เด็กในปกครอง

สาวมหาลัย

11 ปีผ่านไป....

ตอนนี้ฉันกำลังเข้าเรียนมหาลัยปีที่1 เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขจริงๆ เพราะคุณพ่อเริ่มปล่อยให้ฉันได้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกแล้ว

แต่เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อคุณพ่อบอกว่าพี่พีชกำลังจะกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร หมดกันความสุขหลังจากนี้คงมีแต่ความทุกข์แล้วล่ะ

วันต่อมาฉันจึงต้องแบกร่างตัวเองมาเรียนเหมือนคนกำลังสิ้นหวังในทุกๆสิ่ง แต่ก็โชคดีที่ยังมีเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด นั่นคือผึ้งหลายผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังเรียนอยู่ และบียองเซ่สาวประเภทสองที่คอยซับพอร์ตฉันในทุกเรื่อง

ผึ้ง: เหมยวันนี้มีคลาสพิเศษด้วยนะ เห็นว่ามีอาจารย์คนใหม่มาสอน มาจากอเมริกาเลยตื่นเตเนได้เห็นของนอก

เหมย: หรอ....

ผึ้ง: เป็นอะไรอ่ะทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงเลยเหมย

บียองเซ่: ก็พี่ชายต่างพ่อแม่มันจะกลับจากเมืองนอกไง คนที่เคยทำให้เหมยตกน้ำเกือบตายอ่ะ

ผึ้ง: หืม...กลับนานไหมอ่ะเหมย

เหมย: เห็นคุณพ่อบอกว่าถาวรเลยผึ้ง

ผึ้ง: โอ้ยย เพื่อนฉันตายแน่ๆ

เหมย: เฮ้ออออ

ฉันนั่งคอตกอยู่ใต้ถุนตึกคณะกับเพื่อนๆ ในหัวก็คิดแต่เรื่องการเอาตัวรอดหากพี่พีชกลับมาฉันจะโดนแกล้งอีกหรือเปล่า ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่พีชจะมีความคิดโตพอที่จะแยกแยะได้หรือยัง

คลาสพิเศษ

เวลานี้นักศึกษาทุกคนเริ่มทะยอยเข้ามาหาโต๊ะนั่งแล้ว มีเพียงเหมยเท่านั้นที่ยังถูกอาจารย์เจยืมตัวไปช่วยงานที่ห้องประชุม จนทำให้เวลาล่วงเลยไปเกือบ10นาที

10นาทีผ่านไป....

เหมย: ตายแน่ๆคาบแรกก็สายเลยเหมยเอ้ย!

ฉันรีบวิ่งมาที่ห้องเรียนก่อนจะขออนุญาตอาจารย์ที่กำลังยืนหันหน้าไปที่หน้าจอ พร้อมกับสายตาของเหล้านักศึกษาที่หันมามองฉันเป็นตาเดียว

เหมย: ขออนุญาตค่ะ

"วิชาของผมไม่ต้องการคนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ตรงต่อเวลา แค่นี้คุณยังรักษาเวลาไม่ได้ก็ไม่ควรมาเรียนกับผมนะครับ "

เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็หันมามองนักศึกษาที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่เมื่อได้เจอกันทั้งสองก็ยืนนิ่งพลันคิดถึงเรื่องราวในอดีตทันที

"โตขนาดนี้แล้วหรออาเหมย"

เหมย: คือหนูไปช่วยงานอาจารย์เจมาค่ะ ขอโทษที่มาสายนะคะครั้งหน้าจะรักษาเวลาค่ะอาจารย์

"ถ้าอย่างนั้นคะแนนของวิชานี้คุณก็ไปให้อาจารย์เจจัดการแล้วกัน ไม่เรียนก็ออกไปอย่ามายืนเกะกะหน้าประตู"

ชายหนุ่มยังคงจ้องมองสาวน้อยไม่ละจากสายตา เมื่อสาวน้อยเดินเข้ามานั่งโต๊ะด้านหลังชายหนุ่มก็กระตุกยิ้มก่อนจะหันหน้าไปอธิบายงานบนจอต่อ แม้เวลาผ่านไปเธอก็ยังหน้าแกล้งเหมือนเดิมเลยนะ

บียองเซ่: อาจารย์โคตรเฮี๊ยบเลยว่ะแก

ผึ้ง: จริง!!

"ถ้าจะคุยกันเชิญด้านนอกนะครับนักศึกษา"

พวกเราทุกคนนั่งกันเงียบกริบรวมทั้งนักศึกษาคนอื่นด้วย หลังจากหมดเวลาพวกเราสามคนก็ยังคงนั่งจดงานกันอยู่โดยมีอาจารย์นั่งเคลียร์งานอยู่ที่โต๊ะ

เหมย: พวกแกฉันกลับก่อนนะรู้สึกไม่ค่อยสบายเลย

บียองเซ่: เป็นอะไรหรอเหมย

เหมย: ปวดหัวอ่ะ ปวดมากด้วย

ผึ้ง: งั้นกลับดีๆนะ ถึงบ้านอย่าลืมทักมาล่ะ

สาวน้อยรีบเดินจั้มมาที่ประตูแต่สายตาก็ยังคงมองชายหนุ่มอยู่ ไม่เจอกันตั้ง11ปี หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะ

"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเมลดา"

เหมย: ปะ...เปล่าค่ะ สวัสดีค่ะขอตัวนะคะ

สาวน้อยรีบเดินมาที่ลิฟต์อย่างไวในใจนี่เต้นไม่เป็นจังหวะ คนอะไรน่ากลัวตั้งแต่เด็กยันแก่เลยจริงๆ

เมื่อกลับถึงบ้านเหมยก็รีบวิ่งแจ้นเข้าบ้านอย่างไวแต่เวลานี้คุณพ่อยังไม่กลับมีเพียงพี่เฟิ่งที่กลับมาจากตลาดพร้อมกับถุงผักผลไม้ขนาดใหญ่

เหมย: พี่เพิ่ง!!

พี่เฟิ่ง: อะไรคะคุณหนูทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผี

เหมย: ยิ่งกว่าเห็นผีอีกค่ะ พี่เฟิ่งรู้หรือเปล่าคะว่าพี่พีชกลับมาแล้ว!

พี่เฟิ่ง: รู้สิคะ ก็คุณท่านให้พี่ไปจ่ายตลาดเองกับมือ

เหมย: เฮ้อ เหมยเริ่มกลัวแล้วอ่ะพี่เฟิ่ง

พี่เฟิ่ง: กลัวโดนแกล้งหรอคะ

เหมย: ใช่ค่ะ

พี่เพิ่ง: คุณพีชตอนนี้ก็30แล้วคงไม่ทำตัวเป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ คุณหนูอย่ากังวลไปเลยนะคะ

เหมย: พี่เฟิ่งรู้ไหมว่าวันนี้หนูไปเจอพี่พีชที่มหาวิทยาลัยด้วยนะ...

พี่เฟิ่ง: จริงหรอคะคุณหนู

เหมย: จริงค่ะ ยังดูเหมือนเดิมเลย

สาวน้อยเดินขึ้นห้องมานั่งคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เธอถูกชายหนุ่มกลั่นแกล้ง เพราะหลึจากนี้เธอคงต้องเตรียมรับมือให้พร้อมและไม่อ่อนแอเป็นที่รองรับอารมณ์ของชายหนุ่มเด็ดขาด

"เด็กขยะ!"

"เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่!"

"เด็กขอทาน!"

หยดน้ำตาของฉันค่อยๆไหลลงมาเมื่อคำพูดของพี่พีชยังคงอยู่มนความทรงจำและฉันก็ไม่เคยลืมตำพูดพวกนี้ได้เลย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

พี่เพิ่ง: คุณหนูคะ คุณท่านกลับมาแล้วนะคะ

เหมย: มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เฟิ่ง

ฉันรีบเดินมาเปิดประตูห้องก่อนจะเห็นพี่เพิ่งที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

พี่เพิ่ง: คุณท่านให้ลงไปพบด่วนเลยค่ะ

เหมย: เรื่องพี่พีชใช่ไหมคะ

พี่เพิ่ง: ใช่ค่ะ

ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินลงมาเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำให้เธอต้องรีบหยิบขึ้นมาดู

ติก!!

?ผึ้ง: ถึงบ้านหรือยังเหมย ทำไมเงียบหายไปเลย

?เหมย: ถึงแล้วผึ้ง

?ผึ้ง: บีล่ะถึงยัง

?บียอนเซ่: ถึงแล้วค่ะกำลังช่วยคุณหญิงแม่ทำงาน

?ผึ้ง: วันนี้อาจารย์คนใหม่โคตรหล่อเลยอ่ะ เป็นปลื้ม..

?เหมย: นั่นแหละพี่พีช พี่พีชตัวจริงเสียงจริงเลยแก

?ผึ้ง: ฮะ!

?บียอนเซ่: ตายห่าแล้วไง

?เหมย: ขอตัวไปชดใช้กรรมก่อนนะทุกคน