3. Again
1184 Words
Feleona’s POV
.
"Congratulations, Fel. As always ang galing mo talaga," si Sofia sa akin, ang asawa ni Marco.
"Thank you, Architect," pormal na tugon ko sa kanya.
"And congratulations too, Raquel. I hope the two of you will work as a team?"
Papaikutin ko sana ang mga mata ko pero hindi ko ginawa, dahil nasa harapan kami ng maraming tao. I won, as most of the board voted for my design, and Raquel came second. I was confident that I would win this project, and I was right.
"We will work as a team, Architect Sofia. Don't worry. I am flexible and can easily blend into everything," arteng tugon ni Raquel sa kanya.
"Gecko ka ba?" taas ng kilay ko. Namaywang na akong tinitigan ang bruha.
"Hindi, bakit!?" talas na titig niya.
"May pa blend in ka pang nalalaman. Ano ka Gecho? Camouflage effect?" Ngiwi ko, at bahagya ang ginawang pagtawa ni Sofia sa amin.
I couldn't understand why the two of us couldn't be friends. Tama nga siguro ang kasabihin na sa bawat babae ay may isang kalaban na nagpapakulo ng dugo, at sa akin ay walang iba kung 'di si Raquel ito, na karibal ko sa bawat desenyo.
I have nothing against her, but she started everything. And its not my character to get defeated. Lalaban ako hangga't sa kaya ng propesyon ko.
"Excuse me, ladies," si Sofia sa amin. Tumango na ako at sumenyas lang din siya at umalis na. Bumalik ang tingin ko kay Raquel at unang umirap ang bruha.
Kaloka! Naunahan niya ako ah!
"Feleona, darling," si Ace sa tabi ko.
"These are the designs from last year."
"Thank you, Ace. Ibabalik ko lang din ito bukas, okay. I will provide a copy for myself."
Tumango siya at ngumiti na. "That's great. Are you free later for lunch?"
"Hmm, I'm busy, Ace. Puwede naman pero dito lang din sa loob ng canteen ng building na ito. I could no longer roam around later for lunch because I need to finish this." Sabay pakita ko sa papel na hawak ko ngayon.
"Okay. That's fine. Let's have lunch at the canteen late. My treat." Kindat niya. Ang gwapo nga naman ni Ace talaga.
"Sure. Thank you and excuse me." Pabalik na kindat ko at tumalikod na ako.
Hindi mawala ang ngiti sa labi ko at hinawi ko agad ang mahabang kulot na buhok ko. Hindi ko napansin na nakatingin pala halos lahat ng mga empleyadong babae rito. Isama mo na si Raquel sa kanila!
Too lousy Ace always invites me for lunch and dinner whenever I'm free. And I know that most girls here aim to get him.
Oh well, they can have him. He's not my type, and we are only friends.
It was past twelve when I finally finished. Ace is patiently waiting outside my office while chatting to the two secretaries around here.
Nahinto agad sila nang makalabas ako at napatitig silang tatlo sa banda ko.
"At last. She's finished, girls. I'll catch up late," si Ace sa kanila.
"Pasensya ka na. Gutom ka na ba?" Hakbang kong nauna at nakasunod lang din siya.
"Slight, but I made an order earlier to Chef Steve, and I believe it will be ready by now."
Siya na mismo ang nagpindot ng numero sa elevator at sabay kaming napatitig sa numero sa ibabaw rito.
I cleared my throat and composed myself; it was the same for him. I look at him beside me, and there's no doubt that Ace is perfect enough to become boyfriend material. But not my type.
I like to flirt, I'm an expert at that. Madaldal ako at lahat sila ay napapangiti ko, pero boring silang lahat dahil hindi nila nakuhang maipatibok ang puso ko.
Bumukas ang elevator at nilagay ni Ace ang kamay niya sa gilid nito, at hinayaan na lumabas ako.
"Thank you, Ace. You're such a gentleman."
Napailing agad siya at bahagyang napangiti na.
"I know I'm not your type, Feleona, but still I love to hang out with you. I couldn't hang out to my best friend nowadays. Dahil may isang dragon na namabubuga ng apoy sa mukha ko." Bahagyang tawa niya.
"Mabuti na lang at wala ka pang dragon na magbubuga ng apoy sa akin," habol na biro niya.
"Tsk, ang baliw mo talaga ano?" Iling ko.
Bumukas ang automatic sliding door ng canteen at amoy ko agad ang masarap na amoy sa hangin.
Oh, I love the smell of the food, which makes me hungry.
"Here, Fel," tugon niya at napatingin ako sa banda niya. Humakbang na ako na kung saan ay inihanda niya ang upuan para sa akin. Sumenyas na siya sa isang staff na nandito at tumango ito sa kanya.
"Pa-special ka talaga, Ace ano?"
Napatingin na ako sa iilang staff na mga babae rito at napakurap ako dahil ni isa sa kanila ay hindi nakatitig kay Ace.
Nakapagtataka? Dahil sa bawat araw na kasama ko si Ace na kumakain dito ay siya ang tinititigan ng lahat ng babae. Pero iba yata ngayon. Iba ang tinitigan ang mga mata nila.
I ignored them and stand up to wash my hand in the washing area. Hindi na tumayo si Ace dahil may tumawag sa kanya.
"Bago ba siya? Ang gwapo ano?" saad ng babae na katabi ko. Naghuhugas din siya ng kamay niya.
"Oo bago. Kahapon ko lang siya napansin," tugon ng isa.
Nauna silang natapos at lumabas na. Pinatuyo ko lang ang kamay sa hand dryer at lumabas na din ako rito. I looked around, trying to find the person that everyone gossips. Then I remembered that guy who helped me the other night and that, I saw him again this morning.
Siya kaya siya?
Humakbang na ako pabalik sa mesa at nakatayong nakatalikod si Ace sa kabilang banda hindi pa siya tapos sa kausap niya. Our food was served, and the staff that did it smiled at me. I did the same. I sat down and grabbed my spoon and fork.
Inilapag ko lang ito sa plato ko dahil gusto kong punasan ulit ang mga kamay ko. Kinapa ko ang bulsa. Hindi ko mahanap ang panyo ko rito.
Binuksan ko na ang maliit kong bag, pero wala ito sa loob. Naiwan ko kaya sa banyo?
Anyway, I turn around and look at the floor that leads to the washing area. And then, I saw it.
Tatayo na sana ako para pulutin ito pero may naunang pumulot dito.
"Yours?" Halos pabulong na tanong niya nang matitigan ko ang mukha niya.
I nodded, and my lips parted. . . It was him again.
"Thank you," I formally said and smiled a little bit.
He nods a little and then walks away, heading to the counter. I'm still standing looking at his behind, curious about what sort of a person he is. And then I realised that it was him the girls were talking to.
Kaloka, hanggang dito ba naman ay magkikita ulit kami? At ano naman ngayon kung security guard siya sa gusaling ito?
Mukhang ngayon lang yata ako kinabahan ng ganito sa tanang buhay ko.
.
C.M. LOUDEN
- Writer
