป่งราคาไม่กี่บาทมาเทียบกับเสื้อราคาแพงลิบของผมเนี่ยนะ ” เขาทำหน้าเหลือเชื่อกับตรรกะความคิดของเธอ

“เสื้อของคุณก็เทียบไม่ได้กับความมั่นใจที่ฉันเสียไปเหมือนกัน ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายเสียหายกว่า ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่เอาเรื่องคุณ เอาเป็นว่าให้มันจบๆ ไปแล้วกัน ฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ ส่วนคุณก็ชดใช้เสื้อให้ฉัน ถือว่าเราหายกัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป จบนะ!” ไม่ต้องแปลกใจที่เห็นเธอมุ่งมั่นขขาดนี้ กับแค่เสื้อเพียงตัวเดียว เพราะเสื้อตัวนี้มันจะพรางหน้าอกที่มันเคยตู้มเมื่อหลายนาทีก่อนให้เธอได้ เพราะเธอไม่ยอมให้ใครเห็นสภาพแฟบๆ ของเธอตอนนี้แน่

“โอเค! จะเล่นไม้นี้ใช่ไหม ได้! ถ้าอย่างนั้นที่คุณแอบจับก้นผมล่ะ คุณจะชดใช้ยังไง จะให้ผมเรียกค่าเสียหายเป็นอะไรดี ในเมื่อการจับลูกโป่งเอ๊ย! หน้าอก คุณยังเรียกค่าเสียหายเป็นเสื้อตัวนี้ของผม แล้วที่คุณจับก้นผม ไม่สิไม่ใช่แค่จับ คุณทั้งจับทั้งขยำ จำได้ว่ามีลูบด้วย แล้วแบบนี้ผมควรเรียกค่าเสียหายเป็นอะไรดี” ชมพูแพรถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาไม้นี้ แต่ในขณะที่เธอกำลังจนมุม ไม่สามารถหาเหตุผลมาโต้แย้งเขาได้ จู่ๆ คู่อริและอดีตแฟนคนล่าสุดของเธอก็โผล่มาจากไหนอีกไม่รู้ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด