ตอนที่ 09 คิดเองเออเอง

1816 Words

EP 09 "ฮัลโหล ได้ยินไหมครับ? " ตี้ด! ปลายสายถูกตัดไปอย่างกะทันหัน สร้างความงุนงงให้คิรัน ชายหนุ่มมองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจออย่างสงสัยก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับพิมเสนที่เดินถือถุงก๋วยเตี๋ยวเข้ามาในห้องพอดิบพอดี "มีอะไรรึป้าวคะ" "มีใครโทรมาหาพิมก็ไม่รู้ ไม่มีชื่อด้วย พอพี่รับก็ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ" พิมเสนชักสีหน้าแปลกใจ เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูสายล่าสุด "สงสัยคงโทรผิดมั้งคะ ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่พี่คินทำถึงไหนแล้วคะเนี้ย" เธอไม่ใส่ใจอะไรกับมันนัก ร่างเล็กเดินไปยังหน้าจอโน๊ตบุ๊ค "พี่ขอชื่อไอจีคนที่จะเจาะข้อมูลหน่อย เหลือขั้นตอนสุดท้ายแล้ว" คิรันเดินไปนั้งประจำที่ "เดี๋ยวพิมกรอกให้ค่ะ" มือบางจัดการพิมพ์ชื่อของไอจีของผู้ต้องสงสัยลงไป ไม่นานคิรันก็รับช่วงต่อ หน้าจอจึงปรากฏดาวน์โหลดในเวลาต่อมา "เรียบร้อย เหลือแค่รอข้อมูลครบ" "โห พี่คินนี้ก็เก่งเหมือนกันนะคะ" "หื้มม ชมแบบนี้ก็เขิลแย่สิครับ" คิรันฉีกยิ้มกว้างให้เธอ ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตา ทำเอาพิมเสนที่ยังย่อตัวอยู่ส่งผลให้ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ "เอ่อ..เดี๋ยวพิมเอาก๋วยเตี๋ยวไปใส่ชามให้ดีกว่า รอแป๊บนึงนะคะ" ร่างเล็กผลุนผลันรีบถอยห่างคิรัน "ครับ.." นํ้าเสียงอ่อนโยนขานรับ มองพิมเสนที่หน้าแดงราวกับลูกตำลึงอย่างนึกขัน คนถูกมองก้มหน้าก้มตาเดินหิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวหายเข้าไปยังโซนทำกับข้าวเล็กๆ เธอจัดการเทเครื่องปรุงใส่ชามลุกลี้ลุกลน ไม่นานก็ยกออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ "มาแล้วค่า~ ก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นเล็กร้อนๆเลย" "ขอบคุณครับ" มือหนาหยิบตะเขียบขึ้นมาแล้วจัดการคนวัตถุดิบในชามให้เข้ากัน อายร้อนจากควันลอยพุ่งขึ้นจากชามสร้างกลิ่นหอมชวนนํ้าลายไหล "พี่คินกินได้ใช่ไหมคะ ไว้วันหลังพิมจะเลี้ยงใหม่.." "เห็นพี่เป็นคนยังไงครับเนี้ย ไม่ต้องเลี้ยงใหม่หรอกพิมเลี้ยงพี่ยังไง พี่ก็กินได้หมดแหละ" "งั้นก็กินให้หมดเลยนะคะ^^ พิมปรุงเองเลย" เมื่อได้ยินคำตอบที่สบายใจเธอจึงหันกลับมาสนใจชามของตัวเองต่อ มือบางใช้ตะเขียบคีบเส้นขึ้นมาเป่าๆแล้วตักใส่ปากด้วยความหิวโหย รสชาติจัดจ้านที่ชอบกินถูกปากเธอเอาอย่างมาก พิมเสนก้มหน้าก้มตากินไปเรื่อยๆไม่ปริปากพูดอะไรจนเวลาผ่านไปสักพักเธอก็จัดการมันหมดชาม ต่างจากอีกคนที่กินได้ทีละนิดๆด้วยความยากลำบาก ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อ นํ้าหูนํ้าตาเล็ด เหงื่อผุดเต็มกรอบหน้า "พี่คิน กินเผ็ดไม่ได้หรอคะ" "ป เปล่าครับ พี่กินได้อากาศมันร้อนเฉยๆ" คิรันฝืนยิ้มออกไปมือหนายกขึ้นปาดนํ้าตาออก แล้วคีบเส้นเข้าปากต่อ "...กินเผ็ดไม่ได้ทำไมไม่บอกคะ ฝืนกินทำไม" มือบางยื่นไปจับข้อมือคิรันเอาไว้ สีหน้ารู้สึกผิด "พี่กินได้จริงๆครับ" "ไม่ต้องกลัวพิมพ์เสียความรู้สึกเลย ตัวเองเผ็ดขนาดนี้" "นี้พิมพ์ดุพี่หรอ.." "ใช่ค่ะ ทีหลังก็บอกถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่ถามก่อน" พิมเสนจับชามก๋วยเตี๋ยวมาไว้ฝั่งตัวเองแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน เตรียมเอาชามไปเก็บ "โอเคร ไม่ทำอีกแล้วครับ" "รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวพิมพไปเอานํ้ามาให้" "นี้พี่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพิมพ์เป็นห่วง" ร่างเล็กที่หมุนตัวหันหลังกลับพอดีชะงัก "พิมพ์ก็ต้องเป็นห่วงสิคะ ก็พี่คินเป็นรุ่นพี่นิคะ" คำตอบจากนํ้าเสียงอ่อนหวาน ทำให้สีหน้าของคิรันเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด "นั้นนะสิ" "..." พิมเสนหันไปฉีกยิ้มให้คิรัน ก่อนที่เธอจะเดินหายเข้าไปในครัว ที่ตอบไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ความหวังใคร ถ้าเธอไม่ได้คิดจริงๆ แล้วอีกอย่างความรู้สึกของคิรันเธอก็รู้ดี จึงพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ เป็นแค่พี่น้องก็พอ ถ้าหากวันใดรู้สึกกับคิรันขึ้นมาก็ยินดีที่จะเป็นมากกว่านี้ เพียงแต่หัวใจมันยังไม่พร้อมจะหวั่นไหวกับใครก็เท่านั้นเอง "นี้ค่ะนํ้า พี่คินจะกลับเลยไหมคะ? " พิมเสนวางแก้วนํ้าไว้ข้างๆคิรันที่กำลังกดอ่านข้อความหลักฐานในแชทของพีพีผู้หญิงคนทีพระรามมีอะไรด้วยวันนั้น และเธอก็เป็นคนตั้งกล้องถ่ายคลิปไว้เอง เพราะจงใจอยากให้พระรามเสียหน้า "ใช่ครับ" มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วนํ้าขึ้นมากิน แต่มือที่ชื้นเหงื่อทำให้เกิดความลื่นนํ้าหกใส่แผงอกกว้าง "ชิบ! " "เอ่อ พี่คินลุกขึ้นก่อนนะคะ เดี๋ยวพิมให้ยืมเสื้อ" "...." คิรันกดเซฟข้อมูลไว้และลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก แล้วโยนมันไว้ที่เก้าอี้ "ได้แล้วค่ะ..อ๊ะ! " หมับ! ตุ๊บ! พิมเสนที่รีบวิ่งเธอผ้าขนหนูและเสื้อโอเวอร์ไซของตัวเองลื่น นํ้าที่หกอยู่บนพื้นจนร่างเซทับคิรันที่กำลังวุ่นวายกับตัวเองอยู่ ร่างของทั้งสองล้มลงบนเตียงพอดิบพอดี ท่ามกลางความงุนงง.. "ขอโทษค่ะ.." พิมเสนพยายามจะลุกจากร่างคิรัน แต่กำไรข้อมือกับติดซอกเข็มขัด "มือติดเหรอ" "ค่ะ.." ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังแทรกเข้ามา พิมเสนที่พยายามเเกะจี้ข้อมือออกหันไปมองด้วยความหวาดหวั่นกลัวใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิด.. "พิมรู้ไหมว่าใครมา.." "ม ไม่รู้ค่ะ ไม่มีใครรู้ว่าห้องพิมพ์อยู่ในยกเว้นนาเดียร์และ.." ปัง! พิมเสนที่เเกะจี้ข้อมือได้พอดีตกใจสะดุ้งหันไปมองยังร่างของคนมาใหม่ ที่ถีบประตูเข้ามาอย่างเธอวิสาสะ "พระราม.." ดวงตาเธอเบิกกว้าง ร่างกายร้อนวูบวาบจนบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนชะตากำลังจะขาด.. หมับ! "อ๊ะ...! " ร่างเล็กถูกกระชากอย่างรุนแรง พระรามบีบข้อมือเธอแน่น ใบหน้าแดงกํ่า สันกรามขบเน้น มืออีกข้างกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนอย่างน่ากลัว "ที่ไม่รับโทรศัพท์มานอนกกผู้ชาย!? " พระรามตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่น แล้วผลักร่างเล็กใส่ผนังห้องด้วยความโมโห ร่างหนาที่กำลังเดือดพล่านเดินไปคว้าร่างคิรันมา ทั้งสองสบตากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สายตาคิรันเรียบนิ่งและท้าทรบฝั่งตรงข้าม ส่วนพระรามก็แทบจะฆ่ากันผ่านสายตา ผลั๊วะ! "ไสหัวออกไปจากห้องนี้ อย่าให้กูต้องเกลียดมึงมากกว่าเดิม! " คิรันที่ถูกต้อยจนมุมปากปรากฏรอยเลือด ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มท้าทายพระราม สายตามองไปยังพิมเสนที่ยืนสีหน้าตกใจ เธอเหมือนอยากจะวิ่งเข้ามาหาเขา ชายหนุ่มจึงแสร้งตีหน้าเจ็บปวดราวจะขาดใจ.. "กูบอกให้มึงออกไป! " ผลั๊วะ! พระรามคว้าร่างหนาที่ความสูงราวๆเท่ากันทาซัดหมัดระบายความโมโหใส่อีกครั้ง จนร่างของคิรันนอนล้มไปกองอยู่กับพื้น "พระรามหยุด! นายเป็นบ้าแล้วรึไง นายนั่นแหละที่ควรจะออกไปจากห้องฉัน! " พิมเสนทนความป่าเถื่อนไร้เหตุผลไม่ไหว เธอแทรกตัวเข้าไปบังร่างคิรันแล้วต่อว่าพระรามอย่างเหลืออด "ฉันให้เธอพูดใหม่ ว่าควรไล่ใครออกจากห้อง" พระรามคว้าคอเสื้อเธอเข้ามาประชิดร่าง แล้วกระซิบเสียงเยือกเย็น "มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด นายกำลังเข้าใจผิด.." "หุบปาก แล้วค่อยมาแก้ตัวบนเตียง" พระรามเค้นเสียงลอดไรฟันเขาผละร่างเธอออก แล้วกอดอกรอดูว่าพิมเสนจะทำยังไงต่อไป จะไล่คิรันกลับหรือจะปกป้อง? "พี่คิน กลับไปก่อนนะคะ พิมขอร้อง" พิมเสนย่อตัวลงไปนั่งข้างคิรันท่าทางเป็นห่วงเป็นใยยิ่งทำให้พระรามอยากเตะหน้าคิรันเข้าให้ เขาเบือนหน้าหนีแล้วรอฟังเพียงอย่างเดียว "ก็ได้ครับ ถ้าพิมเป็นคนขอร้อง อะไรพี่ก็ยอม" คำพูดของคิรันส่งผลให้พระรามหันหน้ากลับมามองทั้งสองคนสลับกัน สายตาคมปราดดั่งใบมีดจ้องมองพิมเสนอย่างต้องการรู้คำตอบมากกว่านี้.. "...." คิรันพยายามพยุงร่างตัวเองลุกขึ้น ทำให้พิมเสนต้องยื่นมือเข้าไปจับท่อนแขนกำยำเอาไว้ "มันไม่ตายวันนี้หรอก! " ชายหนุ่มกระชากข้อมือเล็กลุกขึ้น ร่างหนาเข้ามาบังเธอเอาไว้ ราวกับงูเห่าหวงไข่ "..." พิมเสนไม่กล้าปริปากพูดอะไรเธอได้แต่รู้สึกผิดที่ทำให้คิรันเจ็บตัว ข้อมือถูกพระรามบีบเอาไว้แน่น "กูให้เวลามึงห้าวิ ไสหัวออกไป" คิรันหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหูพระรามพอได้ยินกันสองคน "คนนี้กูจอง.." มุมปากกระตุกยิ้มไม่เกรงกลัวใดๆ แล้วร่างหนาก็เดินไปหยิบเสื้อตัวเดิมแล้วหายออกไปจากห้อง เหลือเพียงพิมเสนและพระรามที่อยู่ด้วยกัน.. "เห็นหน้าเงียบๆ ก็ร่านใช้ได้เหมือนกันนะ" มือหนาบีบเข้าที่คางเล็กอย่างเหลืออด เขาอยากจะจับคนตัวเล็กมาขย่มตอกยํ้าความเป็นผัวให้รู้แล้วรู้รอด "ฉันบอกไปแล้วไงว่านายเข้าใจผิด.." "ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น.." "แล้วถ้านายได้เห็นความจริงอะไรบางอย่างนายจะเชื่อไหม" "ความจริงอะไรของเธอ!? " "ก็เรื่องที่ฉันไม่ใช่คนปล่อยคลิปนายไงล่ะ" มือบางพยายามจับข้อมือพระรามบิดออก คำพูดของเธอทำให้พระรามยอมปล่อยเธออย่างง่ายดาย "หึ...ไหนล่ะหลักฐาน? " พิมเสนเดินไปยังหน้าจอคอมและเปิดไปยังข้อมูลที่คิรันเซฟให้ มันเป็นแชทที่พีพีคุยกับเพื่อนและข้อมูลวันที่ปล่อยคลิป.. "ทีนี่นายเชื่อรึยังว่าฉันบริสุทธิ์คนที่ทำคือผู้หญิงคนที่นายเอาด้วย แล้วเมื่อกี้ฉันกับพี่คินเราก็ไม่ได้จะทำอะไรกันอย่างที่นายคิด มันเป็นอุบัติเหตุ หวังว่าเราจะจบกันได้ซักทีนะ พระราม" "ฉันไปบอกเธอตอนไหนว่าฉันจะจบ..." "...." พิมเสนชักสีหน้างุนงงไม่เข้าใจกับสิ่งที่พระรามพูด.. "เธอคิดเองเออเองทั้งนั้น :)" . . . อ้าวเห้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี้หว่า5555555555555 Next... "ฐานะ เซ็กส์แก้เหงาไง"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more