ฝากรักที่บ้านไร่ [ Make love at the farm house. ]

ฝากรักที่บ้านไร่ 18

ไร่ปลายฟ้า

เช้าของวันใหม่ที่มีร่างบางนอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา บรรยากาศในไร่ดีก็จริงแต่ยามเช้าตรู่ของแต่ละวันอากาศก็เย็นกว่าปกติ กอหญ้าพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เพราะอากาศเย็นจนหญิงสาวไม่อยากลุกออกจากเตียงนอน

" อื้อออออ อากาศหนาวชะมัด " หญิงสาวครางในลำคอก่อนบ่นออกมาเบาๆภายใต้ผ้าห่ม แต่เดี๋ยวก่อนนะเธอขึ้นมาอยู่บนห้องนอนได้ยังไง หญิงสาวได้แต่คิดในใจ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปเปิดน้ำอุ่นในห้องน้ำแช่ตัวอยู่สักพักพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องบางขึ้นมาเปิดดูจนกระทั่งมือบางเลื่อนไปเจอหัวข้อข่าวที่ว่า

' เปิดตัวอย่างเป็นทางการของคู่รักนักบริหารหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างคุณปฐพี ที่ได้เปิดตัวคู่รักไปก่อนจะกำหนดวันหมั้นอย่างเร่งรีบ ' กอหญ้าจึงปิดโทรศัพท์ทันที

[ พายุ ]

วันนี้เขาต้องบินกลับกรุงเทพฯแล้วสินะ แต่เขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับใครบางคนเลย หลังจากที่คิดได้พายุก็ลุกออกจากห้องตัวเองก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องของวรรณรวีทันที ก่อนจะชั่งใจอยู่นานว่าจะเคาะประตูดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายเขาก็ถอดใจกำลังจะหันหลังเดินกลับไม่รู้ว่าโชคชะตาหรืออะไรที่ทำให้รวีเปิดประตูออกมาแบบนี้

" นี่คุณ " ด้วยสภาพชุดนอนซีทรูสีขาวมีเสื้อคลุมอยู่บนไหล่บางผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ชายหนุ่มจึงรีบผลักคนที่ยังไม่ได้ตั้งตัวแล้วเดินตามเข้ามาด้วยพร้อมกับกดล็อคประตูห้องของรวีทันที

" คุณจะออกจากห้องนอนด้วยสภาพนี้อ่ะนะ " พายุถามขึ้นอย่างไม่พอใจ

" แล้วคุณจะยุ่งยากอะไรกับฉันนักหนา นี่มันบ้านฉัน ฉันจะแก้ผ้าเดินก็ได้ไหม " รวีนั่งกอดอกตอบเขาอยู่ที่ปลายเตียง

" จะแก้ผ้าเดินไปไหนก็ได้งั้นหรอ หึ! " พายุย่างสามขุมตรงเข้ามาหาคนช่างประชดประชันทันที รวีที่ระวังตัวอยู่แล้วจ้องหน้าอีกคนกลับอย่างไม่เกรงกลัว ถ้าเขาเดินเข้าไปถึงตัวรวีคงได้ทำร้ายร่างกายเขาเป็นแน่ ซึ่งพายุก็อ่านความคิดหญิงสาวออกจริงๆเพราะทันทีที่เขาเดินเข้าใกล้รวีก็ตั้งการ์ดเตรียมปล่อยหมัดใส่เขาแล้ว

" ถ้าเข้ามาใกล้ฉัน ฉันไม่เอาคุณไว้แน่ ออกไปซะ " รวีขู่กลับซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวเลยซักนิด พายุเดินเข้ามาหาอีกคนอย่างรวดเร็วรวีที่ตั้งใจปล่อยหมัดใส่หน้าเขาแต่กลับไม่โดนเพราะความไวของรวียังไม่สามารถจับความกะล่อนของพายุได้หรอก ชายหนุ่มหลบได้อย่างหวุดหวิดก่อนจะรวบร่างบางโยนลงบนเตียงพร้อมกับขึ้นคล่อมเธอไว้

" ตอนแรกว่าจะคุย แต่ตอนนี้คุณทำให้บางสิ่งบางอย่างในตัวผมตื่น " พายุบอกกับอีกคนก่อนจะบดเบียดเจ้าโลกของตัวเองกับหน้าขาเรียวของอีกคนซึ่งชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้ตลอดเมื่ออยู่ใกล้รวี กลิ่นหอมอ่อนๆจากเธอมันสามารถกระตุ้นอารมณ์กำหนัดในตัวเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

" ไม่ ฉันไม่ทำอะไรกับนะ...อื้อออออ " ก่อนที่รวีจะปฏิเสธและพ่นคำด่าใส่เขาไปมากกว่านี้พายุกดริมฝีปากลงไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวที่ยังอ้าปากด่าอยู่จึงเป็นโอกาสให้พายุเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานๆได้ง่ายดายยิ่งขึ้น ยิ่งจูบแรงปรารถนาในตัวทั้งคู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น รวีที่ปฏิเสธในตอนแรกก็อ่อนระทวยจนไม่สามารถบังคับร่างกายของตัวเองได้ มือหนาลูบไล้ไปมาก่อนสอดมือขึ้นมาจากชายกระโปรงชุดนอนที่รวีเองก็ไม่มีชุดชั้นในปกปิดอยู่เลยซักชิ้น ยิ่งทำให้พายุเดือดดาลเข้าไปใหญ่ นี่เธอจะใส่แค่ชุดนอนที่ไม่มีอะไรซับในเลยเนี่ยนะเดินไปเดินมาในบ้านที่มีการ์ดนับร้อยเดินไขว่กันอยู่

" อะ อ๊ะ อ๊าย นะ..นาย อ๊าาาห์ " รวีตกใจกับการการที่พายุเปลี่ยนจากการลูบไล้เป็นคว้าหมับลงที่เนินเนื้ออวบอูมกลางกายสาวของเธอพร้อมกับกดนิ้วเข้าไปไม่ให้เธอได้ตั้งตัวซักนิด ทั้งเสียวทั้งแสบปะปนกันไปหมด พายุชักนิ้วเข้าออกจนหญิงสาวเกือบถึงฝั่งฝันแต่เขากลับดึงนิ้วออกไม่ทำต่อ ทำให้ร่างบางที่เกือบถึงฝั่งต้องรู้สึกทรมาน

" คุณอยากเสร็จไหม " พายุก้มลงไปกระซิบข้างใบหูขาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนจะเป่าลมเข้าไปให้อีกคนรู้สึกสยิวเล่นๆ

" ฉะ...ฉัน รู้สึกเหมือนตัวจะระเบิด ชะ..ช่วยหน่อย " รวีบีบแขนแกร่งที่แค่จับก็รู้ว่าชายหนุ่มต้องมีกล้ามแน่นๆแน่นอน

" ทำเองสิ " พายุพลิกให้รวีขึ้นมานั่งทับบนร่างกายเขาแทนก่อนจะถอดชุดนอนของเธอออกจนหมด เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าที่นั่งทับหน้าท้องของพายุอยู่ รวีจึงเอื้อมมือไปเลิกเสื้อของพายุขึ้นช่วงตัวของพายุยาวกว่าแขนเล็กๆของเธอจะถอดเสื้อเขาออกได้เธอจึงทำได้แค่เลิกขึ้นไปถึงช่วงอกเท่านั้น เนินเนื้อฉ่ำแฉะบดเบียดไปมาบนหน้าท้องแกร่ง ก่อนที่เธอจะถอยหลังลงไปเพื่อปลดกางเกงพายุออกเช่นกันแน่นอนว่าชายหนุ่มก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีจนเธอถอดได้สำเร็จ ท่าทางกล้าๆกลัวๆของรวีทำให้พายุลอบยิ้มขำอย่างเอ็นดู

" จับมันใส่เข้าไปสิ อ่าาา ค่อยๆ อืมมมมมม์ แบบนั้นแหละ " พายุบอกคนที่จับเจ้าพายุน้อยของเขาอย่างเขินอายก่อนจะค่อยๆนั่งทับกลืนกินตัวตนเขาเข้าไปจนสุดแต่เธอก็ยังไม่กลัาขยับจนกระทั่งพายุเริ่มทนความคับแน่นที่บีบรัดไม่ไหวชายหนุ่มจึงจับสะโพกมนขยับขึ้นลงตามจังหวะจากช้าแล้วค่อยๆเร็วขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาที่ทั้งคู่มีร่วมกัน และบทรักที่ร้อนแรงก็เริ่มขึ้นและจบลงด้วยความเหนื่อยหอบของคนทั้งสอง

" ออกไปได้แล้ว ได้สมใจแล้วก็ออกไปสิ โอ๊ะ! " รวีลุกหนีเพื่อจะเดินไปห้องน้ำแต่ก็ต้องกลับลงมานั่งบนเตียงอีกครั้งเพราะเธอรู้สึกจุกยังไม่หาย คนบ้าอะไรป่าเถื่อนชะมัด ครั้งนั้นเธอเมาไม่มีสติแต่ครั้งนี้เธอมีสติเต็มร้อย แถมยังให้ความร่วมมืออิตานั่นอีก ที่นี้เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน

" ผมต้องกลับกรุงเทพฯเที่ยงนี้ " พายุดึงคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงลงมากอดพร้อมกับบอกถึงเรื่องที่จะคุยด้วย

" แล้วจะบอกฉันทำไม " ถึงแม้หญิงสาวจะถามกลับแบบนั้นแต่สายตาเธอกลับมองไปที่ประตูอย่างไร้จุดหมายเธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดี ก่อนจะตกใจที่ความเย็นของสร้อยที่มีจี้เครื่องบินฝังเพชรถูกใส่เข้าที่คอระหงส์ของตัวเอง " อะไรของนาย "

" ตัวแทนของฉัน สร้อยเส้นนี้มีแค่เส้นเดียวเพราะพ่อกับแม่สั่งทำให้ฉันในวันเกิดตอน10 ขวบ ฉันใส่มันติดตัวตลอดไม่เคยถอด " พายุเล่าที่มาที่ไปและความสำคัญของสร้อยให้รวีฟัง

" แล้วเอามาให้ฉันทำไม " พายุฝังจมูกโด่งของตัวเองลงที่ซอกคอของหญิงสาว

" ฉันฝากเอาไว้ก่อน แล้วฉันจะกลับมาดูมันบ่อยๆ " พายุบอกก่อนจะกดจูบลงไปเบาๆ

" งั้นนายก็เอาคืนไปเถอะ จะได้ไม่ต้องมาดูบ่อย " รวีทำท่าจะแกะสร้อยเงินออกจากคอ แต่กลับถูกพายุงับมือเข้าให้

" ถ้าเธอถอดสร้อยคอออกฉันจะทำรอยอย่างอื่นไว้แทนนะ " พายุยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอก่อนจะกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

" เออ ฉันใส่ก็ได้ กลับห้องนายไปได้แล้ว เดี๋ยวมีใครมาเจอนายออกจากห้องฉัน ฉันจะซวย " รวีตอบปัดก่อนจะไล่พายุออกจากห้องอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้พายุเองก็ยอมออกไปง่ายๆแต่ก่อนไปก็ไม่วายทิ้งประโยคนึงไว้ให้ญิงสาวได้อายเล่น

' ตอนที่คุณอยากกินผม คุณโคตรเซ็กซี่เลยรวี '

08:00 น. หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จทุกคนก็มานั่งกองกันอยู่ที่โซฟาเพราะคำสั่งของราชสีห์ทันที

" ลมแกจะกลับเที่ยงนี้ใช่ไหม " ราชสีห์ถามน้องชายของเพื่อนสนิททันที

" ใช่ เฮียมีอะไรหรือเปล่า " พายุพยักหน้ารับ

" เปล่า ฉันจะให้กองปราบไปส่งแกที่สนามบิน ฉันกับยัยวีมีธุระต้องไปทำ " ราชสีห์บอก

" เหมือนเรื่องนี้วีกับกอหญ้าไม่น่าจะเกี่ยวอะไรนะคะ ถ้างั้นวีขอตัวนะคะ ไม่ส่งนะคุณ " รวีบอกพี่ชายก่อนจะบอกกับพายุแล้วเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที

" งั้นเดี๋ยวกอหญ้าไปส่งพี่ลมกับคุณกองปราบเองค่ะ " กอหญ้าพูดขึ้น

" ดีเลย " พายุพูดก่อนจะเดินมายีผมกอหญ้าอย่างเอ็นดู

" งั้นกอหญ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ " กอหญ้าบอกก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปอีกคน

" เฮียจะไปไร่ไอ้เมฆินทร์อะไรนั่นหรอ " พายุถามขึ้นทันทีหลังจากที่ทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว

" ใช่ ฉันไม่ปล่อยให้ยัยวีไปหาไอ้ห่านั่นคนเดียวหรอก ถึงจะมั่นใจในฝีมือยัยวีก็เถอะ " ราชสีห์นั่งพิงโซฟากอดอกตอบอย่างโกรธเคืองที่ถูกสะกดรอยตาม แถมยังตามราวีน้องสาวสุดหวงของเขาไม่เลิก

" ผมสารภาพเลยนะเฮีย ผมชอบน้องสาวเฮียวะ แต่ขอกลับไปเคลียร์ตัวเองก่อนนะ เดี๋ยวจะลางานเฮียดินมาตามจีบน้องเฮียเลย " พายุสารภาพออกไปอย่างง่ายดายเหมือนไม่กลัวลูกกระสุนปืนของราชสีห์เลยซักนิด

" ไอ้ห่านิ มึงนี่มันพูดง่ายไปซะทุกเรื่องจริงๆเลยนะ ไปเจอสาวสวยๆก็บอกชอบเขาไปซะหมด " ราชสีห์ส่ายหน้าให้กับน้องชายของเพื่อนสนิทเพราะคิดว่าเขาคงพูดเล่น

" เฮีย ผมไม่เคยบอกชอบใครซักคนเลยนะ น้องเฮียเนี่ยคนแรกเลยที่ผมบอกแล้วก็ขอเฮียเนี่ย " พายุทำหน้าจริงจังจนราชสีห์ต้องนั่งตัวตรงจ้องเข้าไปที่ดวงตาคมของอีกคนอย่างจับผิด

" นี่มึงพูดจริง " ราชสีห์ถามย้ำ พายุจึงพยักหน้ารับ " กูแล้วแต่ยัยวี ถ้ายัยนั่นชอบมึงกูก็ไม่ขัดแต่ถ้าน้องกูมีน้ำตากูเอากระสุนยัดปากมึงตายคาบ้านแน่ไอ้ลม "

" เฮีย ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ น้องสาวเฮียคงยัดกระสุนเข้าปากผมก่อนเฮียอีกมั้ง " พายุส่ายหน้าตอบกับคำขู่ของอีกคน " เฮียอย่าให้ไอ้เวรนั่นแตะตัวน้องสาวเฮียนะ "

" ใครมันจะเข้าถึงตัวยัยวีมันได้ง่ายๆวะ ถ้าตัวมันไม่ยอมอ่ะ " ราชสีห์ตอบกลับ ใช่ไม่มีใครเข้าถึงตัววรรณรวีได้ง่ายๆหรอกนอกเสียจากน้องสาวเขาจะยอมให้เข้าถึงตัว " ไปเตรียมตัวกลับได้แล้วไป เดือนหน้าค่อยเจอกันที่งานหมั้นไอ้ดิน "

" ครับ " พายุตอบรับก่อนจะเดินกลับไปห้องเก็บของที่ห้องพักของตัวเองต่อทันทีราชสีห์ก็เดินไปเคลียร์งานที่ค้างในห้องทำงานต่อเช่นกัน