คนเราต่อให้รู้ว่ากุหลาบมันมีหนาม แต่ก็ยังคงมองว่ามันสวยงามอยู่ดี
ไม่ต่างอะไรจากฉันที่รู้ทั้งรู้ ว่าการกอดความรู้สึกแย่นี้ไว้กับตัว มันจะทำให้หัวใจข้างในเกิดบาดแผลเยอะแค่ไหน แต่ก็ยังเลือกที่จะทำ
ยังเลือกที่จะจดจำ.. ในส่วนที่ควรจะลืม
“จีน” เสียงของพี่ทัพตามหลังมา แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่ยอมปล่อยให้ฉันเดินหนีเพียงลำพัง แต่กลับสร้างความอึดอัดระหว่างเราให้มันมากกว่าเดิม
“จะเดินหนีกันอีกนานมั้ยวะ”
“จีนไม่ได้หนี แต่เราคุยกันจบแล้วค่ะ”
“ถ้าฉันบอกว่ายังคุยไม่จบ เธอก็ห้ามเดินหนีไปไหนทั้งนั้น”
ฉันที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ในห้องของพี่เจย์ หันหลังกลับมามองคนตัวสูงกว่าที่เดินตามมาไม่ยอมหยุด
“ดื้อฉิบหาย” เขาบ่นอุบ ฉันถึงกับมุ่นคิ้วใส่
“ที่นี่เฝ้าได้แค่คนเดียวค่ะ”
เขาไหวไหล่
“เชิญกลับไปด้วยค่ะ”
พี่ทัพเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน สบสายตาฉันแน่นคล้ายจะโกรธเคืองที่ฉันสาวเท้าก้าวไม่ร
