ด้วยแรงรั้งมหาศาลส่งผลให้ฉันถลาสู่อ้อมกอดนั้นอย่างว่าง่าย แน่นอนว่าฉันไม่ปฏิเสธการแนบชิดนี้ ยอมซุกหน้าลงตรงแผงอกหนั่นแน่นโดยไม่รังเกียจคราบเลือดบนร่างกายของเขา “...คุณต้องเจ็บมากแน่ ๆ”
“ไม่เลย” คุณนิธิศกระซิบเป็นคำตอบที่ฉันรู้ว่าเขาแค่กำลังโกหกเพื่อให้คนฟังสบายใจ “ไม่เจ็บเลยสักนิด”
“ไม่เชื่อหรอก” คิดว่าฉันโง่หรือไง การตัดด้วยเลื่อยไม่เหมือนถูกสับด้วยมีดหรือคมดาบที่ออกแรงเพียงครั้งเดียวแล้วของแข็ง ๆ จะขาดฉับออกจากกันได้
“...”
“ใช้เลื่อย แสดงว่าตอนตัด...คุณต้องใช้เวลากับมันสักพักนะ และหนูรู้ว่าระหว่างนั้นคุณต้องทรมานมากแน่ ๆ” ฉันยกเรียวแขนทั้งสองโอบกอดเขา กระชับแน่นจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา “หนูเหลือป้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว พอเสียท่านไปแล้วรู้สึกหลงทางและว้าเหว่มาก คุณเป็นอีกคนที่เพิ่งเข้ามามีบทบาทในชีวิต เพราะงั้นอย่าทำให้หนูเป็นห่วงจะได้ไหม”
“...”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ไม
