สวยเริ่ด
893 Words
ตอนที่ 2
น้ำน่านได้ชุดสวยและแอบเซ็กซี่นิดหน่อยภายใต้ชุดนักศึกษาตัวจิ๋วที่ซื้อมาใหม่ เหมือนอย่างเพื่อนๆ คนอื่นแล้ว
ตั้งแต่น้ำน่านเปลี่ยนมาแต่งตัวแบบนี้ เหมือนว่าจะมีหนุ่มๆ แอบมองเธอมากขึ้นกว่าตอนแรก ๆ เรื่องของเรื่องก็คือเธอแอบชอบเพื่อนอยู่คนหนึ่ง แต่เขาก็คอยจะมองยัยอันดาอยู่คนเดียว และรุ่นพี่คณะอื่นนี่ก็เอาแต่แซวยัยอันดาอยู่ได้ เดินไปไหนกับเธอ น้ำน่านก็ดูด้อยกว่าอันดาตลอด แต่พอเธอเปลี่ยนการแต่งตัวมาเป็นแบบนี้ แบบที่ใครๆ เค้าก็แต่งกัน ก็เริ่มมีผู้ชายหันมามองน้ำน่านบ้างแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าที่มองน่ะ มองเพราะว่าชอบ หรือว่ามอง เพราะแอบมองรอยแยกของสาบกระดุมที่มันตึงซะจนเห็นอะไรต่ออะไรที่อยู่ข้างใน
“นี่น้ำน่าน เอาแป้งพับยี่ห้อนี่สิ เรียบเนียนกว่า” อันดาพูดขึ้นระหว่างที่เห็นเพื่อนนั่งปัดพวงแก้มแต่งหน้าอยู่ที่ม้าหินหน้าคณะ
“ยี่ห้อนี้ไม่เคยใช้ ชั้นยิ่งแพ้ง่ายด้วยสิ”
“โหย!.. ลองดูก่อนเซ่..” น้ำน่านหยุดปัดแก้ม แล้วหันมามองหน้าเพื่อนที่ยื่นแป้งพับยี่ห้อดังมาให้ เธอรับไปทำตามที่เพื่อนบอก
“ชั้นมีนี่อีก ลิปสติก ชอบสีไหนล่ะ” เธอเปิดกระเป๋าให้เพื่อนดูจนน้ำน่านเลือกไม่ถูก
“มาๆ ชั้นลองแต่งให้แกเอง หันหน้ามาสิ”
นอกจากอันดาจะเป็นเพื่อนสนิทของน้ำน่านแล้ว อันดายังเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของน้ำน่าน อันดาเปลี่ยนให้น้ำน่านสวยขึ้น แค่เวลาไม่นานเท่าไหร่ น้ำน่านก็รู้จักแต่งหน้าแต่งตัวให้ดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ เสื้อยืดที่เคยชอบใส่เดี๋ยวนี้ก็เปลี่ยนมาเป็นเสื้อกล้าม ทั้งสายเดี่ยว เกาะอก ที่ไปซื้อกับอันดาเต็มตู้ไปหมด
“เลิกใส่ได้แล้วแก เสื้อยืดตัวโคร่งใหญ่ ๆน่ะ” อันดาพูดแกมประชด
“เดี๋ยวนี้ เค้าไม่ใส่กันแล้วเสื้อแบบนี้น่ะ ยิ่งแกใส่่แบบนี้นะยิ่งเหมือนเด็กกะโปโลเข้าไปทุกที ผู้ชายที่ไหนจะมามองยะ” อีโรซี่ หรือโรสิตา สาวสองเพื่อนอีกคนที่มาช้อปปิ้งด้วยกัน พูดขึ้น
“เราเป็นผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวสวยๆ สิ เวลาไปเที่ยวน่ะแก จะได้เริ่ด ๆ ไง” โรซี่พูดเสริมขึ้นมาอีก
น้ำน่านได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก จะว่าไปแล้วก็จริงของเพื่อนที่พูดมา อันดาแต่งตัวสวยทุกวัน ทั้ง ๆ ที่จะว่าไปแล้วอันดาก็ไม่ได้ถือว่าสวยหยดติ๋งอะไรขนาดนั้น แค่หมวยๆ ขาวๆ แต่การแต่งหน้าแต่งตัวของอันดาก็ทำให้อันดาสวยขึ้นได้จริง ๆ อันดาเลยหมั่นเพียรพาน้ำน่านไปเดินช้อปปิ้งอยู่บ่อย ๆ น้ำน่านเองก็ซื้อแทบจะทุกครั้งที่ไปช้อปปิ้ง แต่ก็ซื้อของแพง ๆ แบบอันดาไม่ไหว ไม่รู้ว่าเพื่อนอย่างอันดาไปเอาเงินมาจากไหนนักหนา โอนเงินทีละเป็นหมื่น ๆ จ่ายแทบทุกอาทิตย์ และบางครั้งอันดาก็จะให้น้ำน่านยืมเงินด้วยหรือไม่ก็ออกค่าซื้อของพวกนี้ให้ก่อนเสมอ
“เอาเปล่าแก ชั้นออกให้ก่อนก็ได้ จะได้เอาไปใส่เที่ยวคืนนี้เลย พันสองเอง ไม่แพงหรอก นี่ราคาเซลนะ ซื้อๆ ไปเหอะ คิดมากทำไมเนี่ย”
“โหย เดือนนี้ซื้อไปเยอะแล้วนะแก หลายตัวแล้วเนี่ย ตังค์จะหมดแล้วอ่ะ”
“เอาน่า ก็บอกว่าเดี๋ยวโอนให้ก่อนไง รึว่าแกไม่เอา ตามใจแกนะ”
น้ำน่านมองเสื้อยี่ห้อดีตัวนั้นที่แขวนอยู่บนราว มองแล้วมองอีก มันก็สวยจริง ๆ นี่นา จะไม่เอาก็เสียดายตาย เอาวะ ยังไงอันดาก็โอนจ่ายให้ก่อน เดือนหน้าค่อยคืนมันก็ได้ คิดได้ดังนั้นน้ำน่านเลยตัดสินใจซื้อชุดนั้นจริง ๆ
“เออ เอาก็เอา แต่ชั้นต้องคืนแกเดือนหน้าเลยนะ”
“ได้เลย ไม่มีปัญหา” อันดาตอบเพื่อนสาวด้วยความใจป้ำ
ตอนนี้ในตู้เสื้ื้อผ้าของเธอก็แทบจะไม่มีที่แขวนอยู่แล้ว ก็เลยมีเสื้อผ้าทั้งแบรนด์เนมเก๋ๆ ที่ผู้หญิงเค้าใส่กัน จนไปถึงสายเดี่ยวตัวละไม่กี่ร้อย เต็มตู้ไปหมด แต่ละตัวเน้นทั้งส่วนเว้าส่วนโค้ง หญิงสาวบ้านนอกคนนี้ได้เปลี่ยนแนวการแต่งตัวไปแล้ว ไม่มีแล้วล่ะน้ำน่านคนเดิม
“ปันปันจะยืมชุดน้ำน่านไปใส่บ้างก็ได้นะ เราไชซ์เดียวกัน”
“ปันปันไม่กล้าใส่หรอกมันโป๊ไปหน่ะ”
“อะไรกัน ปันปัน นี่เราเป็นเพื่อนกันปะเนี่ย!”
“ก็ใช่นะสิ ว่าแต่เอกบัญชีมีแต่ผู้หญิงน่ะ จะใส่ไปอวดใครได้เล่า” ปันปันแกล้งว่าเพื่อน
“ถ้ายัยอันดาพาไปเที่ยวผับ ปันปันไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“ถ้าไปวันธรรมดาไม่ไหว ขอเป็นวันหยุดก็แล้วกัน เสาร์-อาทิตย์นี้ ชั้นไม่กลับบ้านน่าจะไปกับแกได้อยู่”
“โอเค เพื่อน”
- Writer
