Toprağın en güzel nimeti üzerindeki bitkilerdi. Ve o bitkiler insanların ayaklarının altında ezildiler.
Tanrılar, savaşları kontrol etmezlerdi. Dünyada yaşayanlar ve yaşamak için çırpınanlar tanrılarını anarak ona inançlarını, zaferlerini, hatta adaklarını sunarlardı. Kışın yağan kardan al, yazın tepedeki güneşe kadar; kanla alınan topraklardan, kurulan yeni ocaklara kadar tüm hayat, tanrılara edilen dualarla devam ederdi. Ancak; tanrıların bile göz yumamadığı bir şey gerçekleşti hayatın olduğu topraklarda…
Onlar da Tanrının öfkesinden doğan yaratıklardı.
İnsanların nesli tükenme aşamasına gelene kadar, yaratıklarla süren savaşlar bitmemişti. Tanrıların artıkları olarak görülen acımasız katil yaratıklar, bir bir insanları avlamakta ve onları yok etmekteydi.
Bu duruma göz yumamadı g
