บทเรียนลับคลับชั้นสูง

06

“นี่คุณ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ” ถึงจะอาละวาดไม่ได้ แต่เธอก็สามารถแสดงอารมณ์โกรธผ่านทางน้ำเสียงและสีหน้าได้

“แล้วคุณจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรล่ะ” ริชาร์ดถามกลับไปแบบกวนๆ ด้วยรู้ดีว่าจะต้องเรียกเธอว่าอะไร

“ก็เรียกชื่อฉันไง หรือจะเรียกเธอ เรียกคุณอะไรก็ได้เลือกมาสักอย่างที่ไม่ใช่ชื่อนั้น” จัสมินบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอีก

“ก็มันเรียกยาก ชื่อมะลิเรียกง่ายดี ผมชอบ” จัสมินกัดฟันกรอดอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายยังตั้งหน้ากวนประสาทเธอแบบนี้

“คุณชอบ แต่ฉันไม่ชอบ นี่คุณตั้งใจจะกวนโมโหฉันใช่ไหมเนี่ยคุณริชาร์ด” จัสมินขึ้นเสียงอย่างเหลืออด จนเพื่อนทั้งสองที่ได้แต่ยืนมองคู่ปรับขิงข่าสลับกันไปมา ถึงกับต้องรีบห้าม ไม่อย่างนั้นอาจเกิดศึกขึ้นได้

“เอ่อ! แคทว่าพี่ริชาร์ดให้คนพาพวกเราไปดูงานที่จะต้องทำดีกว่านะคะ แคทอยากเริ่มงานจะแย่แล้วล่ะค่ะ” แคทเทอรีนรีบแทรกขึ้น

“อืม! จริงสิ พอดีพี่มัวแต่ยุ่งๆ เอาเป็นว่าพี่จะพาทุกคนไปส่งที่แผนกแล้วกันนะ จะได้ถือโอกาสแนะนำให้พวกเราได้รู้จักกับทุกคนด้วยเลย” ริชาร์ดอาสาและเดินนำทั้งสามสาวออกไป

“เอ่อ! แคทว่าพี่ไม่ต้องไปเองก็ได้ค่ะ ให้ใครพาพวกเราไปก็ได้ พี่เป็นถึงผู้บริหารต้องมาทำอะไรแบบนี้ มันจะดูไม่ดีนะคะ” แคทเทอรีนบอกด้วยความเกรงใจ ด้วยไม่อยากให้พนักงานคนอื่นๆ เขม่นพวกเธอเอาได้ว่าเป็นเด็กเส้น

“พนักงานก็คน ผู้บริหารก็คน พี่เป็นคนไม่ชอบแบ่งชั้นวรรณะ เพราะฉะนั้นใครจะมองเรายังไง ก็ไม่เห็นต้องสนใจ ในเมื่อเราไม่ได้ทำให้ใครต้องเดือดร้อน ใส่ใจคำพูดของคนอื่นน่ะมันก็ดีหรอก แต่อย่าเอาคำพูดนั้นมาตัดสินทุกอย่างในชีวิตสิ เพราะถ้าเราเอาคำพูดของใครต่อใครมาคิด มันก็จะมีผลต่อชีวิตเราเอง แล้วเราเองนั่นแหละที่จะอยู่ในสังคมนี้ไม่ได้” คำพูดของริชาร์ดทำเอาทั้งสามสาวถึงกับเป็นปลื้มไปตามๆ กัน ถึงแม้อีกหนึ่งสาวจะพยายามเก็บอาการเอาไว้แล้วก็ตาม

“ใจพี่หล่อมาก เท่สุดๆ พี่เอาใจหนูไปเลยเถอะ” ชมพูแพรทำท่าปลาบปลื้มจนออกนอกหน้า ในขณะที่คนถูกชมเพียงหันมายิ้มอ่อนให้

หลังจากที่จัดการพาชมพูแพรและแคทเทอรีนไปยังแผนกแล้ว จึงเหลือแค่ริชาร์ดกับจัสมินเท่านั้นที่ยังเดินอยู่ด้วยกัน ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องไม่พอใจอยู่แล้ว

“ทำไมต้องให้เราสามคนแยกกันทำงานด้วยล่ะ ในเมื่อคุณเป็นคนบอกเองว่าอยากได้งานแบบเป็นทีมเวิร์ก แต่พอเอาเข้าจริงคุณกลับแยกพวกเราออกจากกัน ทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง” จัสมินถามตรงๆ

“ใช่ ผมบอกแบบนั้นจริงๆ แต่การทำงานเป็นทีมเวิร์ก โดยที่ไม่รู้ระบบอะไรเกี่ยวกับบริษัทนี้เลย คุณคิดว่างานที่พวกคุณทำออกมามันจะมีประสิทธิภาพไหมล่ะ การที่ผมส่งพวกคุณออกไปทำงานคนละที่คนละแผนกแบบนี้ ก็เพื่อให้พวกคุณได้เรียนรู้งานในแต่ละด้าน ถึงเวลาที่พวกคุณจะต้องทำงานร่วมกันเมื่อไหร่ จะได้ไม่มีอะไรติดขัด ทีนี้เข้าใจรึยังหืม” จัสมินได้ฟังถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก จำต้องยอมรับในความคิดของอีกฝ่ายอย่างไม่มีข้อโต้แย้งอีก ถึงเธอจะไม่ชอบหน้าเขา แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไร้เหตุผลนี่นา

“เอาล่ะ ถึงโต๊ะทำงานของคุณแล้ว” ริชาร์ดพูดขึ้นหลังจากที่เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง ซึ่งมีโต๊ะทำงานวางอยู่หน้าห้อง

“เอ่อ! แล้วฉันต้องทำงานกับใครคะ” จัสมินถามเสียงอ่อยๆ อดกลัวไม่ได้ว่าเจ้านายของตัวเองจะดุ

“ก็กับผมไง นั่นห้องทำงานผม จากนี้ไปคุณจะต้องทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของผม อ้อ! คุณนาตาลีมาโน่นพอดี คุณนาตาลีนี่คุณจัสมิน เขาจะมาเป็นผู้ช่วยของคุณนับแต่นี้เป็นต้นไป ฝากด้วยละกันนะครับ” พูดจบริชาร์ดก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง ปล่อยให้สองสาวต่างวัยเผชิญหน้ากันโดยลำพัง

“สวัสดีค่ะคุณนาตาลี ฉันจัสมิน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ มีอะไรให้ฉันทำ สั่งมาได้ทุกอย่างเลยนะคะ ฉันไม่เกี่ยงงานค่ะ” เมื่อตัวเองเป็นผู้น้อยกว่า จัสมินจึงถือโอกาสฝากเนื้อฝากตัวอย่างนอบน้อม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเพียงแค่เหลือบมามองเธอนิดเดียว ทำเอาคนที่เคยมั่นใจในตัวเอง ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว จะว่ากลัวก็กลัว จะว่าเกรงก็เกรง ก็บุคลิคท่าทางของอีกฝ่ายน่ากลัวหยอกซะที่ไหนล่ะ หญิงสูงวัยกับแว่นหนาๆ ไหนจะยูนิฟอร์มที่ดูคร่ำครึโบราณนั่นอีก ใครจะไปคิดล่ะว่าคนตะวันตกจะมีโมเมนท์แบบนี้ด้วย เห็นแล้วให้ความรู้สึกเหมือนได้กลับไปตอนเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง ด้วยกำลังรู้สึกเหมือนถูกครูฝ่ายปกครองกำลังจับผิดยังไงยังงั้นเลย

“ไปชงกาแฟสิ แล้วก็เอาเข้าไปเสิร์ฟให้บอสในห้องด้วย” เลขาหน้านิ่งหันมาสั่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานบนโต๊ะของตัวเองต่อ ทำให้คนถูกสั่งได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปจัดการตามที่สั่ง โดยไม่สามารถปริปากใดๆ ได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก จัสมินกลับมาพร้อมกับกาแฟหอมกรุ่น ก่อนจะเคาะประตูห้องของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายของเธอในเวลานี้

“เป็นไงบ้าง! ผมหมายถึงคุณกับคุณนาตาลีน่ะ พวกคุณไปด้วยกันได้ดีใช่ไหม” ริชาร์ดเปิดฉากถามทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา

“เอาจริงๆ นะฉันว่าไม่เลยล่ะ อยู่กับคุณป้า เอ้อ! ฉันหมายถึงคุณนาตาลีน่ะค่ะ อยู่กับเขาแล้วฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเรียนที่กำลังถูกเพ่งเล็งยังไงก็ไม่รู้ คุณมีตำแหน่งอื่นให้ฉันทำนอกจากการเป็นคนชงกาแฟแบบนี้ไหม ขืนให้ฉันทำแต่หน้าที่นี้ ฉันคงได้เอาประสบการณ์ไปเปิดร้านกาแฟแทนแน่” จัสมินโอดครวญกับสภาวะที่รู้สึกเหมือนถูกกดดันด้วยสายตาแบบนั้น ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับยิ้มชอบใจที่เธอยอมพูดกับเขาตรงๆ แบบนี้

“อืม! จะว่าไปฝีมือชงการแฟของคุณก็ใช้ได้เลยนี่ เห็นทีผมคงให้คุณไปทำงานตำแหน่งอื่นไม่ได้แล้วล่ะ เพราะผมชักจะติดใจฝีมือการชงกาแฟของคุณเข้าแล้ว” พูดจบริชาร์ดก็ยิ้มกริ่ม แต่คนฟังนี่สิที่ยิ้มไม่ออก

“รู้งี้ฉันใส่เกลือแทนน้ำตาลก็ดีหรอก โอ๊ย! ฉันมานี่ไม่ได้มาเป็นพนักงานชงกาแฟให้คุณนะ ย้าย...” ยังไม่ทันที่จัสมินจะได้พูดจนจบประโยค ประตูห้องท่านรองประธานก็ถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือคุณเลขาเจ้าระเบียบที่เธอกลัวนักกลัวหนา และที่น่ากลัวไปมากกว่านั้น คือสายตาดุๆ ที่กำลังมองมายังเธอนี่ล่ะ