CHAPTER 8 : ยี่สิบเจ็ดหัดจีบ
1384 Words
“มีคนบอกผมแล้วว่าทับทิมตบคุณ..”
สุ้มเสียงของประธานโชแลดูเป็นห่วงหญิงสาว เขาก้าวเท้าจะปรี่เข้าไปคว้ามือเธอ แต่ก็ได้คียติณณ์แทรกตัวขวางไว้
คียติณณ์มองท่าทางของบุคคลที่สามปราดเดียว ก็รู้แล้วว่าคิดยังไงกับเทียร์รดา ไม่เช่นนั้นจะทำให้คู่หมั้นของตัวเองเกิดข้อพิพาทได้ยังไง
“ถ้าคุณจะอยู่ตรงนี้ ก็ช่วยมีมารยาทไม่แทรกเราสองคนได้ไหมครับ” ประธานโชขยับสายตามองคนที่เอาตัวเข้าแทรกอย่างเอาเรื่อง
“ผมขอฟังความเห็นของคุณเทียร์แค่คนเดียว”
“ว่าไงนะ”
“คุณอยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย หรือว่าอยากอยู่คุยกับเขาตามลำพัง”
สิ้นประโยคนั้นคียติณณ์ก็หันหน้ามองเทียร์รดา สายตาจดจ่อเฝ้ารอคำตอบจากเธอ ไม่ต่างอะไรกับประธานโชที่ยืดอกขึ้นอย่างมั่นใจ ว่าสาวเจ้าต้องการคุยกับเขาแค่สองคน
“ฉันอยากให้คุณติณณ์อยู่ด้วยค่ะ” เธอตอบกลับเสียงเรียบ ช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่มทั้งสองคน ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆ ให้คียติณณ์
“แต่เทียร์..”
“ตอนนี้เรากำลังถูกเข้าใจผิดอยู่นะคะ”
เจ้าของใบหน้าสวยแยกยิ้มบนมุมปาก ดวงตาไร้ซึ่งแววล้อเล่น แม้ว่าสีหน้าจะดูผ่อนคลายมากขึ้นก็ตาม
“การอยู่ด้วยกันสองต่อสองคงไม่ดีกับฉันเท่าไหร่ อย่างที่คุณติณณ์พูดนั่นแหละค่ะ”
“ใจคอเทียร์จะให้คนอื่นอยู่ด้วยหรือไงครับ”
“คุณติณณ์เป็นคนรู้จักฉันค่ะ ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่สายนักข่าวแน่นอน”
ประธานโชระบายลมหายใจอย่างหมดหนทาง พลางพยักหน้ารับไม่ขัดขืนสิ่งที่เทียร์รดาตัดสินใจเลือกแล้ว
ผิดถนัดกับคียติณณ์ที่แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชอบใจอยู่คนเดียว ก่อนแสร้งตีหน้านิ่งจังหวะที่หันไปสบตาประธานโชพอดี
“โอเค ถ้างั้นผมจะจัดการปิดข่าวเรื่องนี้ให้เงียบที่สุด แล้วจะให้ทับทิมมาขอโทษคุณ”
“ช่วยอธิบายเรื่องระหว่างเราด้วยนะคะ ว่ามีเพียงแค่การติดต่อเรื่องธุรกิจ ไม่มีประเด็นชู้สาวอย่างที่คนของคุณเข้าใจ ฉันจะขอบคุณคุณโชมากๆ เลยค่ะ”
ใบหน้าสวยประดับด้วยรอยยิ้มหวาน หากทว่าภายในใจของเทียร์รดากลับเต้นรัวด้วยความกลัว แต่ทำใจกล้าสู้เสือสบสายตาคู่สนทนาไม่วอกแวกไปไหน
เธอหวาดกลัวอีกฝ่ายที่มีอำนาจมากกว่าก็จริง แต่ก็ไม่อยากถูกเข้าใจผิดในสิ่งที่ไม่ได้ทำเช่นกัน
“ถ้าคุณต้องการแบบนั้น ผมจะทำให้.. ยังไงผมก็ยังอยากให้คุณไว้ใจผมอยู่นะเทียร์”
“คุณโชไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ฉันเองก็มีความผิดในเรื่องวันนี้ที่ใช้อารมณ์ตัดสิน”
เทียร์รดาคลี่ยิ้มน้อมรับในสิ่งที่ตัวเองทำผิด ก่อนจะพูดขึ้นต่ออีกว่า
“ถ้าหากคนของคุณใจเย็นลงกว่านี้ ฉันก็พร้อมที่จะขอโทษเธอเหมือนกัน”
“โอเค ยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณแทนทับทิมอีกครั้งนะเทียร์” ประธานโชกล่าวขอโทษด้วยสีหน้าสำนึกผิด หากทว่าแววตากลับดูมีเลศนัยในแบบที่ผู้ชายอย่างคียติณณ์มองออกแล้วก็ตามเล่ห์ทัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องด้วยนะคะ”
“ถ้างั้นผมขอตัว”
เทียร์รดาโคลงศีรษะเล็กน้อย ไม่ทันได้เห็นจังหวะที่ชายหนุ่มทั้งสองคนปะทะสายตากัน ก่อนประธานโชจะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องไป
เสียงลอบถอนหายใจดังขึ้นอย่างโล่งอก เธอหันมองคียติณณ์ครู่หนึ่ง พลันหลบตาวูบเมื่ออีกฝ่ายช้อนสายตาขึ้นมอง
“ถ้างั้นฉันก็ขอตัวก่อนเหมือนกันนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยค่ะคุณติณณ์”
จู่ๆ หญิงสาวก็ดูรีบร้อนขึ้นมา รีบเดินไปคว้ากระเป๋าตัวเอง พร้อมกับโคลงศีรษะลาอีกฝ่ายโดยไม่ยอมสบตาด้วย
ทว่า..
คนมือไวคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้ ลมหายใจขาดห้วงไปไม่คิดว่าจะกล้ารั้งเธอไว้แบบนี้
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เทียร์รดามุ่นคิ้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ไปทานข้าวกันสักมื้อมั้ยครับ” คนที่โพล่งปากเอ่ยชวนหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
นัยน์ตาสีดำขลับวาววับเป็นประกาย สบสายตาคู่สวยด้วยอาการหัวใจเต้นถี่รัว
“แต่ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจจะปฏิเสธ..”
“ได้ค่ะ”
สิ้นประโยคตอบรับคียติณณ์ที่เกือบจะหมดหวัง ก็เงยหน้าขึ้นมองเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ฉันเองก็ไม่ชอบติดค้างบุญคุณใครเหมือนกัน..” เทียร์รดาเอ่ยบอก ก่อนจะหยิบนามบัตรของเธอเองจากกระเป๋าส่งให้เขา
คียติณณ์รับไว้แบบไม่ต้องพิจารณานาน ก่อนหยิบนามบัตรของตัวเองส่งให้เธอคืนเช่นกัน
“แล้วจะติดต่อไปนะครับ” ชายหนุ่มค้อมศีรษะเล็กน้อย พลางเม้มริมฝีปากปิดซ่อนรอยยิ้มของความดีใจไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย
บอกไปใครเขาจะเชื่อว่านี่คือการบุกจีบสาวครั้งแรกของว่าที่ประธานคียติณณ์..
บนรถยนต์เงียบเชียบจนได้ยินเสียงแอร์ดังเล็ดลอดให้ได้ยิน รวมถึงเทียร์รดาที่นั่งตกตะกอนความคิดบางอย่างเกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อคียติณณ์
“ผมเป็นแค่คนที่อยากให้เธอมีความสุข..”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของคียติณณ์ติดอยู่ในหัวเธอ ในน้ำเสียงที่แสดงถึงความโกรธเกรี้ยว ท่าทางของอีกฝ่ายที่พยายามปกป้องเธอ มันอดไม่ได้ที่ใจดวงน้อยๆ จะเต้นแรง
“แกโอเคมั้ยเทียร์..”
“ฉันแค่กำลังคิดว่าการเกิดเป็นเทียร์รดาทำไมมันถึงยากแบบนี้”
ชื่อของเทียร์รดาถูกค้นหาอันดับหนึ่งบนเว็บไซต์ หลังมีแหล่งข่าวแพร่งพายเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
ความวิตกกังวลเดียวที่เทียร์รดาหวาดกลัว คือเรื่องนี้จะถึงหูพ่อกับแม่บุญธรรมเธอเท่านั้นเอง
หลังเรื่องราววุ่นวายเกิดขึ้น การพูดคุยระหว่างทั้งสามคนก็จบลงได้ไม่สวยเท่าไหร่ คู่หมั้นสาวของประธานโชไม่รับฟังคำอธิบาย เธออ้างว่ามีรูปถ่ายที่ทั้งสองพากันเข้าโรงแรมไว้ในมือ
ใช่ ภาพนั้นหลุดออกไปบนโลกอินเทอร์เน็ต..
มันน่าเศร้าตรงที่โลกออนไลน์เป็นสิ่งที่ใครก็สามารถออกความคิดเห็นได้ แต่จำเลยอย่างเทียร์รดาไม่สามารถพูดแก้ตัวในสิ่งที่ผู้คนเข้าใจผิดได้เลย
เธอโดนถล่มจากผู้คนมากมายที่เธอไม่รู้จัก สาดคำด่าทอเสียหายที่เสียดลึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงตรงกลางใจ
“แกไม่ต้องคิดมากนะเทียร์ ทางบริษัทน่าจะกำลังออกหนังสือแจ้ง ช่วงนี้แกก็.. หลบสื่อหน่อย” ส้มจี๊ดเอ่ยบอกเสียงผะแผ่ว หนักใจเหมือนกันที่แก้ตัวอะไรแทนอีกฝ่ายไม่ได้
“โอเค” เทียร์รดาพยักหน้ารับคำ เบือนหน้ามองหน้าต่างแล้วลอบถอนหายใจเงียบๆ คนเดียว
“แล้วก็เลิกหมกหมุ่นคอมเม้นต์พวกนั้นได้แล้ว อย่าแอบเก็บไปคิดมากคนเดียว แกยังมีฉันทั้งคน”
“รับทราบค่ะคุณผู้จัดการ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยนะพี่ ฉันทำพี่เหนื่อยใจไปด้วยเลย”
“สบายมากไอ้เทียร์อย่าคิดมาก”
ผู้จัดการสาวโบ้ยมือเชิงไม่ให้อีกคนคิดเยอะ ก่อนยกกำปั้นขึ้นมาพร้อมประโยคให้กำลังใจเสียงหนักแน่น
“แกคือเทียร์รดานะเว้ย ใครก็อยากเป็นแกทั้งนั้น มั่นใจในตัวเองไว้ เชิดหน้าเข้าไว้ คนพวกนั้นไม่ได้รู้จักแกดีหรอก”
“โอเค เชิดหน้าไว้”
“เออใช่ไอ้เทียร์ เชิดไว้ๆ”
เทียร์รดาหลุดขำท่าทางประกอบคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะหุบยิ้มลงทีละนิดเมื่อรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ ภายในใจ
“แต่พวกเขาทำเหมือนรู้จักฉันดีนี่ บางทีฉันก็แอบหลงคิดว่าตัวเองนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ข่าวซุบซิบดาราก็เป็นปกติที่คนเขาจะเม้าเอาสนุกปาก อย่าเก็บมาใส่ใจเลย พรุ่งนี้มีอีเว้นท์งานเลี้ยงคุณหญิงนะเว้ยอย่าลืม”
“อ่า นี่สิงานช้างของจริง”
- Writer
