เด็กในปกครอง

ลูกบุญธรรม

เด็กสาวในชุดกระโปรงสีชมพู เดินมาพร้อมกับพี่เลี้ยงหนึ่งคน พ่อกับแม่ของเธอหายสาบสูญไปกับเรือท่องเที่ยว มีเพียงเธอที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด 

บ้านหลังนี้พี่เฟิ่งบอกว่าจะเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกเรา ฉันถูกจูงมือให้เดินเข้ามายังห้องรับแขก ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายคนนึงอายุมากกว่าฉันหลายปีมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ฉันกับพี่เฟิ่งจึงทำได้แค่นั่งเงียบๆ ไม่นานก็มีชายอายุราวๆ40-45ปี เดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามฉัน พี่เฟิ่งจึงให้ฉันยกมือไหว้ชาบคนนั้นก่อนจะเริ่มพูดคุยกัน 

พี่เฟิ่ง: คุณหนูเหมยสวัสดีคุณจางสิคะ หลังจากนี้คุณหนูเหมยจะได้เป็นลูกสาวคุณจางแล้วนะคะ 

จาง: หนูเหมยไม่ต้องกลัวนะ ฉันเป็นรุ่นพี่ของพ่อหนูเอง หลังจากนี้เรียกฉันว่าพ่อนะเพราะฉันจะรับผิดชอบดูแลหนูในฐานะลูกสาวคนเล็กเอง

เหมย: ค่ะ.... 

ฉันมองเด็กผู้ชายที่นั่งมองหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์จนฉันได้แต่กอดแขนพี่เฟิ่งด้วยความกลัว ฉันเป็นลูกคนเดียวไม่เคยมีพี่มีน้องแต่เวลานี้ฉันต้องมาอาศัยอยู่กับคนแปลกหน้าที่รับเลี้ยงฉันเอาไว้

จาง: พีชมาหาพ่อหน่อยเร็วพ่อจะแนะนำให้เรารู้จักน้อง

พีช: ครับพ่อ 

เด็กผู้ชายคนนั้นเดินมานั่งโซฟาคุณจางจึงแนะนำให้ฉันทำความรู้จักกันแต่ดูเหมือนฉันจะอยู่ยากแล้วล่ะ เพราะแววตาและท่าทางของผู้ชายคนนั้นดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

จาง: หลังจากนี้หนูเหมยจะเข้ามาอยู่กับพวกเราในฐานะลูกสาวคนเล็กของพ่อ พ่อฝากพีชช่วยดูแลน้องด้วยนะ 

พีช: ครับ... //ผมจะดูแลให้อย่างดีเลย

หนุ่มน้อยมองเด็กสาวด้วยสายตามีเลศนัยก่อนจะจ้องหน้าจนสาวน้อยกอดรัดแขนพี่เลี้ยงแน่นขึ้นด้วยความกลัว

2ปีผ่านไป.... 

เสียงร้องไห้ของสาวน้อยดังมาจากในครัว เมื่อพี่เลี้ยงวิ่งเข้ามาก็พบว่าสาวน้อยกำลังโดนละเลงไปด้วยซอสมะเขือเทศจนเนื้อตัวเป็นสีแดงจนท่วมตั้งแต่หัวลงมา ทำเอาพี่เลี้ยงแทบจะหมดความอดทนกับพฤติกรรมของเด็กหนุ่มคนนี้

พี่เฟิ่ง: คุณพีชหยุดนะคะ!! ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณจาง!! 

พีช: ชิ!! 

สาวน้อยถูกพาขึ้นมาอาบน้ำแล้วนอนพักอยู่บนห้อง เธอบอกกับพี่เลี้ยงว่าถ้าพ่อเลี้ยงของเธอยังไม่มาเธอจะไม่ลงไปอีกเด็ดขาด เพราะทุกครั้งที่เธอลงไปเจอกับเด็กคนนั้นเธอมักจะถูกแกล้งอย่างทารุณตลอด

4ปีผ่านไป....

ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังขึ้นมัธยมแล้ว เมื่อโตขึ้นชายหนุ่มก็ไม่ค่อยคิดที่จะแกล้งเธอ แต่ก็ไม่เคยคุยกับเธอแม้แต่คำเดียว จนกระทั้งวันเกิดของเธอมาถึง วันนี้พ่อเลี้ยงของเธอติดประชุมที่ต่างจังหวัดจึงกลับมาไม่ทันเป่าเค้กกับเธอ ทำให้เธอต้องอยู่เป่าเค้กกับพี่เลี้ยงเพียง2คน และจู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน 

พี่เพิ่ง: มาทานเค้กด้วยกันไหมคะคุณพีช 

พีช: วันเกิดหรอ? 

เหมย: ค่ะ //ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้พี่พีชแต่พี่พีชกลับไม่สนใจแล้วเดินนำเพื่อนๆไปที่สระน้ำหลังบ้าน

พี่เฟิ่ง: อย่าออกไปนะคะมีแต่ผู้ชาย เดี๋ยวคุณหนูทานเค้กแล้วขึ้นไปอ่านหนังสือบนห้องกับพี่นะคะ

เหมย: ค่ะพี่เฟิ่ง

สายตาฉันยังมองไปทางกลุ่มพี่พีชที่กระโดดเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ฉันอยากเล่นน้ำบ้างแต่ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ตั้งแต่เหตุการณ์เรือล่มมันก็กลายเป็นตราบาปในใจฉันมาตลอด

ฟิวส์: พีชน้องสาวมึงมอง ไม่ชวนมาเล่นด้วยล่ะ

พีช: เด็กขยะ! 

กาย: แค่เด็กเก็บมาเลี้ยงแต่ดูแล้วถ้าโตขึ้นน่าจะใช้ได้ งั้นกูจองเลยแล้วกัน 

พีช: เอาดิล่อให้ท้องแล้วก็ถีบหัวส่งไปซะ พ่อกูจะได้เลิกหลงเด็กนี่ซักที 

ฟิวส์: สงสารเด็กไอ้พีชมึงนี่ไม่ได้เรื่องเลย ถ้ามึงทำแบบนั้นมึงแม่งไม่ใช่คนแล้ว

พีช: กูไม่ชอบ ไม่ถูกชะตา ใครอย่าไปชวนเด็ดขาดไม่งั้นวันนี้กูไม่ให้เล่นเกมส์ 

ฉันยังคงนั่งมองพวกพี่พีชเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน จนพี่เฟิ่งเข้าครัวไปล้างจาน ฉันเลยแอบหยิบเค้กไปให้พี่พีชที่สระหลังบ้าน

เหมย: พี่พีชคะเหมยเอาเค้กมาให้ค่ะ 

พีช: เอามานี่สิ 

เหมย: แต่พี่พีชอยู่ในน้ำนะคะเหมยวางไว้บนโต๊ะดีกว่าค่ะ

พีช: เอามานี่!!

ชายหนุ่มว่ายน้ำมาเกาะที่ขอบสระ จากนั้นสาวน้อยจึงเดินถือจานเค้กมาให้ เมื่อแขนชายหนุ่มยื่นออกไปรับเค้กแต่ชาบหนุ่มกลับปัดจานออกแล้วดึงร่างของเธอลงมาที่กลางสระ จากนั้นชายหนุ่มก็ว่ายน้ำหนีไปอีกทาง

กรี๊ดดดดด!!!

เหมย: ช่วยด้วย แคกๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ แคกๆๆๆ

ฉันพยายามตะเกียกตะกายเพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น แต่ตอนนี้กลับได้ยินเสียงหัวเราะจากกลุ่มของพี่พีชและเสียงห้ามจากเพื่อนๆดังขึ้นไม่นานพี่เฟิ่งก็รีบวิ่งมาพร้อมกับกระโดดลงมาช่วยฉันไว้

พี่เฟิ่ง: คุณหนู!!!! 

พี่เพิ่งกระโดดลงมาช่วยฉันพร้อมกับต่อว่าพี่พีชอย่างหนักจนพี่พีชถึงกับหน้าเสีย ฉันร้องไห้กลัวจนตัวสั่น ภาพความทรงจำในเรือท่องเที่ยวกับลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง หลังจากวันนั้นฉันหมกตัวอยู่แต่ในห้องและไม่ได้ข่าวพี่พีชอีกเลย...

พี่เพิ่ง: ไม่ต้องกลัวแล้วนะคะคุณหนู คุณพีชไปจากที่นี่แล้วค่ะ...