จีน พาร์ท
ครั้งแรกเลยที่ฉันอึดอัดปะปนกับความรู้สึกผิด ไม่ได้ตั้งใจจะหายออกไปไหนนาน แค่อยากจะออกไปสูดอากาศปัดเป่าความอัดแน่นภายในใจเท่านั้นเอง
อีกอย่างฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าพี่เจย์จะเป็นห่วงถึงขั้นโทรหาเป็นสิบสาย ไลน์ตามเป็นร้อยข้อความแบบนี้
ไม่ได้อยากจะให้พวกเขาเดือดร้อน แต่บางทีฉันก็แค่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง
หลังจากนี้ทุกอย่างจะแย่ลงมั้ย..
จะมีอะไรที่แย่มากไปกว่าการยอมรับความจริง สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นอีกมั้ย
“พึ่งรู้นะเนี่ยว่าขาเจ็บ ไม่รู้ไปทำท่าไหนมา” ฉันนั่งจับเข่าคุยกับคุณหมอ หลังจากนี้นั่งรอทำแผลเกือบสิบห้านาที
“อาจจะโดนแมวเจ้าถิ่นทำร้ายก็ได้ค่ะ ตัวเล็กแบบนี้คงหากินข้างนอกลำบาก” เธอตอบกลับแล้วพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ
“น่าสงสารจัง เดี๋ยวพี่หาบ้านให้หนูอยู่นะ.. โอเคมั้ย” ฉันพูดผ่านไปกับสายลมถึงเจ้าเหมียวตรงหน้า
มันเอาแต่นอนซมเพราะอาการป่วยที่ขา ถึงจะดูภายนอกไม่หนักมาก แต่สำ
