“พี่เองก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกของเขา พี่ทัพเองก็อาจจะเคยใช้ประโยคเดิมที่เคยพูดกับคนก่อนบอกกับพี่เหมือนกัน”
“.....”
“พี่เองก็เหมือนผู้หญิงคนก่อนของเขา ไม่ได้พิเศษอะไรเหมือนกัน”
หลังสิ้นเสียงฉันที่สั่นเครือ หยาดน้ำตาก็หยดแหมะลงมาอย่างห้ามไม่ได้
ฉันนั่งโกรธจนมือไม้มันสั่นเทาไปหมด ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืน เบือนหน้าหนีไปทางประตูที่เห็นว่าพี่ทัพเปิดเข้ามาพอดี
“จีน..” เขาเอ่ยเรียกชื่อฉันเสียงค่อย ทว่าสายตากลับไม่ได้มองมาทางนี้เลยสักนิดเดียว
โฟกัสเดียวที่พี่ทัพมองก็คือเธอ ..ไม่ใช่ฉัน
ไม่ใช่..
ฉันเดินเซไปข้างหน้า ก่อนที่จะเหลือบมองพี่เจย์แล้วกัดริมฝีปากแน่น
ภาพในหัวฉายซ้ำวนเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้น ส่งผลให้การคิดหรือการตัดสินใจของฉันมันช้าลง แทบจะไม่ได้ยินเสียงของคนตรงหน้าที่เปล่งเรียกหา
ได้แต่มองหน้าเขาทั้งน้ำตา แล้วได้แต่คิดว่าที่ผ่านมาเรื่องของเรา มันไม่เคยมีอยู่จริง
