บทที่ 17

1508 Words

“เด็กๆ” ปราปต์ลุกพรวดออกมานอกห้องพร้อมตะโกนโหวกเหวกอย่างที่เคยทำ และชอบทำ เพราะเขาเป็นคนใจร้อนมุทะลุไม่มีใครเกิน... เพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีคนบางคนคอยขานรับและเดินหน้าตื่นเข้ามาหาเหมือนทุกที “ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยรึไงห้ะ” “มาแล้วค่ะ มาแล้ว คุณปราปต์ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” สาวใช้นางหนึ่งกระหืดกระหอบวิ่งขึ้นมาชั้นบน “ใครเป็นคนเอาเครื่องนอนไปซัก !” “นะ... หนูเองค่ะ” เด็กสาวตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะเสียงตะคอกของเจ้านายหนุ่ม “คุณอินเธอให้พวกหนูเปลี่ยนผ้าปู ปอกหมอน ผ้าห่มที่ซักใหม่สองวันครั้งค่ะ เห็นบอกว่าคุณปราปต์แพ้ฝุ่นห้ามลืมเด็ดขาด” แล้วไหนจะทุกๆ สามเดือนที่ต้องเรียกบริษัทกำจัดไรฝุ่นเข้ามาดูดไรฝุ่นที่เตียงไม่ได้ขาดอีก เธอยังจำได้ดีไม่เคยลืม สาวใช้อธิบายไปพร้อมก้มหน้าน้อยๆ ปกติก็ทำกันอย่างนี้ตลอด ไม่รู้ทำไมวันนี้คุณปราปต์ถึงทำเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายซะอย่างนั้น ปราปต์หายใจสะดุด เรื่อง

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD