บทที่ 11
1559 Words
“แสดงว่าถ้าเราหย่ากัน พี่ก็จะได้ไปขอเธอคนนั้นแต่งงานซะทีใช่มั้ยคะ” น้ำตาหนึ่งหยดไหลออกมากระทบอกเปลือยที่เธอใช้หนุนแทนหมอน พอดีกับคำถามบาดใจนี้จบลง
ปราปต์หายใจฟืดฟาด ไม่ชอบใจจนเข้าขั้นโมโหที่สุดท้ายอุรัตน์นรินทร์ก็วกกลับมาเรื่องหย่าอีกจนได้
“ไม่ต้องรีบหรอก แฟนผมเขายังเรียนไม่จบ” ปราปต์กระแทกเสียง เขาชักเริ่มไม่เข้าใจตัวเองอย่างหนัก เมื่อเย็นเขายังท้าทายเจ้าหล่อนเรื่องจะพาไปหย่าที่เขตอยู่เลย แต่ตอนนี้ตนกลับใจดีมีเมตตาซะไม่มี !
“อินไม่อยากยื้ออีกแล้วค่ะ อินเหนื่อย... อินเจ็บ...”
“คำก็หย่า สองคำก็หย่า ไม่ใช่ว่ามองหาลู่ทางใหม่ได้แล้วหรอกนะ เอ... หรือว่าเล็งผู้ชายคนไหนไว้ เลยอยากจะสลัดผัวอย่างผมทิ้งเร็วๆ”
คำถากถางประชดประชันของปราปต์ไม่ได้ทำให้เธอโกรธเคืองขุ่นใจแต่อย่างใด เขาจะเข้าใจแบบไหนก็เรื่องของเขา เธอไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว
“สักวันอินก็คงต้องมีค่ะ จะให้อินอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตคงไม่ได้ ขนาดพี่เองยังมีคนรักรออยู่แล้วเลยนี่คะ”
“เฮอะ !” ปราปต์ร้องเสียงสูงด้วยความขัดใจ “ก็ดี ผมเองก็จะได้รีบโทรไปบอกแฟนผมให้เตรียมตัวกลับเมืองไทย คุณไปเมื่อไร ผมจะแต่งใหม่ทันที !”
เขาก็อยากรู้นักว่าผู้หญิงอ่อนแอ นุ่มนิ่มอย่างอุรัตน์นรินทร์จะปีกกล้าขาแข็งสักแค่ไหน ปากบอกจะไปอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เอาเข้าจริงคงไม่กล้าทิ้งเขาไปไหนหรอก แค่เขาออกไปทำงาน กลับบ้านมาก็เห็นเธอยิ้มร่าดีใจ กระวีกระวาดดูแลเอาใจสารพัด แล้วแบบนี้น่ะหรือที่เจ้าหล่อนจะขาดเขาได้
“ขอบคุณนะคะที่บอกให้อินรู้ อย่างน้อยต่อไปอินก็จะได้วางใจได้ว่าจะมีคนดูแลพี่แทนอิน และคงทำได้ดีกว่าอินหลายเท่า ที่สำคัญอินรู้ว่าพี่ปราปต์จะมีความสุข”
“ที่ทำเป็นพูดดีนี่คงไม่ได้มีใครแล้วจริงๆ หรอกใช่มั้ยฮึ”
ปราปต์คงไม่รู้ว่าตัวเองถามเสียงเข้มแค่ไหน แววตาก็ขุ่นขวางราวกับจะฆ่าคนได้
“มันสำคัญด้วยหรือคะ ยังไงพี่ก็ไม่สนใจอินอยู่แล้ว อินจะมีใครหรือไม่มี มันคงไม่สำคัญสำหรับพี่หรอก”
“ก็ตอนนี้คุณยังเป็นเมียผม”
“แต่พี่ก็ไม่ได้รักเมียคนนี้นี่คะ” ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า ที่รู้สึกว่าเสียงหัวใจที่เต้นตุบๆ สม่ำเสมอของปราปต์มันรัวเร็วและหนักแน่นขึ้นหลังเธอพูดจบ
“อยากให้รักมั้ยล่ะ เดี๋ยวผมจะได้จัดให้หนักๆ ทั้งคืน !”
อุรัตน์นรินทร์ต้องร้องวี้ดเบาๆ เมื่อถูกพลิกตัวลงแล้วจับขึงพืดกับเตียงนอน
“พี่ปราปต์อย่า...”
“ทำไม ??” เจ้าของร่างบึกบึนที่เปลือยท่อนบนถามเสียงดุ ไม่ใช่ว่าที่ทำเป็นขัดขืนไม่ยอมเพราะจะเก็บไว้ให้ไอ้ผู้ชายคนใหม่ที่พูดถึง
“มะ... เมื่อเย็นพี่รุนแรงมาก อินยังเจ็บ” หญิงสาวเสหลบตาวูบ และเบือนหน้าหนีอายไปทางอื่น
ปราปต์ได้ยินก็ยกยิ้มมุมปากสมใจ แล้วพลิกกลับไปนอนท่าเดิมโดยที่ไม่ลืมดึงภรรยาสาวมาแนบตัว เขารู้ว่าเมียตัวเองบอบบางแค่ไหน แล้วเมื่อเย็นเขาก็หนักมือจนอุรัตน์นรินทร์สลบคาบทรักไปขนาดนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งสมใจ เพราะคนที่จะทำแบบนั้นกับเจ้าหล่อนได้ตอนนี้ก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
“งั้นก็นอนนิ่งๆ ไม่ต้องเสนอตัวมายั่วผมอีกล่ะ ถ้าไม่เชื่อระวังจะเดินไม่ได้ไปทั้งอาทิตย์”
“พี่พูดเหมือนอินเป็นแค่เครื่องระบายทางเพศ ไม่ใช่เมีย”
“อย่าว่าผมเลย ก็คุณมีความสำคัญกับผมแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวนี่... และผมก็ออกจะชอบมัน ชอบที่คุณสนองให้ผมจนถึงใจ”
หญิงสาวหลับตาลงซ่อนน้ำตาและความรู้สึกอดสู ไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงใดๆ ให้เข้าตัวอีก ปล่อยให้ปราปต์ได้เก็บเกี่ยวความสะใจไว้มากๆ เพราะพรุ่งนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ทำมันอีกแล้ว...
‘ลาก่อนความรัก ลาก่อนคนที่รัก’
เช้านี้อากาศค่อนข้างดี อาจเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกเกือบตลอดทั้งคืน พอรุ่งสางอากาศจึงยังชุ่มน้ำ ต้นไม้ ดอกไม้ที่อยู่รอบบ้าน ต่างดูมีชีวิตชีวาเพราะได้รับน้ำเต็มที่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดินเวลาที่โดนน้ำฝนยังโชยอยู่เป็นระยะ เขาเองก็สดชื่นไม่น้อย เนื่องจากเมื่อคืนได้หลับจนเต็มอิ่ม มาตื่นเอาอีกทีก็เช้ารวดเดียว
“คุณหนูจะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ เดี๋ยวแม่จะได้ให้เด็กมันตั้งโต๊ะ”
ปราปต์พยักหน้ารับเบาๆ ไม่นานนักอาหารเช้าหน้าตาดีสองสามอย่างก็มาวางอยู่ตรงหน้า แต่พอตักเข้าปากไปแค่คำแรกชายหนุ่มกลับวางช้อนลงทันที
“แม่พิมพ์ครับ อินไปไหน”
ปราปต์รู้ทันทีว่ามื้อนี้ไม่ใช่รสชาติที่เขาทานมาตลอด ที่ถามหา ไม่ใช่เพราะอาหารไม่อร่อยจนทานไม่ลง แต่เพราะตั้งแต่ตื่นนอนเขาก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของอุรัตน์นรินทร์ เสื้อผ้าของเขาเธอก็ไม่ได้เตรียมเอาไว้ให้อย่างทุกที ตอนแรกยังนึกว่าเธออยู่ในครัวเตรียมเมนูพิเศษไว้เซอร์ไพร์สเขาอีก เดี๋ยวคงขึ้นมาจัดการให้อีกที แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่มา จนเขาต้องหาชุดใส่เอง
... แล้วมันก็ออกมาค่อนข้างแย่อย่างที่เห็น !
ไอ้ครั้นจะลงมาตามก็เดี๋ยวจะหาว่าเขาให้ความสำคัญ บางทีอุรัตน์นรินทร์อาจจะยุ่งอยู่ในครัว เพราะหญิงสาวชอบทำอาหารไปเผื่อบ้านใหญ่ รวมถึงบ้านพี่ๆ เขาด้วย ไม่ว่าทำอะไรทีก็เหมือนจะเลี้ยงทั้งหมู่บ้าน แต่ถ้ามื้อนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ แล้วอุรัตน์นรินทร์หายไหนตั้งแต่เช้า
“เอ่อ คือว่า...”
ปราปต์เหล่ตามองไปรอบๆ อย่างจับผิด เขาถามแค่นี้แต่ทุกคนกลับทำเหมือนอมยาขมกันทั้งบ้าน
“มีอะไรที่ผมยังไม่รู้หรือเปล่าครับแม่พิมพ์”
“คือคุณหนูคะ คุณอินเธอ... เธอไปแล้วค่ะ” หญิงชราพูดไปน้ำตาซึมไป พาให้เด็กรับใช้คนอื่นๆ ร้องไห้ตามกันระงม
“ไปแล้ว ไปไหนครับ ทุกคนช่วยหยุดร้องไห้แล้วพูดให้รู้เรื่องก่อนได้มั้ย !” หัวใจเขากระตุกอย่างแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณหนูอินเธอฝากนี่ไว้ให้คุณหนู บอกว่าพอคุณหนูเห็นจะเข้าใจเองค่ะ” เจ้าของมือเหี่ยวย่นยื่นซองปิดผนึกไปให้คุณหนูของเธอ
ปราปต์รับซองสีน้ำตาลมาแล้วเปิดออกดูด้วยมือที่สั่นน้อยๆ ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังบอกเขาว่าต่อไปนี้ชีวิตเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...
ถึงคุณปราปต์
จดหมายฉบับนี้จะเป็นจดหมายฉบับแรกและฉบับสุดท้ายที่อินจะเขียนถึงคุณ อินขอคืนอิสรภาพที่คุณต้องการมานานให้พร้อมใบหย่าที่อินเซ็นชื่อไว้เรียบร้อยแล้ว ขอโทษที่อินจากมากะทันหัน ไม่มีโอกาสแม้จะร่ำลาคุณด้วยตัวเอง ขอสารภาพว่าอินไม่เข้มแข็งและมีความกล้าไม่มากพอ อินไม่ได้เอาอะไรที่เป็นของคุณติดตัวมาแม้กระทั่งสินสอด อินขอคืนมันให้คุณทั้งหมด สุดท้ายนี้อินขอให้คุณกับเธอคนนั้นสมหวังได้ครองคู่กันอย่างที่ตั้งใจ อินเองก็จะขอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ คงมีสักที่ที่เต็มใจต้อนรับอิน ต้องขอโทษอีกครั้งที่อินคอยเป็นภาระให้คุณมาตลอด ขอโทษที่เป็นทั้งตัวซวย คนน่ารำคาญ คนไม่มีประโยชน์ คนเจ้าน้ำตา อินไม่มีอะไรจะชดใช้ให้นอกจากการเดินออกมาจากชีวิตคุณ อินสัญญาว่าจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกตั้งแต่วันนี้ และตลอดไป
แด่คนที่อินเคยรัก
อุรัตน์นรินทร์
“บ้าชิบ !”
ปราปต์สบถออกมาเสียงดังหลังจากอ่านบรรทัดสุดท้ายจบ ไม่ใช่เพราะโกรธอุรัตน์นรินทร์ที่หนีไปเอาดื้อๆ ทำเหมือนเด็กเล่นขายของเพียงอย่างเดียว แต่เขายังไม่พอใจที่อ่านไปแล้วต้องเห็นภาพเจ้าหล่อนน้ำตานองหน้าไปด้วย
แม้เนื้อความในจดหมายจะทำเป็นเข้มแข็งขนาดไหน แต่เขานึกภาพออกเลยว่าอุรัตน์นรินทร์คงเขียนไปร้องไห้ไป เธอมันก็เจ้าน้ำตาอย่างที่บอกในจดหมายนั่นแหละ แต่ก็ใช่จะไม่มีเรื่องให้โมโหซะทีเดียว !
... คำก็คุณ สองคำก็คุณ พอเซ็นชื่อลงในใบหย่าแล้วจะทำเหมือนไม่รู้จักกัน เป็นคนแปลกหน้ากันเลยหรือไง แล้วที่เมื่อก่อนพี่ปราปต์คะ พี่ปราปต์ขาอย่างโน้นอย่างนี้คือเรื่องเสแสร้งทั้งหมดสินะ ?!
- Writer
