ฝากรักที่บ้านไร่ 19
1358 Words
ไร่ปลายฟ้า
ราชสีห์พาวรรณรวีขับรถมายังไร่ข้างๆที่อยู่ไม่ห่างไกลเขาซักเท่าๆไหร่นัก เพื่อพาน้องสาวมาเคลียร์กับเพื่อนเก่าที่คิดว่าน้องสาวก็คงไม่อยากนับเพื่อนซักเท่าไหร่ ' ไร่ภูทับสิง ' คือไร้คู่แข่งเบอร์หนึ่งของไร่ปลายฟ้าที่มีภูมิมินทร์พ่อของเมฆินทร์เป็นเจ้าของนั่นเอง รถตู้สีดำสนิทจอดอยู่ที่หน้าบ้านของคู่กรณีก่อนที่ราชสีห์จะก้าวลงมาอย่างอาจหาญไม่เกรงกรัวพร้อมกับคนินที่ลากลูกน้องของเมฆินทร์ลงมาจากรถแล้วโยนไปตรงหน้าคนงานคนอื่นๆในไร่ของภูมิมินทร์
" ไปตามไอ้เมฆินทร์ออกมา " ราชสีห์ตะโกนกร้าวออกไปลั่นพื้นที่ ไม่นานเมฆินทร์ก็เดินออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าคงจะได้เห็นหน้าวรรณรวี
" หู้ววววว สวัสดีครับคุณพี่เขย ใจเย็นๆก่อนสิคร๊าบบ มีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้ไหม คนงานผมแตกตื่นกันหมดแล้ว " เมฆินทร์พูดอย่างกวนๆตามประสานักเลงหัวไม้
" มึงส่งคนตามพวกกูทำไม " ราชสีห์จ้องพร้อมกับถามด้วยสายตาดุดัน
" ผมตามพี่เขยที่ไหนล่ะ ผมตามน้องวีว่าที่แฟนคนสวยของผมต่างหาก " เมฆินทร์ยังคงพูดจากวนโทสะราชสีห์ไม่เลิกก่อนจะเดินเลยไม่ยังประตูรถตู้ที่คิดว่าวรรณรวีอยู่ทันที ใช่เมฆินทร์คิดถูกเพราะรวีต้องมากับราชสีห์แน่แต่ทันทีที่เมฆินทร์เดินถึงประตู นักเลงหนุ่มก็ถูกขาสวยถีบจนหงายหลังล้มลงไม่เป็นท่า
" ไง เมฆินทร์ " รวียกมือทักทายคนที่ลุกขึ้นปัดก้นตัวเองไปมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
" โห น้องวีอ่ะ ทำไมทำร้ายว่าที่สามีแบบนี้ละคะ " เมฆินทร์มองหน้าก่อนจะพูดจาที่คิดว่าอ้อนที่สุดส่งให้หญิงสาวแต่มองยังไงก็ดูปัญญาอ่อนมากกว่าสำหรับรวี
" แกรู้ตารางบินกลับฉันได้ยังไง " หญิงสาวกอดอกถามทันที
" ไม่บอกหรอก " เมฆินทร์เฉไฉ
" ฉันขอเตือนนะเมฆินทร์ อย่าล้ำเส้นฉัน ฉันไม่ได้สนใจแกเลย " รวีตัดความหวังของอีกคนอย่างไม่ใยดี
" หึ! ที่น้องวีไม่สนใจพี่เพราะน้องวีมีไอ้หน้าขาวนั่นใช่ไหมคะ " เมฆินทร์ถามกลับบ้าง ทำเอารวีเริ่มไปไม่เป็นเพราะสายตาของพี่ชายตวัดมองมาทันทีที่เมฆินทร์มันพูดจบ
" ผู้ชายอะไรของแก " รวีถามหยั่งเชิง
" ก็ไอ้หน้าขาวสไตล์ฝรั่งนั่นไงนี่หิ้วน้องวีขึ้นรถไปตอนอยู่กรุงเทพฯน่ะ พี่ไม่ใจสนหรอกนะว่าไอ้นั่นมันเป็นใครแต่น้องวีต้องเป็นของพี่คนเดียว " เมฆินทร์เล่าเหตุการณ์วันที่เธอเมาที่คลับของพายุออกมาก่อนจะแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนจนคนแถวนั้นเอือมระอากับความหน้าด้านของมัน
" น้อยๆหน่อย น้องกูไปเป็นของมึงตอนไหน แล้วถ้ากูจะมีน้องเขยจริงๆ กูก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นมึงนะเมฆินทร์ " ราชสีห์ดักทางของอีกคนทันที
" เลิกยุ่งกับฉันซักที ฉันมีแฟนแล้ว ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน ฉันจะไม่สนความสัมพันธ์ที่เราเคยรู้จักกันมาก่อนนะ ส่วนเรื่องนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องแก แต่ขอย้ำนะอย่ามายุ่งกับฉันอีก " รวีร่ายยาวก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถ
" อย่ายุ่งกับน้องสาวกูอีก เพราะถ้ายังยุ่งอยู่ คนที่จะคิดบัญชีกับมึงคือกูแน่นอน " ราชสีห์เตือนนักเลงหนุ่มก่อนจะก้าวขึ้นรถ แล้วพากันกลับไร้ตัวเองทันทีทิ้งให้เมฆินทร์ยืนกัดฟันอยู่แบบนั้นอย่างไม่สนใจ
สนามบิน
กอหญ้าเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในสนามบินทันทีก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนในสนามบินเพื่อรอเวลาที่พายุจะเข้าเกจ
" พี่ลมกอหญ้าขอร้องอะไรพี่หน่อยได้ไหมคะ " กอหญ้ามองหน้าของคนที่มีสักเป็นเหมือนพี่ชาย
" ทำไมจะไม่ได้ละ " พายุว่า
" อย่าให้ใครติดต่อมาหากอหญ้านะคะ " กอหญ้าบอกกับชายหนุ่ม
" กอหญ้าพี่ไม่อยากให้เราโกรธทุกคนนะ ทุกคนเป็นห่วงกอหญ้านะ โดยเฉพาะคุณอาทั้งสอง " พายุอธิบายถึงเรื่องราวหลังจากที่ปฐพีพากอหญ้ามาส่งที่นี่ให้หญิงสาวฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทั้งพ่อทั้งแม่ของเธอเอาแต่ร้องไห้ ต้นข้าวเมื่อฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่ตามหาเธอที่หายไป จนยอมรับหมั้นปฐพีเพราะคิดว่าปฐพีเป็นคนเอาเธอไปซ่อนไว้งั้นหรอ
" แต่ความหวังดีของทุกคนคือการผลักไสกอหญ้า " ตอบออกไปโดยที่ไม่มองหน้าเลยซักนิดหญิงสาวเอาแต่ก้มมองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่ที่หน้าตัก
" แล้วกอหญ้าไม่ชอบที่นี่หรอ " พายุถาม
" กอหญ้าชอบที่นี่ค่ะ ชอบพี่วี แต่ไม่ชอบเจ้าของไร่ " กอหญ้าส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะบอกว่าเธอชอบอะไรและไม่ชอบอะไร
" แล้วทำไมเราถึงไม่ชอบเฮียราชล่ะ " พายุถามกลับอย่างสงสัย ก็ในเมื่อคนที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขาชอบทุกอย่างที่นี่แต่ดันไม่ชอบเจ้าของของที่นี่มันก็น่างงๆอยู่นะ
" ป่าเถื่อน ดุ ไม่น่าเข้าใกล้เลยซักนิด " คำตอบของกอหญ้าทำเอาทั้งพายุและกองปราบหลุดขำออกมาพร้อมกันทันที นั่นจึงทำให้กอหญ้ารู้ว่าเธอเผลอต่อเจ้านายของเขาไป " ขอโทษค่ะคุณกองปราบ ฉันไม่ตั้งใจจะว่าเจ้านายของคุณ "
" ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ นอกจากคุณวีก็มีคุณนี่แหละครับที่กล้าตั้งแง่ใส่นายผม " กองปราบยิ้มให้กับอีกคน
" งั้นหรอคะ " กอหญ้ายิ้มแหยๆส่งไปให้กองปราบ
" เท่าที่พี่รู้จักเฮียราช ถึงเขาจะเป็นคนที่ดูดุร้าย แต่เขาก็อบอุ่นมากนะ " พายุยกมือหนาขึ้นมาวางบนหัวสวยของอีกคนก่อนจะโยกเล่นเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ
" หรอคะ ตั้งแต่เขาลากกอหญ้าไปช่วยงานกอหญ้ายังมองไม่เห็นความอบอุ่นเลยค่ะ เขาเอาแต่เก๊กดุใส่ หรือไม่ก็ทำหน้าตาแปลกๆใส่กอหญ้า พี่มั่นใจใช่ไหมว่าอยู่กับเขากอหญ้าจะปลอดภัย " กอหญ้าถามกลับ
" แล้วเราจะไม่ปลอดภัยจากอะไรล่ะหืม!! " พายุว่า
" ก็...จากเขานั่นแหละ " กอหญ้าลากเสียงยาวก่อนจะขยับไปกระซิบชายหนุ่มแทน
" ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้สบายใจได้เรายังไม่เลขสองนำหน้าเลย เฮียราชแกไมฟันเด็กไม่เกิน20 " พายุว่าออกมาอย่างขำๆ แต่นั่นก็คือความจริงเพราะราชสีห์ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเด็กที่ต่ำกว่า20 ปีเลยต่อให้เธอคนนั้นเหลืออีกสองวันจะ20 ก็ตามเพราะเขาจะไล่ออกไปทันที
" พี่ลม อีกปีเดียวกอหญ้าก็20 แล้วไหม " หญิงสาวตาเหลือกมองคนเป็นพี่ที่ตอบทีเล่นทีจริงไม่ได้เคลียดกับเธอเลยซักนิด
" อีกตั้ง 10 เดือนกว่า สบายใจได้ " พายุหยอกล้อกับกอหญ้าไปมาอย่างสนุกสนานก่อนที่ประชาสัมพันธ์จะประกาศว่าสายการบินที่พายุโดยสารจะขึ้นบินในอีก30 นาที
" พี่ต้องไปก่อนนะ อยู่ที่นี่ให้สนุกล่ะ จำไว้นะว่าทุกคนรักกอหญ้ามาก เบอร์คุณอาที่พี่ให้ไปก็อย่าลืมโทรไปหาก่อนท่านจะบินไปญี่ปุ่นนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะหาเวลามาหาเราบ่อยๆ " พายุบอก
" กอหญ้ารู้ค่ะ แต่ขอเวลาอีกสักพักนะ เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ลม สวัสดีค่ะ " กอหญ้าบอกกลับก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อกล่าวลากันเสร็จ พายุก็เดินลากกระเป๋าเดินทางออกไปทันที กองปราบจึงพาหญิงสาวกลับไร่ปลายฟ้าเช่นกัน
- Writer
