บทที่ 3 เข้าป่า
1606 Words
บทที่ 3
เข้าป่า
“คงยาก ชาวบ้านที่ไม่ทำงานในไร่ล้วนก็ขึ้นเขาหาหน่อไม้หรือหาพวกสัตว์ป่ากันทั้งนั้น มีเพียงป่าชั้นกลางและป่าชั้นในที่ไม่มีใครกล้าเข้า นอกจากพรานป่าประจำหมู่บ้าน แต่พรานก็ยังไม่กล้าเข้าถึงป่าชั้นในเพราะมันอันตราย ส่วนมากที่เขาได้มาก็จะมีหมู่ป่าตัวเล็กเท่านั้น”
“ฉันคงต้องลองเข้าไปสักครั้ง เผื่อได้หมูป่ามาสักตัว”
“อย่าไปเลย มันอันตราย ไม่คุ้มหรอก เดี๋ยวแม่ไปรับจ้างพวกชาวบ้านดีกว่า”
นางหลิงมู่ไม่อยากให้ลูกสะใภ้เข้าป่าลึกเพราะมันอันตราย อีกทั้งเธอรู้นิสัยขอเซี่ยเจียวหงดีว่าเป็นคนที่ไม่เอาอะไร หากเข้าป่าชั้นกลางหรือชั้นใน จะกลายเป็นเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่า
“ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องรับจ้างอะไรอีกแล้ว ดูแลอาฝานและเจินเจินดีกว่า ฉันจะเป็นคนหาเงินเอง”
แต่เธอคงต้องลดความอ้วนเสียก่อน จะให้เธอไปหางานทำในตำบลหรืออำเภอ ไปสภาพนี้คงไม่มีใครรับเธอทำงานแน่
“ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน อย่าลืมว่าตอนนี้อาฝานกับเจินเจินมีแต่อาหง ส่วนเฉิงซาน...”
“แม่คะ พี่เฉิงซานอาจจะเจอปัญหา หรือไม่เขาอาจจะมีคนอื่นไปแล้ว เราอยู่ที่นี่ควรจะดูแลตัวเอง เมื่อไรที่พี่เฉิงซานกลับมาค่อยว่ากันอีกที แต่ถ้าเขามีครอบครัวใหม่ฉันต้องขอหย่า แม่เข้าใจฉันใช่ไหม”
เซี่ยเจียวหงคิดว่าเมื่อไรที่สามีมีครอบครัวใหม่ เธอคงต้องขอหย่า ส่วนลูกทั้งสองคนเธอคงต้องดูแลเอง
“ไม่มีทาง เฉิงซานไม่ใช่คนแบบนั้น เขารักลูกทั้งสองคนมาก เฉิงซานไม่มีทางมีคนอื่น”
นางหลิงมู่ยืนยันหนักแน่น เธอรู้จักนิสัยลูกชายดี กลัวเพียงว่าจะเกิดเรื่องจน...
“แม่อย่าคิดมากเลย ฉันจะเข้าป่าเสียหน่อย เผื่อว่าพอจะหาอะไรติดไม้ติดมือกลับมาได้บ้าง”
“ในห้องเก็บของมีอุปกรณ์เข้าป่าของเฉิงซานและพ่อของเขาอยู่ แต่มันเก่ามากแล้ว ไม่รู้ว่ายังใช้งานได้อีกไหมอาหงลองเข้าไปดูสิ”
“ค่ะแม่ เดี๋ยวฉันล้างถ้วนล้างชามเสร็จจะเข้าไปดู อย่างไรฝากแม่ดูสองแฝดด้วยนะคะ”
เซี่ยเจียวหงรีบทำงานตรงหน้าให้เสร็จเพื่อจะได้รีบไปดูอุปกรณ์เข้าป่าของสามีและพ่อสามีในห้องเก็บของด้านหลังบ้าน
“อาฝาน เจินเจิน ไปซื้อของเข้าบ้านกับย่าที่ร้านป้าหม่าไหมลูก”
นางหลิงมู่เดินเข้ามาถามหลานรักทั้งสองคน ป้าหม่าที่เธอพูดถึงคือนางหม่าซื่อ
“ไปครับ / ไปค่ะ”
สองแฝดรีบตอบ เพราะน้อยครั้งที่จะได้ไปเดินซื้อของที่ร้านของป้าหม่าในหมู่บ้าน แต่พอคิดว่าบ้านไม่มีเงินใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสองหม่นหมองลง
นางหลิงมู่เห็นใบหน้าที่หม่นหมองของหลานจึงยิ้มกว้าง และบอกว่าเซี่ยเจียวหงให้เงินมาซื้อแล้ว ยังสามารถซื้อลูกอมให้หลานทั้งสองคนได้อีกด้วย
“เรื่องเงินไม่ต้องหวง อาหงแม่ของหลานให้เงินย่ามาแล้ว ย่าจะซื้อลูกอมให้ทั้งสองคนด้วยดีไหม”
พอได้ยินว่าแม่ให้เงินย่า เด็กน้อยทั้งสองคนเงยหน้ามองอย่างดีใจ
“จริงเหรอครับย่า ที่แม่ให้เงินมา”
“จริงสิ ย่าจะโกหกอาฝานและเจินเจินทำไม ไปกันเถอะ”
นางหลิงมู่บอกหลานทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นสามคนย่าหลานจึงเดินจูงมือไปที่ร้านค้าในหมู่บ้านเพื่อหาซื้ออาหารกลับมาทำกินเย็นนี้ เพราะว่ามื้อกลางวันชาวบ้านแบบพวกเธอไม่ค่อยจะได้กินกันหรอก ไม่เหมือนคนมีเงินหรือพวกคนในเมือง
เซี่ยเจียวหงหลังจากจัดการคว่ำถ้วยชามเสร็จแล้วเธอจึงเดินเข้าห้องเก็บของเพื่อมาดูว่าพอจะมีอุปกรณ์ชิ้นไหนยังใช้งานได้บ้าง
“ธนูอันนี้ยังใช้การได้ ส่วนลูกธนูเอาไปใช้แก้ขัดก่อนก็แล้วกัน ค่อยหาไม้มาทำใหม่”
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการสองสามชิ้น เธอจึงหยิบตะกร้าและกระสอบสองสามใบเผื่อหาจะหาพวกหน่อไม้หรือหัวมันได้
จากนั้นจึงเดินออกมาหน้าบ้านเมื่อไม่เห็นแม่สามีและลูกทั้งสองจึงคิดว่าพวกเขาคงไปกับย่าเพื่อซื้อข้าวและอาหารเข้าบ้าน หลังจากที่ปิดประตูบ้านเรียบร้อยเธอจึงมุ่งหน้าเดินไปทางท้ายหมู่บ้านเพื่อเข้าป่า
ตลอดสองข้างทางชาวบ้านมองเซี่ยเจียวหงอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าหญิงสาวจะแขวนธนูไว้กับตัวและแบกตะกร้าเข้าป่า ทั้ง ๆ ที่ปกติเซี่ยเจียวหงเป็นตัวขี้เกียจประจำหมู่บ้าน
“นั่น ๆ พวกหล่อนเห็นไหม นังอัปลักษณ์นั่นจะเข้าป่าหาอาหาร”
ชาวบ้านคนหนึ่งสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันให้มองไปทางเซี่ยวเจียวหง พร้อมกับหัวเราะกันอย่างครื้นเครง
“นั่นสิ ฉันว่าหิมะเพิ่งจะหยุด สงสัยว่าคงจะตกหนักอีกแน่”
อีกคนจีบปากจีบคอพูดเช่นกัน พร้อมกับหัวเราะเยาะหญิงสาว
เซี่ยเจียวหงไม่สนใจว่าชาวบ้านจะมองเธออย่างไร ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือเรื่องปากท้องของครอบครัว รวมถึงต้องหาลู่ทางเพื่อหาเงินมาสร้างบ้าน
โดยที่เธอตั้งใจไว้ว่าจะสร้างบ้านสี่ห้องนอน หนึ่งของแม่สามี และห้องของลูกทั้งสองรวมถึงห้องของตัวเอง แต่เมื่อไรที่สามีกลับมาค่อยว่ากันอีกที และต้องดูด้วยว่าเขากลับมากับใคร
เมื่อเดินขึ้นเขามา เธอแทบจะมองหาอาหารไม่เจอเลยสักอย่าง แม้แต่หน่อไม้ยังโดนขุดไปหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึงตั้งใจว่าจะเข้าป่าลึกเข้าไปอีก
“สะใภ้ซือ หล่อนอย่าเข้าไปในป่าลึกกว่านี้เลยมันอันตราย”
นางกวงหลินกำลังเก็บผักป่าเมื่อเห็นลูกสะใภ้ของเพื่อนกำลังเดินเข้าป่าชั้นกลางจึงได้ร้องห้าม ต่อให้จะไม่ชอบเซี่ยเจียวหงอย่างไรแต่เธอก็ยังมีความเป็นห่วง
เซี่ยวเจียวหงขมวดคิ้วทบทวนความทรงจำ เมื่อจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครเธอจึงยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอกป้ากวง ฉันเข้าไปไม่ลึกหรอก เผื่อว่าจะมีหน่อไม้หรืออาหารให้บ้าง ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ แล้วอย่าบอกแม่สามีนะป้า แม่จะได้ไม่ต้องกังวล”
นางกวงหลินพยักหน้ารับอัตโนมัติเพราะยังตกใจที่ลูกสะใภ้ของนางหลิงมู่ยิ้มให้ เมื่อพูดคุยกันอีกเล็กน้อยจากนั้นเซี่ยเจียวหงจึงขอตัวเข้าป่าทันที
เมื่อเข้ามาถึงป่าชั้นกลาง เธอเห็นหน่อไม้ผุดขึ้นมากมายแทบจะเต็มพื้นที่ และคิดว่าผืนป่าชั้นนี้คงไม่ค่อยมีใครเข้ามาก่อนจะหยิบพลั่วออกมาขุดหน่อไม้ด้วยความรวดเร็ว แม้ว่าจะเหนื่อยง่ายเพราะรูปร่างอ้วนกว่ามาตรฐานแต่เซี่ยเจียหงก็ไม่หวั่น ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขุดต่อไป
เธอขุดไปได้สักพักก็เต็มสองกระสอบ เธอจึงมองหาอย่างอื่นเพื่อไปทำอาหาร เดินหาไม่นานก็เจอเข้ากับหัวมันที่มีต้นโชว์อยู่เต็มพื้นที่บริเวณนี้ เซี่ยเจียวเหมยไม่รอช้าจึงรีบขุดออกมาอย่างน้อยเอาไปทำมันเผาหรือทำแป้งมันก็ยังได้
หญิงสาววางของทั้งสามกระสอบไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปอีกสักเล็กน้อยเผื่อว่าจะเจอกระต่ายป่าหรือว่าไก่ป่า แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นลำธารที่มีปลาแหวกว่ายกันมากมายพร้อมกับสัตว์น้ำชนิดอื่น
ด้วยความที่เป็นห่วงและอยากให้ลูกทั้งสองและแม่สามีได้กินเนื้อ ต่อให้ไม่มีเนื้อไก่หรือเนื้อหมูมีปลาหรือกุ้งก็ยังดี แต่เพราะตอนนี้เธอไม่มีเบ็ดตกปลาหรือว่าแห หญิงสาวจึงมองหากิ่งไม้เพื่อมาแทงปลาที่กำลังแหวกว่ายมากมายในลำธาร
เซี่ยเจียวหงหยิบมีดมาฟันต้นไผ่ต้นเล็ก ก่อนจะผ่าซีและเหลาปลายให้แหลม เธอทำได้ประมาณสิบกว่าอันจากนั้นจึงเดินไปที่ลำธารอีกครั้ง ก่อนจะใช้ไม้ปลายแหลมที่ทำไว้แทงปลาขึ้นมา
หญิงสาวแปลกใจกับสายตาของตัวเองและกำลังที่ร่างนี้ไม่น่าจะทำได้ ไม่ทักอันที่เธอเหวี่ยงไปล้วนติดปลาตัวโตมาทั้งสิ้น
“ตายแล้ว อยู่กันสี่คนปลาเป็นสิบตัวจะกินหมดไหมล่ะเนี่ย”
เซี่ยเจียวหงยืนบ่นคนเดียวไม่คิดว่าความเมามันที่แทงปลาได้อย่างง่ายดายจะทำให้เธอเผลอแทงปลามาได้เป็นสิบตัว
“ช่างเถอะ ในเมื่อเอามาแล้วค่อยแบ่งปันบ้านป้ากวง อย่างน้อยที่บ้านกวงก็ดีกับแม่สามีและลูกทั้งสอง”
เมื่อพูดเองเออเองเสร็จสรรพ สายตาของเซี่ยเจียวหงดันไปเห็นฝูงหมูป่า จะว่าฝูงคงไม่ใช่เพราะมีเพียงสี่ตัวเท่านั้น
“หมูป่า”
เมื่อคิดได้ว่าพูดเสียงดังจึงรีบเอามือปิดปากเพราะกลัวเสียงของเธอจะทำให้หมูป่าทั้งสี่ตัวหนีหายไป
- Writer
