Stay Hug ที่พบรัก 6
1151 Words
Stay Hug ที่พบรัก 6
“สวัสดีค่ะ”
(ไม่ได้มาด้วยเหรอ?) ปลายสายเอ่ยถาม และฉันจำได้ว่าเสียงนี้คือเสียงของคนที่ฉันคุยด้วยเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
“อ๋อ ไปค่ะ แต่แวะซื้อกาแฟอยู่ จริงสิ คุณเอาอะไรไหมคะ?” ที่ถามเพราะอยากจะเลี้ยงขอบคุณอีกฝ่ายที่ยอมเปิดแปลงนาข้าวให้ลูกค้าของเธอได้ดูเป็นพิเศษ อีกอย่างเขาไม่ยอมคิดค่าบริการด้วย ฉันคงต้องตอบแทนน้ำใจเสียหน่อยถึงจะเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ดีกว่าทำเป็นปล่อยเบลอ
(…อเมริกาโน่เย็นก็ได้ ขอลาเต้เย็นอีกสักแก้วให้ผู้จัดการไร่)
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวจะรีบไปนะคะ” ฉันกดวางสาย แล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว ไม่นานก็ได้เครื่องดื่มมาจนครบ จ่ายเงินเสร็จก็ออกเดินทางไปยังไร่สกุลจ้าวรัก เมื่อเลี้ยวเข้าไปยังเขตไร่ คล้ายกับทุกอย่างรอบข้างถูกตัดขาดจากความวุ่นวาย แสงแดดในช่วงบ่ายแก่ ๆ แบบนี้ทำให้แปลงนาทางขวามือนั้นสวยงามยิ่งขึ้น มองเห็นกลุ่มลูกค้าจากโรงแรมกำลังผลัดเปลี่ยนกันถ่ายรูปอย่างมีความสุข ฉันจอดรถไม่ไกลจากรถตู้ของโรงแรมก่อนจะหิ้วแก้วกาแฟเดินลงจากรถ
“กาแฟค่ะ” ฉันส่งแก้วกาแฟให้คนตัวสูงที่ยืนรออยู่ตรงสะพานไม้ริมคลองเล็ก ๆ ถัดเข้าไปจะเป็นสะพานไม้ทอดยาวลงไปจนถึงกลางนาข้าวที่กว้างขวาง และที่มั่นใจว่าเขาคือคนที่ฉันคุยสายด้วย ก็เป็นเพราะบริเวณนี้คนที่ไม่คุ้นมีอยู่สองคนคือเขาคนนี้และพี่อีกคนที่ยืนอยู่ไกล ๆ
“ขอบใจ เท่าไหร่”
“ฟรีค่ะ ตอบแทนที่คุณให้ลูกค้าฉันเข้ามาถ่ายรูปในนี้ ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากฉันนะคะ”
“หึ โอเค พี่โจกาแฟ” คนตรงหน้าฉันเอ่ยเรียกพี่ผู้ชายอีกคน เมื่อคนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันก็รีบส่งยิ้มและแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับผมโจ ผู้จัดการไร่ของที่นี่ครับ”
“สวัสดีค่ะพี่โจ หนูอิงดาวค่ะมาจากสเตย์ฮัก” ฉันรีบส่งยิ้มและแนะนำตัวเองกลับไป
“ผมรู้จักครับ โรงแรมใหญ่เลย จะจองทีไรนี่ลำบากมากเพราะห้องเต็มตลอด” พี่โจเอ่ยชมยิ้ม ๆ
“ขอบคุณนะคะ ไว้มีโอกาสโทร. มาจองกับอิงก็ได้ค่ะ”
“ดีเลย ๆ อ้อ ไม่รู้ว่ารู้จักกันหรือยัง นี่คุณแทนคุณ เจ้าของไร่ที่นี่นะ แล้วเบอร์ที่ผมให้ไปเป็นเบอร์ของคุณแทนคุณ คุณอิงบันทึกไว้ได้เลยครับ” พี่โจบอกอย่างเป็นนัย
“ขอบคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณแทนคุณ” ฉันไม่ลืมที่จะทักทายคนข้าง ๆ ที่เพิ่งมีโอกาสแนะนำตัวและคุยกัน ถึงแม้จะซื้อกาแฟมาให้แล้วก็ตาม รวมถึงเคยส่งกาแฟให้เขาแล้วหนึ่งครั้งถ้วน
“ยินดีที่ได้รู้จักอิงดาว”
คนที่เอ่ยเรียกชื่อเล่นฉันมองมานิ่ง ๆ พร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ แต่เรายังไม่ทันจะได้คุยอะไรเพิ่มเติมฉันก็เอ่ยขอตัวก่อน ผละออกไปเดินขึ้นสะพานไม้ เพื่อไปยังจุดที่พี่เข้มยืนอยู่
“เรียบร้อยดีใช่ไหมคะ?” กระซิบถามพี่เข้ม สายตาก็กวาดมองรอบ ๆ ตอนนี้ต้นกล้าของใบข้าวสะท้อนแสงวิบวับยามต้องแสงแดดสีส้ม เบื้องหน้าของเราคือภูเขาสูงตระหง่านตา รอบข้างเป็นสวนผลไม้ที่ไม่อาจประเมินขนาดได้ว่ากว้างขวางมากแค่ไหน สายลมยามเย็นที่พัดผ่านทำให้รู้สึกสบายตัวไม่น้อย และยากที่จะละสายตาออกจากภาพความสวยงามตรงหน้าได้
“เรียบร้อยครับ เมื่อกี้ก่อนคุณอิงมา ทางไร่ก็ให้ลูกค้าลองหว่านต้นกล้าดูด้วย อ้อ เหมือนเจ้าของไร่จะให้ชาข้าวโพดมาด้วยนะครับ”
“เยี่ยมไปเลยค่ะ แต่อิงว่าเดี๋ยวเราต้องไปคุยกับทางไร่จริงจังแล้วแหละ เรื่องค่าบริการน่ะ เขาดูแลลูกค้าเราดีมากเลยเนอะพี่เข้ม”
“…ก็บอกว่าฟรี”
“อุ๊ยแม่!!” จังหวะที่คุยกับพี่เข้มเพลิน ๆ ก็แทบจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ แล้วประโยคเมื่อครู่ของคนตัวสูง ก็ทำให้ฉันตกใจจนเผลออุทานออกมา
“โธ่ อิงตกใจหมดเลยค่ะ”
“ขวัญอ่อน” คนมีความผิดไม่ได้สนใจสักนิดว่าฉันจะตกใจมากแค่ไหน ทั้งยังหัวเราะใส่กันอีก
“แต่พูดจริงนะคะเรื่องค่าบริการ”
“ยังไม่ได้คิด รอบนี้ให้ฟรีก่อน อย่าไปคิดมากแล้ว”
“ทำไมคุณแทนคุณไม่ทำโซนให้นักท่องเที่ยวเข้าได้ล่ะครับ มีนักท่องเที่ยวสนใจเยอะมากเลยนะครับ” พี่เข้มถามคนหน้าดุที่เดินมาหยุดอยู่ข้างฉันด้วยความสงสัย
“ดูแลไม่ทั่วถึงน่ะ อยากโฟกัสแค่ส่วนที่ต้องส่งเข้าโรงงาน”
“อ๋อ เข้าใจแล้วครับ แต่วันนี้ลูกค้าประทับใจมากเลย ครั้งหน้าคงได้มารบกวนอีก...”
“ดีแล้วที่ชอบ วิถีชีวิตของเรามันก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก แต่ถ้าเป็นส่วนหนึ่งของความสุขได้ ผมก็ดีใจแล้ว” สายตาคมเข้มจ้องมองไปยังกลุ่มนักท่องเที่ยวที่สนุกกับการถ่ายรูปแสงยามเย็น
“อ้อ พี่เข้ม อีกยี่สิบนาทีพี่เตือนลูกค้านะอย่ารบกวนทางไร่เยอะ เดี๋ยวหนูต้องกลับก่อนยังไม่ได้เซ็นเอกสารเงินเดือน” ฉันรีบบอกพี่เข้มเมื่อนึกขึ้นได้
“โห คุณอิงครับ รีบเลยครับ กลับได้เลยครับ ไม่ต้องรอแล้ว” พี่เข้มรีบเอ่ยบอก เมื่อฉันดันลืมทำเรื่องใหญ่หลวงไปเสียสนิท ฉันหัวเราะเบา ๆ พยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณเจ้าของไร่จะเดินตามมาด้วย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจที่เขาเดินตามมาแบบนี้
“มาส่ง” ประโยคแสนเรียบง่ายของเขา ทำให้ฉันแทบจะหลุดหัวเราะแต่ต้องกลั้นขำไว้เสียก่อน ก็ตรงดีค่ะ
“อ้อ ขอบคุณนะคะ ไว้วันไหนคุณสะดวก อิงขอนัดเลี้ยงข้าวตอบแทนเรื่องในวันนี้สักมื้อนะคะ” มองหน้าและเอ่ยบอกอย่างจริงจัง
“อืม ว่างแล้วก็โทร. มานัด” คุณเจ้าของไร่บอกเสียงห้วน ฉันส่งยิ้มให้จาง ๆ พยักหน้าเข้าใจ ไม่ได้ถือสาความห้วนทื่อของเขา แล้วเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ตอนที่อีกฝ่ายเปิดประตูรถให้และยืนรอกระทั่งฉันขับรถออกจากที่นั่น วันนี้น่ะเยี่ยมมากเลย เหมือนได้คอนเนกชันเพิ่มอย่างงง ๆ โชคดีชะมัด
- Writer
