EP04 ll She is my girlfriend

1194 Words

ที่เหี้ยกว่าคือจะให้กูรับเป็นพ่อของไอ้เด็กปอยเปรตที่ไม่รู้ว่าลูกใครเนี่ยนะ! “ค่ะ โมท้องกับพี่เตย์” น้องแตงโมพยักหน้ายืนยันอีกครั้งทำเอาผมแทบจะกระชากร่างเธอเข้ามาด่าว่าโกหก ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนๆของเธอจ้องมาทางพวกเราเป็นตาเดียว ให้ตายดิ กูเป็นคน กูไม่ใช่ปลากัดนะ จะได้จ้องตาแล้วมีลูกได้! “พี่จะทำโมท้องได้ไง พี่ยังไม่เคยมีอะไรกับโมเลยนะ?” ผมกัดฟันกรอดพยายามสงบจิตสงบใจกำหมัดแน่นๆระงับอารมณ์โกรธ คือผมมีกิ๊กแล้วไม่รู้สึกอะไร แต่พอรู้ว่าแฟนตัวเองก็ทำเหมือนกันมันน่าโมโหชิบหาย! รับไม่ได้ว่ะ นี่พูดเลย! “นั่นสินะคะ พี่จะทำโมท้องได้ไงหว่า?” น้องแตงโมมองกลับมาด้วยนัยน์ตาฉงนภายใต้ขนตาแพยาวของเธอทำเอาผมสติหลุดและทำเรื่องร้ายแรงอย่างการกระชากเสื้อคอปกของคนตรงหน้าเข้ามาจูบ! จูบแม่งกลางลานจอดรถเนี่ยแหละ! คนตรงหน้าเบิกตาโตอย่างตกใจก่อนจะพยายามดันไหล่ผมออกเมื่อถูกเรียวลิ้นเอาแต่ใจขวนขวายและยัดเยียดความชั่วร้ายเข้าไปให้จนลิปสติกสีชมพูโอรสของเธอเริ่มหลุด มันเป็นการจูบที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากโกรธ! โกรธ และโกรธมากด้วย! “ท้องกับใคร พูดอีกทีสิ... โมท้องกับใคร!” ผมแผดเสียงดังลั่นพร้อมกับอารมณ์คุกรุ่น ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นพล่านเข้ามารวมตัวที่หน้าอก ก็จริงที่ผมเจ้าชู้ แต่อย่างน้อยกูก็ป้องกันตัวเองนะโว้ย! ผมไม่ใช่คนที่ดีมากก็จริง แต่ผมก็เคารพคนตรงหน้าตลอด ไม่เคยโกหก มีก็บอกมี ไม่มีก็บอกไม่มี แค่บางทีก็ปกปิดเพื่อความสบายใจแค่นั้น แต่นี่อะไรวะ! คือเหี้ยไรวะเนี่ย! “...” คนตรงหน้าเม้มริมฝีปากมองผมราวกับกำลังกลั้นขำทำให้ผมเดือดมากขึ้นไปอีก ต่อให้แกล้งเล่นผมก็ไม่สนุกด้วยหรอกนะ! “นี่โกหกพี่เหรอ?” ผมข่มอารมณ์ก่อนจะกัดฟันอย่างหงุดหงิดเมื่อเธอระบายยิ้มขัน ราวกับว่าเรื่องนี้มันตลกมาก! นอกใจ... ให้เป็นเรื่องที่ผมทำคนเดียวพอ! ก็รู้นะว่าเห็นแก่ตัว แต่ผมไม่อยากใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร ใช้ผมร่วมกับคนอื่นได้ แต่คนอื่นห้ามใช้ร่วมกับผม ขอแค่นี้ พอ! “โกรธเหรอคะถ้าโมท้องกับคนอื่น?”แตงโมเอียงคอมองผมเหมือนกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามากระซิบเสียงแหบต่ำชิดใบหู “แล้วพี่เตย์คิดว่าโมจะโกรธมั้ย ถ้าพี่ไปทำคนอื่นท้อง?” ผมเงียบและรู้ตัวในทันทีว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร ให้ตาย ช่างเป็นการประชดประชันได้แสบทรวงดีแท้ ผมถอนหายใจยาวระบายอารมณ์คุกรุ่นก่อนจะโอบเอวคนตรงหน้าเหมือนกำลังขอโทษ ก็แค่เหมือนน่ะนะ... “พี่ขอโทษนะ พี่มันคนไม่ดี โมโกรธพี่เหรอ?” ผมว่าพลางสอดมือเข้าไปในเรือนผมสีดำสนิทอย่างทะนุถนอม แตงโมเป็นผู้หญิงฉลาด แต่บางทีก็แกล้งโง่ รู้วิธีหลบหลีกและประคับประคองความสัมพันธ์ของพวกเราได้เป็นอย่างดี ต่อให้ผมไม่ดีสักร้อยครั้ง เธอก็พร้อมจะอภัยให้เสมอ และอาจจะเพราะเหตุผลนี้ก็ได้ที่ผมเลือกเธอ... จะมีใครดีกับผมขนาดนี้อีกวะ ไม่เลือกก็คงโง่ชิบหาย “พี่เตย์ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกค่ะ” น้องโมว่าก่อนจะซุกใบหน้าเข้าเสื้อของผม “แต่พี่เตย์เหี้ยค่ะ” “?!?” ผมกะพริบตาปริบๆเมื่อจู่ๆไอ้ประโยคคุ้นๆนั่นก็โผล่มาซะอย่างงั้น และสาเหตุที่เธอพูดแบบนั้นก็คงเป็นเพราะว่าไอ้ป้ายชื่อโลหะบนเสื้อกราวน์ของไอ้เวย์ดันไปข่วนหัวคิ้วเธอเข้าพอดี! สวัสดี ลางร้าย ฮึก ;_; “แพรวา แก้วรังสรรค์ นี่มันใครกันคะ?” เสียงใสๆกับนัยน์ตาหวานที่เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างคาดคั้นทำเอาผมกลืนน้ำลายเอื๊อก คือผมตอบว่าเป็นลูกศรีสมรได้มั้ย ;_; “กิ๊กใหม่ เมียใหม่ หรือผัวใหม่คะ?” ทำไมในช้อยส์มันมีผัวใหม่ด้วยล่ะค่ะ น้องโมขา (._.) “เดี๋ยวนี้อัพเกรดจากกะหรี่สามโคกมาเอาคุณหมอเหรอคะ? ถึงได้ใส่เสื้อกราวน์เขามาด้วย?” คนตรงหน้าว่าก่อนจะกระชากป้ายชื่อโลหะบนเสื้อออกมาดูแล้วปรายตามามองผมอย่างคาดโทษทำให้ผมหัวเราะแหะๆก่อนจะพยายามแก้ตัว เพื่อให้เธอสบายใจ “เพื่อนพี่เอง ยืมมาใส่เล่นๆ หล่อดี โมไม่ต้องคิดมากหรอก” ผมว่าแล้วยักคิ้วจึ๋งๆพร้อมระบายยิ้มหวาน เอาจริงๆผมก็ไม่ได้โกหกป่ะ เรื่องจริงชัดๆ แค่พูดไม่หมดเท่านั้นเอง “ไม่คิดมากหรอกค่ะ” น้องโมว่าก่อนจะปล่อยไอ้ป้ายชื่อนั่นร่วงลงกับพื้นปูนซีเมนต์ด้วยใบหน้าเฉยชาจนผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออีกครั้ง ผมยิ้มแหยแล้วก้มลงตั้งใจจะเก็บแต่ทว่ามันมีอะไรบางอย่างมาขวางทางผมไว้ในทันที... แกร๊ก! มันคือตีนครับ ท่านผู้ชม -_-// ที่สำคัญมันเป็นของแฟนผมนั่นแหละ เธอเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะใช้ปลายส้นเข็มนั่นขยี้สองสามทีแล้วหัวเราะราวกับสะใจอย่างที่สุด “โมไม่ได้โกรธอะไรเล๊ยยย~” นี่กูจะเชื่อดีมั้ย... ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! เหอๆ คราวนี้น้องโมกูกระทืบครับ =_=;; “โมแค่เคืองนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ ^_^” สาวสวยตรงหน้าว่าก่อนจะเตะป้ายชื่อไอ้เวย์ทิ้งไปทางอื่นแต่ทว่าไอ้จุดที่ป้ายนั่นไปหยุดมันดันพอดิบพอดีกับเจ้าของรองเท้าคัตชูสีดำสนิทอันแสนคุ้นตาเข้าพอดี พอเจ้าของรองเท้าปริศนาก้มหน้าลงมาเก็บ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั่นของเธอก็สบตากับผมเข้าพอดี O[]o! อ่ะ จะ บ่ะ เฮ้ย ใครเอ่ยหน้าคุ้นๆ!!! “ไอ้เหี้ยเตย์ ใครสั่งให้มึงเอาเสื้อกราวน์กูไปใส่เล่น!!!” ผมคิดไม่ทันถึงวินาที เธอคนนั้นก็ตวาดแว้ดใส่ผมทันที! โอ โน้ว! ศรีสมร อย่าเรียกกู! ไอ้สาสสสส TOT “ไอ้เตย์ เสื้อกู! มึงถอดเดี๋ยวนี้เลย” ไม่ว่าเปล่าไอ้เวย์แม่งเดินกระทืบเท้าเร่าๆเข้ามาหาผมทำเอาผมแทบอยากจะหายตัวไปในวินาทีนี้ อีนี่จะเรียกย้ำอะไรนักหนา ไม่ต้องกลัวลืมชื่อกูขนาดน้านนน! TOT ผมพยายามภาวนาให้คนตรงหน้าไม่ได้ยินแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเพราะเสียงแหลมปรี๊ดนั่นทำให้น้องโมหญิงงามเมืองหันขวับไปทางต้นเสียงก่อนจะหันกลับมามองผมด้วยรอยยิ้มร้ายทำให้ผมรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าตอนนี้... “ผู้หญิงคนนั้นใช่แพรวา แก้วรังสรรค์รึเปล่าคะ? J” ชิบหายแล้วกู!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more